Waar bananen rood zijn: Hoofdstuk 1, door Elly4ever vernieuwde versie

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders zou moeten zijn, maar voelde ik me altijd heel normaal, ik was een leuke zestienjarige, niet meer en niet minder. Toch bleef er altijd iets in me sluimeren, iets klopte er niet. Het voelde alsof er een puzzelstukje van me miste, alsof ik mezelf niet was. Meestal schudde ik deze sombere gedachten snel van me af, ik wist toch precies wie ik was. Ik wist eigenlijk niet eens waarom het me zo in zijn greep hield. Maar alles veranderde op die dag, dag waar ik het kostbare lang verloren puzzelstukje weer terug vond.

Mijn verhaal begon op een doorsnee dag. Mijn vader was weer naar Rusland voor zijn werk, dus niemand was nog beneden. Dat betekende dus ook dat er geen koffie voor me klaar stond, en ik wat later dan normaal zou zijn. Het was een dag zoals het al heel de week was, niks voelde anders. Mijn vriendin Ellen stond gewoon om half acht bij de straat te wachten om samen naar school te rijden. Het was zelfs een van mijn zeldzame goede dagen aangezien we dezelfde begin en eind tijden hadden. Tja, daar kwam je eigenlijk gelijk al aan bij het hekelpunt van mijn leven. Ik was nog steeds teleurgesteld dat ik zonder mijn vriendinnen in een klas zat. Ze hadden me helemaal alleen in een klas gezet, vol met gymnasium mensen. Ik voelde me elke les dom en niet VWO-waardig, al was het alleen maar omdat ik geen flauw idee had wat een exoplaneet was en waarom ze daar de hele dag over aan het discussiëren waren. De eerste maanden had ik alleen maar boos voor me uit gestaard tijdens mijn stamklas lessen. Ik had met niemand ook maar een woord gewisseld. Natuurlijk had ik ook wel door dat mijn kinderachtige gedrag de situatie niet verbeterde. Ach, eer ik dat ik wilde veranderen, was het al te laat. Ze vonden me al raar, en wie kon ze het kwalijk nemen? Nu had ik het gewoon geaccepteerd en probeerde ik de lessen te overleven tot ik in de pauze en de andere lessen mijn vriendinnen weer zag. Vandaag was weer zo een dag, dat ik alleen maar lessen had zonder mijn vriendinnen. Dit zorgde er voor dat ik uitermate chagrijnig was. De dag kon maar niet snel genoeg gaan, wat er juist weer voor zorgde dat het leek of de klok stil stond. Na het eerste uur had ik al het gevoel alsof ik een hele dag op school zat, en ik ontwikkelde langzaam een bonkende koppijn. Na nog vier uur te hebben overleefd, was ik dan ook eindelijk verlost. Nog niks raars was er gebeurd, het was een normale saaie dag geweest. Toen ik eindelijk het schoolgebouw kon verlaten, stond Ellen al te wachten op de vaste plek. Net zoals elke andere dinsdag, gingen we wat eten in de stad. We waren namelijk allebei al om 1 uur uit. Ze wenkte dat ik op moest schieten, en ik trok een sprintje naar mijn fiets.
"Kom op, laten we gaan" zei ik, terwijl ik hijgend naast haar kwam fietsen.


"Peyton, ik heb honger. Loopt nou is door, dan kunnen we wat halen bij die friettent daar" zeurde Ellen zoals altijd. Ze wist dat ik eten gewoon weg niet kon weerstaan. Ik versnelde mijn pas, zodat ik haar bij kon houden.
"Rustig joh, de friet loopt niet weg". Terwijl ik dat zei, botste ik met volle kracht tegen iemand op. Een gevoel van schaamte kroop langzaam omhoog, en op mijn wangen ontpopte zich een een roze keur van schaamte. Snel hakkelde ik een excuus, terwijl ik de jongen die het slachtoffer was geworden van mijn onhandigheid aankeek. Zijn blauwe ogen boorden zich in die van mij, en even leek het alsof de wereld stil stond. Het voelde vertrouwd alsof hij mijn broer was, ik had het idee dat ik hem al heel mijn leven kende.Hij keek me verbijsterd aan, alsof hij niet kon geloven dat ik echt was en ik dus elk moment kon verdwijnen.
"Peyton," murmelde het meisje dat naast de jongen stond die ik nog steeds aanzat te staren. Langzaam scheurde ik mijn blik los en keek ik het meisje aan. Bij haar had ik juist totaal geen gevoel van herkenning, er trok eerder een koude rilling door mijn lichaam heen. Vol verwarring bleef ik haar aankijken , en tegelijkertijd spookte er echt van alles door mijn hoofd: Wie was ze? En hoe wist ze mijn naam? En waarom reageerde ik zo raar op die jongen? Voor dat ik dat ook maar kon vragen waren ze al verdwenen.
"Peyton, kom je nog?" riep Ellen terwijl ze al bij de friettent stond. Alles draaide in mijn hoofd, ik had het me toch niet verbeeld? Zuchtend liep ik toch maar door, ik had wel vaker last van draaierigheid dus misschien had ik het me inderdaad allemaal wel verbeeld.

Toen wist ik nog niet dat dit het begin zou zijn, het begin van het einde.