100.

Elena Johnson

'Babe, ben je klaar?' Mijn vader had zijn hoofd om het hoekje van de deur gestoken en gluurde naar binnen. 'Ja, pap,' glimlachte ik. Ik stond op van de stoel en liep naar de deur toe. 'Je bent nog Mooier dan de vorige keer,' complimenteerde de man me, en ik wist dat hij het meende. Hij pakte mijn hand vast en drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Maar je blijft altijd mijn kleine meisje, dat weet je, toch?' Ik knikte en glimlachte. 'Dankjewel, pap.' Ik haakte mijn arm door die van hem en samen liepen we de kamer uit. Louis had een prachtig landhuis afgehuurd. In de grote balzaal zal de plechtigheid plaatsvinden en daarna zouden we naar de prachtige bloementuin gaan voor de receptie. Toen we voor de deur stonden hoorde ik binnen de muziek opzwengelen en voelde ik een bom van zenuwen ontploffen in mijn buik. Het leek wel of mijn vader het doorhad. 'Gewoon naar Louis kijken, lieverd. Dan komt alles goed.' De deuren gingen open en het eerste wat ik zag was inderdaad Louis, wachtend aan het einde van het gangpad. Hij zag er prachtig uit in zijn pak en ik kreeg meteen een stralende glimlach op mijn gezicht. Hij was dadelijk mijn man. Dan kon niemand hem meer van me afpakken. Dan was hij echt van mij. Voor altijd. Op de maat van de muziek begeleidde mijn vader me naar binnen. Toen we bij Louis waren drukte hij nog een kus op mijn wang voor hij mijn hand aan Louis gaf. Hij kneep er even zachtjes in en ik kon niet stoppen met glimlachen. 'Je bent prachtig,' fluisterde hij zachtjes. 'We zijn hier vandaag bijeen voor het huwelijk van Elena Lillian Johnson en Louis William Tomlinson. Is er iemand in de zaal die bezwaar heeft tegen dit huwelijk?' Het bleef muisstil in de zaal en opnieuw kreeg ik een zacht kneepje in mijn hand van Louis. Het verhaal van de pastoor ging verder. Uiteindelijk kwamen we bij het belangrijkste deel aan. Megan zette enkele stappen naar voren met het kussentje met de ringen in haar handen. 'Geef elkaar de rechterhand.' Ik draaide me naar Louis toe en pakte zijn hand stevig vast. Ik keek hem in zijn helderblauwe ogen en wist dat dit zo hoorde. We hoorden bij elkaar. 'Neem jij, Elena Lillian Johnson, Louis William Tomlinson, tot uw wettige echtgenoot?' Er verscheen een glimlach op mijn lippen. 'Ja,' antwoordde ik. Louis pakte de ring van het kussentje en schoof deze om mijn ringvinger. 'Neem jij, Louis William Tomlinson, Elena Lillian Johnson tot uw wettige echtgenoot?' Vol spanning hield ik mijn adem in. 'Ja.' klonk Louis' heldere stem en ik kon het laten om een enorme glimlach op mijn gezicht te krijgen. Ik pakte zijn ring van het kussentje en schoof hem om zijn vinger. 'Dan zijn jullie nu in het echt verbonden. Uw mag de bruid kussen.' Dat liet Louis zich geen twee keer zeggen. Hij pakte mijn gezicht tussen twee handen en drukte zijn lippen op die van mij. In de zaal steeg een applaus op, maar ik hoorde het allemaal niet meer. Het enige wat voor mij telde was Louis, mijn Louis.