There goes my hero. [19]

'Beste, of minder beste beter, Bill,
dat ik al de tijd neem om jou een brief te schrijven, daar mag je al blij mee zijn. Maar als ik het dan toch doe, zal ik het maar meteen goed doen, niet waar? Ten eerste; ik vind je benen echt zo mooi! Echt waar, die lucifers onder je lichaam zijn sexy, serieus. Ze zijn zo, dun en zo lekker niet zichtbaar. Jouw ogen trekken me ook ontzettend aan. Of, ik denk toch dat het je ogen zijn? Het kunnen ook zwarte golfballetjes zijn. Of bestaat dat niet? Ha, wat een humor ook, hé. Trouwens, jij en je broer, hoe vaak per dag doen jullie het? Ik vind het best knap hoor, ik zou het zelf niet kunnen, zo vaak. En niet eens willen! Toch niet met jou, zangeres van Tokio Hotel. Hmm, ik denk dat ik hier maar eens ophoud. Vergeet niet, ik vind je ongeloofelijk sexy! Oh ja, ik ben trouwens een mannelijke fan. Waarschijnlijk de enige, lieve schat. Dikke kusjes en knuffels en alles wat je je maar kunt voorstellen, maar wat je jammer genoeg nooit krijgt - alleen dan van je lieve broertje - aangezien je zo hopeloos op zoek bent naar een vriendje. Doei doei, ik wens je nog een fijn leven verder! Denk ik.'

Die denk ik, werd me even te veel. Ik gooi mijn pen tegen de muur, leg de brief even aan de kant en sla mijn handen voor m'n hoofd. Het is alsof ik hem helemaal geen fijn leven toewens, terwijl dat het net is wat ik voor 'm wil. Ik wil hem zien lachen, gelukkig zien. Niets anders! Ik verplicht mezelf mijn tranen weg te vegen, en de brief te vouwen zodat hij in de enveloppe past. "Straks, als ik 'm in de postbus gooi, is het allemaal voorbij," denk ik bij mezelf. Of misschien is het dan juist te laat..

-Comment&Rate