Sienna Burke & Louis Tomlinson

Lizzie en ik zijn samen naar Londen vertrokken. We hebben er een huisje gehuurd waar we met onze jongens blijven tot ik bevallen ben.
Nu ik zeven maanden zwanger ben is het iets moeilijker. Ik zit vaker in het huisje, de jongens hebben hun tour in Londen en ik kan niet altijd mee naar de concerten.
Tijdens mijn zwangerschap ben ik begonnen met een dagboek bij te houden.
Acht maanden zwanger, de jongens en Lizzie zijn naar het concert.
Het duurt nog zeker twee uur voor ze terug zijn. Ik ga even naar toilet, ik moet echt dringend plassen. Ik ben er bijna wanneer ik een enorme kramp voel. 'Oh shit.'
Ik ren terug naar de kamer en grijp mijn gsm. Snel bel ik naar Louis. 'Pak op! Pak op!'

Louis POV

We hebben een zalig concert maar zoals iedere keer zijn mijn gedachten bij Sienna en ons kindje. Ik zit net in mijn solo van "More than this" waarbij ik zoals altijd voor Sienna zing wanneer de gsm in mijn broek trilt. Onmiddellijk stop ik mijn solo. 'Guys, i'm so sorry.' Zeg ik tegen de fans en de jongens. 'Mijn vriendin belt me, dat wil zeggen dat ze moet bevallen. Geniet aub nog van de show maar ik moet echt rennen. Love you guys!' Na die woorden ren ik van het podium. 'Sienna, ik kom eraan.' Zeg ik in de telefoon voor ik de auto van de manager instap.

Aan de deur van ons huisje snel ik de auto uit. 'Louis, het is niet zoals in de film. Ons kindje gaat er niet uitvallen. We hebben nog tijd.' Zegt ze zacht maar kordaat. Ik knik. 'Ben je niet te vroeg?' 'Ja 4 weken. Is niet zo erg denk ik. Zullen we?' Vraagt ze als ik de koffer sluit. Ik omhels haar, druk snel mijn lippen op de hare en fluister in haar oor: 'Als je maar weet dat je het mooiste meisje in mijn leven bent, nu en altijd.' Sienna giechelt. 'Kom gekkerd. Straks mag je onzin uitkramen.' Ik lach met haar mee.

Een paar uur later lach ik niet meer. Ondertussen ben ik flauwgevallen en zijn er twee verpleegsters met mij bezig in plaats van met Sienna.
Ze vraagt regelmatig of het nog gaat, heel lief van haar maar het maakt me gek. Waarom kan zij het an en ik niet? Waarom is zij zo sterk en ik niet? Gelukkig duurt het niet meer te lang. 'Gaat het lukken om recht te staan?' Vraagt de verpleegster lief. Verbaasd kijk ik haar aan. 'Je kindje is er bijna.' Blij sta ik op, even wordt het zwart mar dat negeer ik. Wanneer ik naast Sienna sta zie ik inderdaad de haartjes. Na Sienna's laatste inspanningen zie ik ons kindje. 'Wil jij de navelstreng doorknippen?' Ik knik. Ik ben niet meer in staat om een zinnig antwoord te geven en knik. 'Het is een meisje.' Zegt de dokter voor hij ons dochtertje op Sienna legt. 'Hoe gaan jullie haar noemen?' Vraagt een verpleegster zacht.' 'Dana.' Zeg ik zacht. 'Toch?' Vraag ik aan Sienna. Sienna knikt. 'Schat ik moet je wel nog iets opbiechten.' Zeg ik zacht, angst verschijnt in Sienna's ogen. 'Ik kan mijn belofte niet houden. Ik had je beloofd dat je het mooiste meisje in mijn leven zou zijn en blijven maar dat kan ik niet langer beloven. Ik vrees dat die plaats nu gedeeld is met Dana.' Een glimlach verschijnt op Sienna's gezicht. 'Dank je wel schat. Dat is het mooiste dat je nu kon zeggen.' Voorzichtig om Dana niet te storen trekt ze me aan mijn haren dichterbij en drukt haar lippen op de mijne. Ik voel allerlei emoties in deze kus. Maar de allerbelangrijkste is de alles overwinnende liefde.
'Zullen we ze maar bellen?' Vraagt Sienna zacht. Ik haal mijn gsm uit mijn zak en grinnik. 'Dat is niet meer nodig. Ze zijn hier al.' Ik ga naar de deur en kijk in hun nieuwsgierige ogen.