De feniks en de eenhoorn

Op een dag maakte de feniks, niet lang voordat ze zoals iedere maand in as zou opgaan om vervolgens weer herboren te worden, kennis met de eenhoorn. Ze raakten in gesprek en waren al gauw goede vrienden. Ze praatten over hun heerlijke leven in het bos en feniks nodigde de eenhoorn uit om langs te komen. “Waar woon jij dan?” vroeg de eenhoorn. Waarop de feniks antwoordde “Mijn nest is hier even verderop.”. De eenhoorn stemde in en ze gingen samen naar het nest.

Eenmaal bij het nest aangekomen kwam de eenhoorn tot de conclusie dat er niet veel sprake was van ‘langskomen’. Het nest zat zo hoog in de boom, daar kon de eenhoorn in de verste verte niet bij. De feniks merkte echter pas dat de eenhoorn niet verder volgde toen zij al in haar nest zat. Ze keek naar beneden waar de eenhoorn hopeloos naar boven stond te turen. “Zo hoog kan ik niet komen!” riep de eenhoorn. Maar de feniks hoorde het al niet meer. De eenhoorn zag een grote steekvlam ontstaan en hinnikte zo hard dat haar keel pijn deed en barste in snikken uit. Ze probeerde uit al haar macht de boom in te klimmen om misschien nog de feniks te kunnen helen met haar genezende hoorn, maar gaf het na een tijdje op en zakte ineen onderaan de boom.

Ze lag al een uur lang aan de voet van de boom te huilen toen er plotseling een zacht vogelgeluid van bovenaf kwam. Ze boog haar stijve nek naar boven en zag een klein hoofdje over de rand van het nest steken. Toen de feniks zag dat de eenhoorn keek stak ze voorzichtig haar nieuwe vleugeltje uit en zwaaide. De eenhoorn was overweldigd door vreugde en stond zo snel ze kon op. De feniks kwam stuntelig naar beneden gevlogen en landde met een plof op de rug van de eenhoorn. De eenhoorn keek nieuwsgierig naar de feniks die met een tevreden blik terugkeek. “Wat vreselijk moet dat zijn om telkens te moeten sterven.” zei de eenhoorn. “Nee hoor, het is heerlijk. Je hebt telkens weer een nieuw begin met een schone lei en als mijn lijf weer wat oud wordt krijg ik weer een nieuw.” antwoordde de feniks met glimmende ogen. “Maar is het dan niet vreselijk om telkens weer op nieuw te moeten sterven?” vroeg de eenhoorn ongelovig. “Nee, je voelt je vrij, omdat je altijd weet dat je weer terug gaat komen! En zo ontstaat er uit één dier telkens een nieuwe generatie.”. De eenhoorn was het er niet mee eens, “Door mijn hoorn hoeven er helemaal geen nieuwe generaties te ontstaan. Ik kan de oude helen en ze weer tot nieuw maken. Er hoeven niet eens dieren te sterven.”

Zo argumenteerde de feniks en de eenhoorn nog een tijd door over wat beter was, onsterfelijkheid of het kunnen helen van de gewonden, om tot de conclusie te komen dat beide voor- en nadelen heeft. Het gras was nergens groener.
EINDE