Ten.

Harry Edward Styles.

“Kom, laten we terug naar boven gaan voordat Hook terugkomt.” Mompelde Louis uiteindelijk en liep gelijk naar de boom, weg van mij. Zuchtend liet ik mijn hand die nog geen seconde geleden onder zijn kin lag, langs mijn zij vallen en keek even op naar de onschuldige jongen die al terug naar boven klom. Hoeveel ik ook om hem gaf, het was blijkbaar onmogelijk om deze jongen volledig te begrijpen, alsof hij schrik had om zich open te stellen voor iemand.
“Harry?” Met veel tegenzin liep ik ook naar de boom toen Louis me op een zachte toon toeriep. Met moeite kroop ik via de stam weer naar boven, maar halverwege glipte mijn voet weg van het schors waardoor ik een angstige schreeuw niet kon onderdrukken. Maar lang bleef ik niet bengelen tegen de stam aan want voor ik het wist voelde ik twee vertrouwde armen rond mijn middel die me uiteindelijk zeer langzaam naar boven brachten zonder ook maar enige hulp van de boom.
“Het spijt me, Haz.” Fluisterde hij zacht in mijn oor terwijl hij mijn rug alleen maar dichter tegen zijn lichaam aanduwde. De warmte die ik rechterreeks door de stof van mijn shirt tegen mijn eigen lichaam aanvoelde zorgde er gelijk voor dat mijn hele lichaam ontspande.
“Waarom heb je spijt, Lou? Je hebt toch niks verkeerds gedaan?” mompelde ik terug en liet ondertussen mijn handen over zijn armen glijden. Achter me voelde ik hoe hij zijn kin op mijn schouder legde terwijl we nog altijd op een zeer langzaam tempo naar boven vlogen.
“Omdat ik je vraag niet beantwoord heb, maar Peter overviel me een beetje.” Bekende hij zo zacht dat er rillingen over mijn rug liepen. Voorzichtig en langzaam draaide ik mijn hoofd naar de jongen die nog altijd zo jong en breekbaar leek, maar tegelijkertijd weer ouder overkwam door zijn frons die heel zijn voorhoofd sierde. Hij maakte zich duidelijk zorgen over iets.
“Lou, je weet toch dat je me alles kunt zeggen.” Verzekerde ik hem en aan de schuine glimlach die hij me toewierp was het duidelijk dat hij dit weldegelijk wist, maar aan de angst die weerspiegelde in zijn ogen was het even duidelijk dat hij niet goed wist of hij dit wel aan me kon vertellen.
Ondertussen zweefde Louis net boven ons bladerbed en liet me voorzichtig neer komen zodat ik niet nog eens zou vallen. Vervolgens kroop hij naar de andere kant van de tak zodat er weer een afstand tussen ons was. Een afstand die ik liever niet had, maar toch schoof ik niet naar hem toe. Het was alsof Louis deze afstand even nodig had om alles op een rijtje te zetten.
“Je kent Wendy, hé?” vroeg hij opeens uit het niks zonder echt op te kijken naar me. Bijtend op mijn onderlip door de spanning die ik zo kon voelen van Louis knikte, niet in staat om ook maar mijn mond te open. Zou hij me dan toch vertrouwen om zich open te stellen aan me?
“Wel, zij was de eerste persoon samen met haar broers om naar hier te komen en Peter was zo gek op haar dat ik niet eens naast haar mocht lopen. Ik mocht niet eens samen spelen met haar want ze was van hem. De manier hij naar haar keek was speciaal en al snel trok ik me terug in de bossen toen ik doorhad dat Peter me niet in de buurt wilde hebben, maar door de elfjes hoorde ik al snel hoe het bij Peter ging. De elfjes vertelde me dat hij zijn hart verloor aan haar en hoeveel pijn het hem had gedaan toen hij haar had moeten terug brengen naar de gewone wereld. Maanden heeft hij het er moeilijk meegehad en nu nog steeds.” Zuchtend stond Louis recht en balanceerde op zijn tak terwijl hij zocht naar de juiste woorden. Uiteindelijk begon hij terug te spreken met zijn blik gericht op de grond beneden ons.
“Wat Peter daarjuist bedoelde was dat ik net als hem mijn hart volledig aan je verlies en ik kan het niet helpen om schrik te hebben, Haz.” Legde hij en keek voor de eerste keer op naar me. “En als er één ding is dat Louis Pan nooit is, is bang zijn of schrik hebben voor iets.”
Slikkend keek ik naar Louis die uiteindelijk toch wegliep van zijn tak om vervolgens recht voor mij te komen zitten. Met zijn kleinere handen nam hij voorzichtig de mijne vast en streek tegelijkertijd met zijn duim over de rug van mijn hand.
“Waarvoor heb je dan schrik, Lou?” vroeg ik al bijtend op mijn onderlip, niet wetend of ik die vraag mocht stellen. Het was zo duidelijk dat Louis helemaal van slag was door wat hij allemaal voelde en ik snapte hem volledig. Dit was voor hem net zo nieuw als voor mij.
“Dat hetzelfde zal gebeuren als bij Wendy. Dat je na een tijdje toch volwassen wilt worden en mij gaat achter laten.” Zijn stem was volgens mij nog nooit zo zacht geweest in de periode dat ik hem nu al kende. Onbewust kon ik een klein glimlachje niet onderdrukken toen besefte dat de angst die hij voelde de angst was om me te verliezen. Nog een teken dat hij echt wel om me gaf.
Met dezelfde glimlach liet ik zijn handen los en nam in de plaats zijn gezicht vast. Voorzichtig drukte ik een zachte kus op zijn lippen voordat ik me terug trok en begon te spreken.
“Louis, als er één ding is waar je je absoluut geen zorgen over moet maken is dat ik je zou willen achter laten. Ik zou het nooit over mijn hart krijgen om je ook maar los te laten, want ik geef daarvoor veel te veel om je.” Het was alsof mijn woorden hem direct weer oude maakte want voor ik het wist werd ik zo stevig omhelst dat ik achterover viel tussen de bladeren. Verbaast keek ik op naar Louis de breed grijnzend naar me opkeek voordat hij zelf een kus op mijn lippen drukte.
“Je maakt me gelukkig, Harry.” Zei hij op een kinderlijke toon, maar tegelijkertijd kon je horen dat hij dit weldegelijk meende. Hierdoor kon ik het zelf ook niet laten om breed te grijnzen door zijn woorden. Hij moest eens weten hoe gelukkig hij me wel niet maakte.
Ondertussen had Louis zich tussen mijn armen in genesteld en liet hij zijn hoofd op mijn borstkast liggen terwijl zijn ogen gericht waren op de zon die langzaam leek op te komen. Ikzelf kon niet weg kijken van Louis die zo gelukzalig in en uitademde. Louis zou zich echt nooit zorgen moeten maken dat ik hier weg zou willen, want ik zou me niet eens kunnen indenken om deze plek te verlaten en al zeker niet de persoon waar ik mijn hart zo aan verloor.


Sorry voor het veel te lange wachten!