O7O. Elisa Romaine

‘Elisa, ben jij dat?’ Geschrokken liet ik Seths enkels los. Embry’s chocoladebruine ogen keken recht in de mijne. ‘Je bent het,’ zei hij opgelucht. Ik wist niet wat ik moest doen. Het geluid van de auto schrok me op. Cecilia reed snel weg. Ze manoeuvreerde zich tussen de andere auto’s op de overvolle parkeerplaats heen. Dan was mijn actie toch niet voor niets geweest.
Embry legde zijn warme roestbruine hand op mijn schouder en ik schrok op. Mijn hoofd schreeuwde dat ik weg moest rollen, op moest staan, weg moest rennen. Maar ik lag daar gewoon. Mijn lichaam bewoog geen centimeter. De jongen knielde bij me neer.
‘Wat doe je hier?’ vroeg hij zacht. ‘Wat doe je op de grond?’ Hij leek al even verbaasd om mij te zien.
‘Lang verhaal.’ Nerveus lachte hij terwijl hij me aankeek. Zijn blik veranderde constant, het ene moment leek hij vastberaden om vervolgens onzeker en gekwetst mijn kant op te kijken. Het was duidelijk dat ik hem pijn had gedaan en hij stond op. Ik rolde op mijn rug. Toen hij zijn hand naar me uitstak pakte ik deze gretig en zonder er over na te denken aan. Hij hielp me om omhoog te komen.
‘Ik heb de tijd, leg het me uit.’ Zuchtend keek ik naar de grond. Ik hakte de knop door. Misschien moest ik hem gewoon maar vertellen wat er aan de hand was. Niet precies, maar vaag genoeg om hem weg te jagen.
‘Oké, maar kan het even privé. Niet iedereen hoeft het te horen.’ De jongen knikte enthousiast en ik liep even naar Seth toe. ‘Seth, geloof me. Het is beter zo. Cecilia, ze vindt je geweldig, maar-‘
‘Maar ze wil me niet. Overduidelijk niet,’ onderbrak hij me. Tranen welden op in zijn ogen en ik wenste dat ik iets voor hem kon doen. Depressief zakte hij neer op de parkeerplaats, starend naar de plek waar Cece net verdwenen was.
Zonder nog een woord te zeggen liep ik weg van de parkeerplaats, weg van het feest, opzoek naar een plek waar ik Embry kon vertellen waarom er niets kon zijn tussen ons.