The Elemental - Clava: 2.2 Heivi - bestemming door Zwaluws

Ifjane keek gespannen naar achteren, als ze niet heel snel weg zou komen zou de rest haar al inhalen voor ze bij de poorten waren aangekomen. Gelukkig waren er een aantal mensen van wie ze wist dat ze ze kon vertrouwen, zoals Aron en Eline, en dat stelde haar wel gerust. Ze was nog het meeste bang voor Seth, wie weet wat hij wel niet zou kunnen doen om hen te stoppen, iedereen wist dat hij alles deed om er goed voor te staan bij zijn meesteres. Toch leek er altijd iets aan de jongen wat niet paste bij zijn reputatie of zijn motieven, iets wat maakte dat hij soms totaal tegen de verwachting in reageerde, wat hem gevaarlijk maakte. Op dat deel van hem vertrouwde ze nu, want stel nou dat hij zijn gedachten op een gunstige manier veranderde? Op zijn minst was het iets om op te hopen.
Bayen vloog hoog over de stadstorens, en Ifjane vloekte toen ze de kreten van beneden hoorde, ze gooide alles in de strijd om snel weg te zijn van de stad. Voelde hoe de wind Bayen al twee keer zo hard naar voren duwde als eerst, maar wind blies maar een kant op en ze zou als er achtervolgers waren als nog diep in de problemen zitten. Vlak voor haar doemde een grote gestalte op, groot en machtig, kristalgroen, ze was er geweest.
Bayen voelde aan wat Ifjane dacht en vertrouwde volledig op haar mening, want ook al was hij in mensen toch niet zo geïnteresseerd, zag hij wel degelijk het gevaar in van zijn eigen medeplichtige. Hij maakte een laatste duikvlucht maar binnenin had hij het al opgegeven, hij voelde de kracht van de wind afnemen en hij legde zich neer bij het feit dat als zelfs Ifjane de strijd op gaf hij onmogelijk zou kunnen zegevieren.
Ifjane zelf keek nog steeds wantrouwend naar de jongen, zwart haar tot op de schouders, bleke huid en groene ogen. Ze had hem nog nooit in de lucht gezien, laat staan met zijn draak erbij, het resultaat was angstaanjagend. Ze dacht aan de jongen die ze een week geleden had ontmoet, hij was aardig tegen haar geweest en had haar uitgelegd hoe het allemaal zat, maar toen zag ze hem een paar dagen later lopen met die vreemde blik in zijn ogen. Ze had hem begroet, geprobeerd een gesprek met hem aan te knopen maar op de een of andere manier was hij er niet meer. Al snel had ze genoeg van hem en trok met de anderen op, daarna had ze hem niet vaak meer gezien, en iedere keer wendde ze haar blik af als hij haar betrapte terwijl ze naar hem keek. Niet omdat ze verlegen was, ze kon de koude blik in zijn ogen niet lang verdragen, want Seth was de gene geweest die haar aan alles voorgesteld waar ze nu zo van hield, en hij was veranderd.
Tegenwoordig wist ze haar teleurstelling te verbergen en dit keer keek ze hem dan ook strak aan ook al gleed er een enkele traan over haar gezicht. Ze wou zich niet zo vertonen en binnen een mum van tijd zaten de twee vast in een grote mistwolk. Het schoot Ifjane pas te binnen dat dit de perfecte afleidingsmanoeuvre was toen Bayen de andere richting op stoof. Ze begreep zelf ook dat ze hem niet kon helpen dit keer, ze zou hun richting aan Seth verraden en het laatste wat ze wilde was nog een keer van hem e verliezen. Het was logisch dat Bayen de andere kant op vloog, naar de ander kant van de stad, anders hadden ze zelfs nog de kans kunnen lopen tegen hem op te botsen. Maar ook waren ze nu heel kwetsbaar omdat ze wéér over een groot deel van de stad moesten vliegen, Ifjane deelde deze gedachte met Bayen.
