A ranger/traitor 108

Als een man draaide de Skandiërs zich om en hieven hun bijlen. Tegelijkertijd had Miko een pijl op zijn pees gelegd. Zijn gedachten vlogen heen en weer, terwijl hij probeerde te raden wat zijn leraar van plan zijn. Will moest iets van plan zijn, dat kon niets anders. Het was wel Will hé, hij zou zich nooit zomaar laten zien aan een bende bloeddorstige Skandiërs, zonder een gegronde reden. Miko zou zich alleen een stuk geruster voelen, als hij toch een vaag idee had over WAT Will precies van plan was. De stilte die volgde was bijna tastbaar. De Skandiërs hadden geen idee wat ze moesten aanvangen met dit onverwachts bezoek.
“Is dit de manier waarop jullie oude vrienden begroeten?” Er kwam niet onmiddellijk antwoord, maar Miko ging op zijn hurken zitten, klaar om recht te springen als het nodig was. En dat zou waarschijnlijk niet lang meer duren. Er was namelijk maar één jager die Skandiërs met ‘oude vrienden’ zou begroeten en dat was meteen ook degene die ze nu het allerliefste dood zouden zien…
“Will Verdrag?” zei de krijger, waarvan Miko dacht dat hij Skirl was.
“Wie anders? Ik zou niet weten wie we er anders op konden uitsturen om erachter te komen wat er met onze vriend Erak gebeurd is.”
“Lafhartig vermoord”, de Skirl spuwde op de grond. Miko voelde een onbeschrijfelijke opluchting. Dit waren dan misschien wel Skandiërs, maar ze hoorden absoluut niet bij degene die er op uit waren hen te vermoorden.
“Ik had niet verwacht dat jullie nog tot het rijk der levenden zouden behoren”, ging Will verder.
“We hadden een opdracht en die lafaards die momenteel met de plak zwaaien, konden ons niet tegenhouden.” Will trok een wenkbrauw op.
“Welke laatste opdracht heeft Erak jullie gegeven, Svengal?”