O71. Cecilia Romaine

Ik negeerde de tranen die over mijn wangen stroomden terwijl ik over de weg scheurde, het maakte me niet uit dat ik elk moment uit de bocht kon vliegen, ik lachte bitter om het idee dat mijn auto tegen een boom zou kunnen botsen. Ik was net uit La Push gereden en wist dat ik binnenkort om zou moeten keren, ik kon Elisa niet alleen achter laten. Ik hoopte maar dat er niets mis zou gaan, ik vertrouwde erop dat Elisa de situatie een veilige richting op zou kunnen sturen, ze was niet voor niets de verstandigste van ons twee.
      Ik slaakte een zucht en trapte op de rem, waarna de auto slippend en protesterend tot stilstand kwam. Ik haalde nerveus een hand door mijn haar en knikte mezelf toen bemoedigend toe in de achteruitkijkspiegel. ‘Op hoop van zege dan maar.’
      Ik was niet ver uit La Push gereden en zag al snel weer het bordje dat aangaf dat ik het gebied weer betreden had. De vastberadenheid die ik eerder had gehad was ver te zoeken toen ik de parkeerplaats naderde en daar een figuur zag staan die ik liever niet onder ogen wilde komen. Seth. Ik wist dat ik hem vreselijk had gekwetst, van deze afstand zag ik al aan zijn hele postuur dat hij niet blij was, hij zag er eerder uit alsof hij ieder moment iemand aan stukken zou kunnen scheuren.
      Ik slikte, mijn eerdere roekeloosheid was net zoals mijn vastberadenheid verdwenen als sneeuw voor de zon. Seth zag er niet gevaarlijk uit, maar schijn bedroog nog wel eens. Ik schrok toen hij opkeek en recht in mijn ogen keek, ik moest op het laatste moment een brievenbus ontwijken en glimlachte zenuwachtig.
      Seth stond nog steeds op de plek waar hij had gestaan toen ik hem het laatst zag, dus besloot ik de andere oprit naar de parkeerplaats te nemen. Het was een zielige actie om Seth te proberen te ontlopen, aangezien hij zodra ik het portier opende al naast me stond.
      ‘Ehm, hoi,’ mompelde ik ongemakkelijk toen hij zonder een woord te zeggen bleef staan. ‘Weet je waar Elisa is? We moeten… Weg.’
      Seth knikte en verplaatste zijn blik naar zijn schoenen. Ik vroeg me af of zijn knikje betekende dat hij wist waar Elisa was, of dat hij simpelweg mijn aanwezigheid bevestigde.
      Ik zuchtte en leunde tegen de auto aan, zenuwachtig met de autosleutels spelend. Ik voelde me ongemakkelijk door de aanhoudende stilte en voelde me verplicht om iets te zeggen, dus mompelde ik maar iets in de trant van: ‘Hoe gaat het?’ en probeerde vervolgens mijn van schaamte rode wangen te verbergen met een gordijn van haar. ‘Sorry, dat was een domme vraag,’ verontschuldigde ik me, waarop ik weer enkel een knikje als antwoord kreeg. Ik schudde gefrustreerd mijn hoofd en maakte een geïrriteerd geluidje, waardoor Seth verbaasd opkeek. Ik besloot van het moment van aandacht gebruik te maken. ‘Kijk,’ begon ik langzaam, ‘het spijt me dat ik je pijn heb gedaan, maar het ligt vreselijk ingewikkeld. Door met mij om te gaan zet je je leven op het spel en dat wil ik niet… Ik geef te veel om je om je dat te laten doen.’ Mijn stem was tegen het einde van mijn uitleg tot een fluistering verlaagd en ik voelde een eenzame traan over mijn wang glijden. ‘Je bent niet de enige wiens hart gebroken is,’ fluisterde ik, terwijl ik woest de tranen van mijn wangen veegde.
      Seth staarde me aan met een vreemde blik in zijn ogen en even dacht ik dat hij me simpelweg zou negeren en me hier als de idioot die ik was zou laten staan, maar toen pakte hij met verrassend veel kracht de pols van de hand die mijn tranen had weg zitten vegen vast en keek me een tijdje in stilte aan. ‘Je gaat me hier waarschijnlijk voor vermoorden, maar ik moet het één keer hebben gedaan,’ glimlachte Seth uiteindelijk en ik zag al aan de ondeugende glinstering in zijn ogen wat hij van plan was voordat hij het deed, maar ik deed geen enkele moeite om hem tegen te houden. Inwendig vulde mijn lichaam zich met verdriet om zijn toepasselijke woordkeuze, maar toch was ik degene die de laatste centimeters tussen onze lippen overbrugde.