I Can't Tell You!

Denk – denk – denk. Waarom kan ik niet normaal denken als het zo vroeg is? Ik kan Naminé moeilijk vertellen wat hij precies zei. Ze weet wel wat over mijn verleden, over dat ik problemen had/heb, maar lang niet alles.
‘Hij zei dat hij ons wist te vinden, en dat hij meer over mij wist dan ik zou denken,’ verzin ik. Het klopt ook nog eens, al is het niet rechtstreeks. Naminé kijkt me aan. Mijn handen worden klam. Ze heeft door dat ik aan het liegen ben, dat voel ik gewoon.
‘Ik geloof je niet,’ zegt ze rustig. Ik ontwijk haar blik. ‘Waarom vertel je me de waarheid niet? Ik dacht dat je me alles zou vertellen.’ Ik slik en lik over mijn droge lippen.
‘Het is gewoon… - ik kan het je niet vertellen!’ Gefrustreerd stamp ik naar mijn slaapkamer toe. De deur smijt ik met een klap achter me dicht. Als ik het zou vertellen, dan zou Naminé me haten, dat weet ik zeker. Maar als ik het niet vertel, denkt ze dat we geen goede vriendinnen meer zijn. Ik slaak een kreetje en begraaf mijn hoofd in mijn kussen. Niet leuk.
Na een tijdje klinkt er een voorzichtig klopje op de deur. Veel zin om te reageren heb ik niet. De deur gaat met een piepend geluid open. Daar moet ik echt eens een keer iets aan gaan doen. Ik kijk op en zie Naminé verlegen in de deuropening staan. Ze bijt op haar lip.
‘Als je het echt niet wilt vertellen, dan hoeft het niet hoor,’ zegt ze. ‘Maar ik wil gewoon weten of je me wel echt vertrouwd.’ Een kleine glimlach speelt rond mijn lippen.
‘Natuurlijk vertrouw ik je! Maar dit is gewoon iets… wat eigenlijk alleen mij wat aangaat.’ Naminé knikt begrijpend en krijgt dan een grijns op haar gezicht. Ik zet grote ogen op. ‘Wat?’
‘Zullen we naar het motorcrossterrein gaan?’ vraagt ze met een pruillipje. Ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Sinds wanneer wil jij daarheen?’ Ze glimlacht schijnheilig.
‘Sinds daar leuke jongens zijn.’ Ik schiet in de lach en por haar in haar zij.
‘Kom maar op! Ik trek mijn pak wel alvast aan.’ Ze stemt in en loopt mijn kamer uit. Vlug trek ik mijn pak aan en grijp mijn helm vast. Ik loop naar de woonkamer en zie mijn beste vriendin al klaarstaan met de autosleutels. Ik gris de sleutels van mijn crossmotor die beneden in de garage staat uit een kastje en samen verlaten we het appartement.
‘Zou die vent ons nu aan het bekijken zijn?’ fluistert Naminé naar me. Ik kijk haar aan.
‘Maak je maar geen zorgen, die vent kan ons niets maken!’ Ik por haar weer in haar zij en sprint de lift uit naar onze garage, waar mijn zwartrode crossmotor staat. Ik open de deur naar buiten en zie Naminé de motor van de auto al starten. Ik zet mijn helm op en stap op mijn motor. Lang leve crossmotors met kentekens. Ik start hem en scheur vlak voor Naminé de parkeerplaats af.