4. Luna Anderson

Ik opende mijn ogen, het was nog donker in mijn kamer. Ik lag op de dekens en de gordijnen waren nog open. Mijn maag knorde en ik moest ontzettend nodig naar de wc. Ik stond snel op, blijkbaar te snel want ik werd weer licht in mijn hoofd en duizeligheid sloeg weer toe. Dit keer kon ik me net op tijd overeind houden door de muur, maar niet zonder op een aantal voorwerpen gestapt te zijn die over de vloer verspreid lagen. Ik wachtte totdat de duizeligheid weggetrokken was voordat ik me van de muur af duwde en mijn kamer uit liep. Mijn hoofd leek zowat uit elkaar te klappen, dus ik nam weer een aspirine. Daarna sloop ik zachtjes op mijn tenen de trap af om een cracker te pakken. Gisteren had niemand mij wakker gemaakt voor het eten en met een lege maag kon ik niet meer in slaap komen. Aan de ene kant was ik wel blij dat ze me hadden laten slapen maar aan de andere kant ook weer niet. Terwijl ik de cracker op at sloop ik weer naar mijn kamer. Voordat ik op bed plofte sloot ik nog snel de gordijnen. Ik keek op de klok die 2:00 uur aan gaf. Ik zuchtte, gelukkig was het zaterdag en kon ik lekker uitslapen. Ik ging lekker liggen en voordat ik het wist was ik al weer vertrokken.

De volgende ochtend toen ik wakker werd was de hoofdpijn gelukkig al bijna weg. Ik was ook niet meer wakker geworden, gelukkig. Toen ik beneden kwam was iedereen al weg. Puck was voetballen en mijn vader ging altijd bij hem kijken. Mijn moeder deed op zaterdag altijd boodschappen, dus die was ook nog wel ff weg. Ik besloot om een lekker uitgebreid ontbijtje voor mezelf te maken, dat had ik wel verdiend na wat er gisteren gebeurd was. Ik bakte een eitje met lekker veel spek en kaas en perste wat sinaasappels. Ik zette het op een dienblad en ging op de bank liggen. Ik zette de radio aan en neuriede zachtjes mee met de muziek. Ik verheugde me echt ontzettend op morgen, ’s ochtends zou de familie langskomen en ’s avonds was het feest voor mijn vriendinnen. Mijn moeder en ik gingen vanmiddag alle taart en hapjes vast klaarmaken. En vanavond zou ik met een groepje vrienden van school naar de film gaan. Het beloofde dus een fantastisch weekend te worden!
De deur ging open en mijn moeder kwam met drie grote tassen binnengelopen. “Hé meiske, hoe gaat het nu met jou?” Zei mijn moeder. “Ha mams, ja gaat goed.” Mompelde ik. Ik had eigenlijk niet zo’n zin in een gesprek. “Ik ben boven.” Zei ik. “Niet zo snel, help me eerst maar even met de boodschappen uit te ruimen!” Zei mijn moeder terwijl ze me tegen hield. “In de auto staat nog wat.” Ik zuchtte. Ik liep naar buiten, de auto stond aan de straat met de klep nog open. Ik trok de laatste tas eruit en zette het op de grond. Mijn gedachten dwaalden af naar vanavond, ik had echt veel zin om vanavond met mijn vriendinnengroepje naar de film te gaan! Ik sjorde de tas de oprit op en schrok op uit mijn gedachten door iemand die me riep. “Hé Luna, leuke pyjama!” grinnikte een jongensstem. Mijn hart sloeg een slag over, ik herkende die stem. Aan de andere kant van de straat stond Milan, een jongen uit de beurt. Ik keek naar beneden, ja ik had mijn pyjama nog aan. Mijn wangen kleurden rood, waarom moest hij precies nu langs komen lopen? Ik grinnikte schaapachtig waardoor ik me nog meer schaamde en liep snel naar binnen. Voordat ik de deur achter me sloot keek ik nog een keer achterom. Milan stond daar nog steeds op dezelfde plek naar me te staren met een enorme grijns op zijn gezicht. Ik toverde ook een glimlach op mijn gezicht en zwaaide naar hem. Toen ik me omdraaide om de tas naar de keuken te brengen leek mijn hart uit mijn borstkas te springen, gelukkig had hij de bult op mijn voorhoofd niet gezien. Terwijl ik de deur dicht deed nam ik me één ding voor: ik zou nooit meer in mijn pyjama over straat gaan!
