A ranger/traitor 110

Maar Skandiërs zouden geen Skandiërs zijn als ze lang bleven stilstaan bij droevige dingen.
“Will, ik hoorde dat er twee paarden waren. Is die ouwe Halt er ook bij?”
“Nee, maar goed ook. Ik denk niet dat hij dat ‘ouwe’ graag gehoord zou hebben.”
“Wie is er dan bij je?”
“Miko, mijn nieuwe leerling.” Will draaide zich om. “Miko! Kom maar tevoorschijn.” Miko stak de pijl terug in zijn koker en kwam uit zijn schuilplaats. Tot zijn genoegen zag hij de verbazing in de ogen van enkele Skandiërs toen hij uit het niets te tevoorschijn leek te komen. Hij ging naast Will staan.
“Kijk Miko, dit zijn nu echte Skandiërs. Een ongewassen zooitje strijdlustige, dodelijke , maar goudeerlijke en dappere kerels.” Zijn beschrijving kon op algemene bijval rekenen.
“Goed verwoord, Will.” Lachend gaf Svengal Will een schouderklopje. Miko was verbaasd dat zijn leraar er in slaagde om op zijn benen te blijven staan.
“Je bent ons drinktalent nog vergeten!” riep iemand van achteraan
“Dat hoefde hij niet te vertellen. Dat is berucht tot in Nihon-ja!” riep Miko terug. En weer schaterde de Skandiërs het uit.
“Die jongen van jou is al net zo goed met woorden als de rest van jullie Araluenen.” Miko grijnsde
“Oh, nu doe je me teveel eer aan. Ik ben maar half zo goed, maar ja, ik ben maar half Aralueen.”
“Ah ja? Wat is de andere helft dan?” Miko keek de kring rond.
“Mijn moeder kwam uit Skandia.” Voor het eerst sinds het begin van de oorlog, was hij er weer trots op.
“Een beter combinatie kan je je niet wensen!” Miko zag het schouderklopje aankomen en hij zette zich schrap. “Je vader moet heel wat lef gehad hebben, Skandische vrouwen zijn niet gemakkelijk. Dat kan Indri je hier wel bevestigen.”
“Ja hoor, dat moet ook wel. Als je rekening houd met hoe de mannen zijn,” antwoordde ze.