Na even abrupt stil te hebben gestaan vloog Bayen meer naar het oosten, waar de kleinere steegjes en straatjes waren, daar kon hij laag bij de bebouwing vliegen en als hij vlak over de daken vloog kon zijn schaduw hem ook niet verraden. Nu was het enige gevaar nog Seth, die waarschijnlijk binnen een paar minuten weer achter hen aan zou gaan. Ifjane kon al voelen dat ze de controle over de mist verloor naarmate ze de grote wolk achter zich lieten. Ze bedacht zich ook dat als ze de mist met zich meetrok ze Seths aandacht weer zou focussen op een bepaalde plek terwijl ze nu nog even had voor hij realiseerde welke kant ze op was gevlogen.
Met een zucht liet ze de mist uit elkaar drijven, ze durfde niet achterom te kijken, bang voor de grootse gestalte van de draak, en misschien wel nog banger voor de kleine gedaante van Seth. Ze begreep niet hoe iemand zo anders kon zijn dan Aron of Tim, dat hij zich een beetje afzonderde kon ze wel begrijpen maar waar de anderen hun best deden nieuwe vrienden en bondgenoten te maken wist ze niet wat hij eigenlijk probeerde. Ze dacht dat dat op een dag met iedereen zou gebeuren, dat Lotis hen zou breken totdat er net zoveel over was van hen als van Seth. Met die gedachte had ze zichzelf ertoe gezet een plan bedenken om te vluchten, en nu dat eindelijk gelukt leek te zijn was het weer hij die haar de weg versperde, ze werd ziek van hem. Tegen de stem in haar achterhoofd die zei dat hij ooit eens aardig was zei ze bars dat hij zo laf was dat hij had toegegeven aan wat het ook was dat hem zo gemaakt had, en met die gedachte bande ze dat stemmetje volledig uit haar gedachten.

Peter werd langzaam wakker van de geluiden om zich heen, te nieuwsgierig om nog langer te blijven liggen, ging hij snel rechtop zitten en keek aandachtig om zich heen. Fall was weg en alles was netjes opgeruimd, Peter maakte zich geen zorgen, hij zou hier wel gewoon op haar blijven wachten. Hij bedacht dat hij tijdens het wachten wel wat moest doen maar omdat Fall niet had gezegd dat hij iets moest doen bleef hij gewoon zitten. Hij keek een beetje om zich heen, opzoek naar iets waar hij naar kon kijken maar er was zoals altijd niets te zien. Even dacht hij dat Fall niet meer terug zou komen maar daarna zag hij dat zijn lievelingsautootje op de grond was gevallen en was hij het al snel weer vergeten.
Een tijdje later dacht Peter dat hij misschien moest tellen, en dat Fall dan wel tevoorschijn zou komen. Langzaam begon hij in zijn hoofd te tellen, want hard op durfde hij dat niet zo goed, één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, maar hij was vergeten wat er na zeven kwam dus ging hij verder bij tien, want dat kwam daarna. Tien, elf... Peter werd een beetje boos dat hij al die cijfers niet meer wist. Hij wist wel 14 heel goed, want dat wat hoe oud Fall was, maar hij wist niet wat daarvoor of daarna kwam dus kon hij het ook niet tellen.
Fall was nog steeds niet terug en Peter begon een beetje minder ideeën te bedenken, eigenlijk wou hij misschien de spullen opruimen of iets anders doen, maar Fall had niet gezegd dat hij dat moest doen dus hij liet dat idee maar varen. Daarna pakte hij zijn auto en begon een racebaan te maken in de sneeuw onder zijn voeten. Vervolgens liet hij de auto over de baan racen, even had hij er plezier van maar al snel begon hij zich weer te vervelen.
Nu had Peter koude handen en zijn broek was nat, zijn auto lag half in de sneeuw en hij wou nu echt dat Fall terug kwam. Maar ze kwam niet terug en Peter begon langzaam honger te krijgen. Hij had er aan gedacht om het eten zelf uit de zak te pakken maar hij was bang dat Fall dan boos op hem zou worden omdat zij dat altijd deed en ze nooit tegen hem gezegd had dat hij het zelf mocht doen, en wat als hij het verkeerd deed? Peter zat te twijfelen tussen een aantal dingen die hij kon doen, want Fall was nu al veel te lang weg, dus deed hij maar gewoon niets, dan kon hij haar ook niet teleurstellen.
Toch ging de tijd door, de zon stond al behoorlijk hoog aan de hemel en de grote mensen hadden al bijna al hun spullen ingepakt, ze zouden zo vertrekken en Fall was er nog steeds niet.