A ranger/traitor 109

Svengal sloeg zijn armen over elkaar.
“Er zijn niet bepaald veel opdrachten die ons er toe zouden kunnen brengen om niet samen met hem te sterven, Will Verdrag.”
“Dat weet ik”, Will dacht even na, “De laatste keer dat ik in Skandia was, meer dan twee jaar geleden ondertussen, trad Erak in het huwelijk. Heeft hij jullie opgedragen zijn vrouw in veiligheid te brengen?”
“Niet echt, nee”, uit de hut waar de Skandiërs allemaal omheen stonden, kwam een vrouw tevoorschijn. Ze was niet wat men in Araluen mooi noemde, ze was te groot en te stevig gebouwd. Precies de vrouw die een Skandiër zich wenste. “Ik weet niet hoe het in Araluen gaat, maar hier is een vrouw net zo goed bereid vechtend te sterven als een man.” Miko moest toegeven dat het in Araluen inderdaad gebruikelijker was dat de man zijn vrouw de kans probeerde te geven om te vluchten in plaats van samen met haar ten onder gaan. Dat was trouwens ook een regel van de riddercode. Maar Skandiërs waren geen ridders. Will fronste, hij had geen idee welke opdracht dat Erak hen verder nog had kunnen geven. Miko die eigenlijk tegen de rug van de vrouw aankeek had het echter al gezien.
“Het ging om Hakon”, zei de vrouw.
“Wie is…” begon Will, maar toen wist hij het antwoord zelf al, “… jullie zoon?” De vrouw knikte. Ze haalde de jongen van haar rug, waar hij een soort draagdoek gerold had gezeten, maar niet zoals men in Araluen deed. Miko was er zeker van dat de vrouw had kunnen wegrennen of vechten zonder het risico te lopen dat haar zoontje viel. Ze liet de jongen aan Will zien.
“Hakon Zeegeboren, heet hij.”
“Zeegeboren… hij is dus geboren terwijl jullie…” De vrouw knikte.
“Erak heeft hem nooit gezien.”