||OO1||

Ik loop door de straten van district 1, het is stil wat vreemd is normaal bruist het hier van de mensen. Tenminste toen we hoorde dat de opstand was afgelopen, ik was ook blij, ik had ook hoop maar na een maand begon die hoop langzaam af te nemen net als mijn geluk. Mijn leven werd kil en hard en ik was niet meer dat levensvolle meisje dat ik was. Ik reageerde alleen nog op de naam Olivia als het bekend klonk en vertrouwde niemand meer.
De warme wind die door mijn haren waait voelt klef, maar ook goed als de zomer die nadert, de bloemen die uitbloeien, het gras dat dor wordt de zon die vel aan de hemel schijnt. Het kan me allemaal niet schelen al zou de wereld nu exploderen het zou me niet boeien zolang ik maar me ging dan zou ik hem weer zien. Nee wacht hij is niet dood. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen in mijn hoofd dan, want ik huil niet meer. Volgens de dokter ben ik te getraumatiseerd en zijn mijn traanbuizen niet kapot. Dat is dan ook het enige van binnen mentaal ben ik niks meer, niks. Al laat ik niks zien, geen enkele emotiel. Alleen bij mijn beste vriend kan ik mezelf zijn hij is er voor me altijd. ik laat al mijn emoties op hem los behalve mijn verdriet dat laat ik aan niemand zien.
Wat ik heb meegemaakt heeft mij gebroken. Toen ik bij hem aankwam was ik niets meer dan een hoopje verdriet die niet langer dan 10 minuten recht op kon staan zonder te gaan schreeuwen en te smijten met dingen die om me heen lagen. Dagenlang was ik bang dat ze terug kwamen, dagenlang wou ik dood zijn, de pogingen die ik deed mislukte finaal en ik eindigde alleen maar in het ziekenhuis. Hij heeft me toen weer opgelapt al waren daar wel extra onderdelen voor nodig. Ondertussen ben ik bij mijn huisje aangekomen mijn ouders wonen hier ook, maar ze zijn er bijna nooit. Ik loop naar binnen "mam?" "ja hier olivia" zegt ze zacht. Ik loop naar binnen en zie de projector aanstaan, "wat kijk je?" "de president gaat zo een toespraak geven" ze blijft zacht praten. Ik ga op een stoel zitten, dan komt ie in beeld President Marika een ijskoude man en de man die mij kapot heeft gemaakt ik walg van hem echt walgen.
Ik hoor hoe het volkslied speelt en hij iedereen tot stilte maant "mensen, burgers, leden van het land Panem. We hebben donkere dagen achter de rug, weken van opstand, verlies & gewin. De rebellen hebben zich overgegeven en zullen morgen publiekelijk worden geëxecuteerd." Op dat moment komt mijn vader binnen "Heb ik iets gemist?" "SSSTTT... " Roepen mijn moeder en ik samen. "te kijken" mijn moeder zucht "nu heb ik iets gemist" "de prijs die Panem zelf moet betalen is vele malen groter, daarvoor meot ik jullie eerst vertellen hoe de laatste dag van de opstand verliep." Ik zucht vertel ons gewoond die straf eikel. "In het begin van de opstand hebben wij district 13 gebombardeerd dat stopte jullie niet, jullie gingen door een goede mentaliteit, de verkeerde situatie. De donkere dagen waren bijna afgelopen hier in het capitool, in ieder geval wij hadden een plan. De mensen die op deze missie gezet waren gingen geheel vrijwillig, iedereen was het met zijn lot eens. Het was precies 13 over 11 toen de telefoon ging. Het was de rebellen leider meneer Catwoehl, ze had mijn telegram ontvangen met daarin onze eisen: de rebellen leggen hun wapens neer, geven zich over, en de hoogste melden zich vrijwillig bij het capitool. Wat ze niet wisten is dat op het moment van bezorging er een leger naar binnen ging. We hebben helaas met veel geweld de hoofd rebellentroep kunnen overmeesteren. En zo viel de opstand. Maar zoals ik al zei heeft dat een prijs"
En wat hij toen zei veranderde alles, wat hij toen zei zette een glimlach op mijn gezicht op mijn gezicht en gaf mij hoop.
"Vanaf zal er elk jaar bij een openbare roeping een jongen en een meisje gekozen worden tussen de leeftijd 12 en 18 zij zullen worden getransporteerd worden naar een openbare arena waar ze zullen vechten op leven en dood tot een iemand overleeft, diegene zal voor eeuwig leven in rijkdom en nooit meer te weing hebben vanaf nu en voor eeuwig zal dit bekend staan als de Hongerspelen" Ik had niet door dat ik dichter naar het scherm was gelopen en de president diep in zijn ogen keek. Was dit echt? Ik draaide me om naar mijn ouders. "Echt niet dat je gaat" zei mijn moeder.