5: Annie (10 jr.)

Gapend loop ik met een bordje vis en een glas warme melk naar mijn zolderkamertje. Koken is niet mijn grootste specialiteit, en klunzig ben ik ook nog eens. Na twee keer het pak melk om te laten vallen en mijn vingers te verbranden aan het fornuis heb ik eindelijk een redelijk avondmaal klaar.
Het schoonmaken van de keuken vergt ook nog veel tijd.
Ik vermoed dat het bijna half 1 is. Onhandig probeer ik het trappetje naar de zolderdeur op te lopen, maar val bijna weer om. Net weet ik mij staande te houden. Het glas melk heeft helaas minder geluk en valt met een harde pets op de houten planken. ''ANNIE!!'' hoor ik mijn moeder van beneden schreeuwen. Angstig bijt ik op mijn lip. Natuurlijk is ze weer boos, ik heb haar gestoort tijdens het slapen, dat is een doodszonde in mijn moeders ogen
Met harde bonken hoor ik hoe ze trap op stampt. Vlug ren in naar mijn zolderkamer, waarbij ik in een glasscherf stap, en doe de deur op slot. Hier ben ik veilig, hier kan ze mij niets maken. Ik voel een pijnscheut in mijn voet en strompel naar mijn bed om vervolgens mijn voet te bestuderen. De scherf is ten grote van een walnoot met daar omheen splintertjes en heeft een diepe snee veroorzaakt.
Het liefst wil ik het glas uit mijn voet trekken, maar weet dat ik dan dood kan bloeden. Verstandig als ik ben hinkel ik naar mijn kaptafeltje en zoek in de laadjes naar iets dat op een plijster lijkt. Helaas vind ik alleen maar een stukje stof dat ik overhad van mijn handvaardigheid knutsel van school.
Met de stof in mijn handen geklemt en mijn tanden op elkaar sluip ik terug naar mijn bed en ga zitten. ''Annie, open nu die deur en kom die scherven opruimen!'' Geschrokken kijk ik op en luister naar de bulderende stem van mijn moeder. Ik doe de deur echt niet open, anders lijk ik wel gek. Ze is bijna levensgevaarlijk als ze een woedenuitbarsting heeft.
Bijtend op een potlood wikkel ik de stof om mijn gewonde voet. Morgenochtend zal ik proberen of ik de scherf er veilig uitkrijg, zonder de wond te verergeren.
Ik kan mijzelf wel voor mijn hoofd slaan als ik erachter kom dat mijn avondeten nog op de gang staat. Ik durf het risico niet te nemen en val met mijn voet boven de lakens in slaap.