There goes my hero. [18]

Part 18.
-
Met een krop in mijn keel ga ik meteen aan de slag. Hoe sneller ik begin, hoe sneller ik van deze lastige taak af ben. Want ik haat het, ik houd hier totaal niet van. Maar ik hoef niet zo te zeiken. Ik neem gewoon een pen een een stuk papier. Dit keer gaat het niet zoals in alle mooie verhaaltjes; mijn pen laat de woorden niet op mijn blad vloeien. Het is niet zo dat de letters gewoon op het papier dansen. Het gaat een stuk moeilijker. Een heel stuk moeilijker. Ik denk diep na. Ik moet hem kwetsen, maar het mag hem niet z'n leven lang achtervolgen. Het mag niet zo zijn dat het littekens achterlaat. Want die blijven er voor altijd zitten. Dat wil ik niet bereiken. Verre van. Het moet menselijk zijn, maar toch gemeen en pijnlijk. Waarschijnlijk wordt mijn eerste brief een opsomming van alle nare dingen die hij ooit al moeten slikken heeft. Die dingen opzich vindt hij waarschijnlijk minder erg, maar als ze zich allemaal samen opstapelen, is het heel wat minder makkelijk om het te verdragen. Mijn pen raakt het blad voor het eerst. Zal ik beginnen met de homo-roddel? Of het feit dat hij zich moet laten behandelen tegen anorexia? Of misschien, als ik Tom erbij betrek, dat ik mijn doel beter zal bereiken? Het verbaasd me hoe goed ik op dit moment met mijn gevoelens omga. Ik sta er niet bij stil wat ik aanricht. Dat verandert waarschijnlijk wanneer ik de brief afsluit, hem dichtplak. En nog het meest wanneer ik hem zal moeten posten. Wanneer de brief voor het laatst uit mijn handen glipt, voordat ik hem in de postbus laat vallen. Waarna Bill de eerste zal zijn die hem vastneemt, openmaakt en hopelijk niet in tranen zal uitbarsten.

-Comment&Rate