O67. Cecilia Romaine

Vrolijk liep ik naar de tafel waar al het drinken was uitgesteld, er stond een enorme kristallen schaal punch en een paar flessen cola met plastic bekertjes erbij. Ik moest lachen om de tegenstelling van chic en casual die zelfs in het drinken te vinden was en schonk twee glazen punch voor mij en Elisa in. Ik was vreemd blij om weer in La Push te zijn, het was een van de eerste plekken in tijden waar ik me echt thuis had gevoeld. Een euforisch gevoel overspoelde me bij het zien van bekende gezichten, die mij gelukkig niet herkenden.
Ergens in de menigte zag ik Embry met Paul praten, terwijl een meisje dat veel weg had van Jacob aan Pauls arm hing, een verliefde blik in haar ogen. Paul lachte om iets dat het meisje zei en gaf haar een verlangende kus. Embry stond er ongemakkelijk bij, hij lachte, maar zijn ogen stonden triest.
Ik zuchtte, het beeld van die blik in Seth’s ogen uit mijn gedachten proberen te wissen en liet mijn blik over de mensenmassa gaan, op zoek naar Elisa. Ik wist dat ze waarschijnlijk in de buurt van de tafel met cadeaus zou staan, maar ook deze leek onvindbaar. Ik klakte met mijn tong, terwijl ik zenuwachtig een slokje punch dronk. Ik kromp ineen toen onverwachts de smaak van alcohol mijn mond vulde en grinnikte toen, het leek wel een schoolfeest.
‘Mijn werk, sorry, ik had je moeten waarschuwen,’ grijnsde een jongen die plotseling naast me op was gedoken.
Ik schrok, waardoor de punch uit Elisa’s glas meteen op de grond lag. Een stille vloek verliet mijn mond en ik legde beschaamd mijn hand over mijn gezicht. ‘Oh god, het spijt me echt. Ik had gewoon niet verwacht dat er plotseling iemand naast me zou staan en –’
De jongen maakte een geruststellend gebaar en pakte het lege glas uit mijn hand. ‘Geen probleem joh. Ik ben Brady.’ Hij zei het als een vraag en ik zocht snel naar een naam die ik in plaats van de mijne kon gebruiken.
‘Ehm, Sarah,’ mompelde ik, de jongen rustig in me opnemend. Hij was jong en was netjes in een pak gestoken, maar ondanks zijn leeftijd, had hij iets volwassens in zijn ogen.
‘Ah, aangenaam, Sarah,’ glimlachte de jongen, beleefd mijn hand schuddend. ‘Ik dacht bijna dat ik de beroemde Elisa of Cecilia had gevonden, wat zouden Seth en Embry dan opkijken.’
Ik probeerde rustig te blijven, maar het feit dat mensen die ik nog nooit gezien had van mijn bestaan af wisten maakte me zenuwachtig. ‘Sorry dat ik je niet kan helpen, maar ik moet nu echt gaan,’ excuseerde ik me en liep, niet wachtend op een antwoord, de massa in, op zoek naar Elisa. Ik hoopte maar dat ze haar naam niet had verteld.