A ranger/traitor 103

Miko was blij dat ze tegen de avond aanmeerde in een van de drie inhammen. Hij was uitgeput. Dat varen zo vermoeiend kon zijn… Halldor scheen nergens last van te hebben. Hij had de boot al vastgebonden nog voor Miko goed en wel voet aan land had gezet.
“Ik denk dat het geen kwaad kan om een kampvuurtje aan te steken en een lekkere pot koffie te zetten”, zei Will. Miko begon spontaan te glimlachen. Na een dag op het water, was een kopje koffie een heel aantrekkelijk vooruitzicht. Zijn vermoeidheid werd op slag een stuk minder en rende bijna het strand over om hout te sprokkelen tussen de bomen wat verderop.
Plots bleef hij staan.
“Halldor, hoe vaak wordt dit eiland eigenlijk als landingsplaats gebruikt?”
“Niet zo vaak, als er plots slecht weer op komt of als een visser niet op tijd weer thuis raakt.”
“Er is hier nog niet zo lang geleden iemand geweest.” Miko keek naar de voetsporen in het zand. Ze waren niet ouder dan twee dagen, misschien zelfs minder. Hij wist niet hoe snel sporen vervaagden op deze bodem. Will knielde naast hem neer en bekeek de sporen.
“De vraag is van wie zijn ze en is die persoon hier nog?”
“Aan deze inham is er de afgelopen dagen geen enkele boot geweest. Dus hij moet via een andere inham gekomen zijn”, zei Halldor, “Maar niemand laat zomaar zijn boot alleen om een wandelingetje in het bos te maken. Dus vraag me niet wat hij bij deze inham deed.”
“Ze zullen dus alleszins met meer zijn. We moeten voorzichtig zijn.” Miko slaakte een zucht. Voorzichtig zijn, wilde zeggen geen vuur en geen vuur was geen koffie. Halldor boog zich nu ook over de voetsporen heen.
“Dat zijn niet de laarzen van een vissers. Die zolen zijn gemaakt om over het dek van een boot op open zee te lopen.”