Ik had snel de boodschappen in de juiste kastjes gezet en was daarna naar boven gegaan. Daar had ik eerst alle spullen op de grond weer teruggestopt in het kastje voordat ik mijn boeken had verzameld voor het huiswerk. Ik had de laptop opgestart en leuke muziek opgezet en voor ik het wist was het alweer 4 uur. En mijn huiswerk was bijna helemaal af. Over iets meer dan twee uur zou ik in de bioscoop zitten, dus snel zocht ik een leuk setje uit om aan te trekken. Snel nam ik een douche en droomde weg bij de gedachten aan vanavond en morgen. Als in een soort roes kleedde ik me aan en deed mijn haren, ik liet het voor de verandering een keertje los hangen. Toen ik mijn make-up deed staarde ik in mijn ogen. Ze leken er vandaag wat anders uit te zien dan normaal, het paarse was nog feller geworden. Ik deed niet al te veel mascara op, anders zou het veel te opvallend zijn. Ik bekeek het resultaat nog een keer in de spiegel, de bult was al iets minder opvallend dan gisteren, maar hij was duidelijk zichtbaar. Ik zuchtte, waarom was ik altijd zo’n pechvogel?
Na het eten speelde ik buiten nog met onze hond, Pip, totdat Hannah me op zou komen halen. Zonder om te kijken wist ik dat Hannah eraan kwam, Pip begon namelijk te blaffen en haar staart ging vrolijk heen en weer. Ik aaide Pip een keertje over haar kop en begroette daarna Hannah. “Hoe gaat het nu?” Vroeg ze, terwijl ze me een knuffel gaf. “Prima, alleen die bult zit een beetje in de weg.” Grinnikte ik terwijl ik haar weer losliet. “Ach ja, dan krijg ik misschien dit keer ook een beetje aandacht.” Plaagde Hannah. Ik lachte. Ik was altijd diegene die complimentjes kreeg van jongens en voelde me daar soms ook wel schuldig om. Hannah zag mijn gezicht betrekken, “Dat was maar een grapje hoor, ik vind het niet erg.” Opgelucht zuchtte ik. “Maar ligt het aan mij, of zijn je ogen nog feller?” Hannah staarde diep in mijn ogen. Expres deed ik ze dicht en mijn mondhoeken krulden omhoog. Hannah lachte en zei: “Kom, we gaan! De film begint al bijna!”
We waren nog op tijd. Fleur, Sara, Noa en Lynn stonden ongeduldig voor de bioscoop te wachten. Snel kochten we de kaartjes en haastten ons naar binnen. Toen we nog maar net zaten begon de film al. Al vrij snel voelde ik me opeens heel raar. De kleuren op het grote scherm leken opeens heel erg fel te worden. Ook leek het alsof ik alles om me heen heel scherp zag, maar zodra ik me echt focuste op de film werd het hele beeld wazig. Een mengeling van kleuren dansten voor mijn ogen. En toen leek het opeens alsof ik in een andere wereld was. Mijn ogen flitsten heen en weer. Maar voordat ik echt kon bedenken wat er was gebeurd was het al weer weg. Toen ik Hannah’s kant op keek, keek ze terug. Haar ogen werden groot. “Je ziet helemaal bleek, gaat het wel goed?” fluisterde ze geschrokken. Ik schudde mijn hoofd. Hannah stond op en trok me omhoog, ze gebaarde naar de anderen dat we zo terug zouden komen. Terwijl ze me ondersteunde liepen we de zaal uit. In de zaal was het natuurlijk helemaal donker, maar daarbuiten was het nog licht. Het felle licht scheen in mijn ogen en een steek van pijn ging door mijn hoofd. Alsof er een mes in gestoken werd. Ik greep naar mijn hoofd, kreunde en dook in elkaar. Hannah trok me snel de wc’s in en duwde me een hokje in zodat ik kon gaan zitten. Ik kneep mijn ogen zo hard dicht als ik kon, zodat geen enkel straaltje licht mijn ogen meer binnen kon komen. Mijn handen had ik tegen mijn slapen gedrukt. “Luna, wat heb je?” zei Hannah. Ik reageerde niet, maar kreunde alleen maar. “Luna, geef eens antwoord, dit is niet oké!” “Praat alsjeblieft niet zo hard.” Wist ik er met veel moeite uit te brengen. Hannah pakte me bij mijn schouders en ging voor me op haar hurken zitten. “Wil je wat water?” fluisterde Hannah. Ik knikte en voelde even later een flesje tegen me arm aan. Ik pakte het en nam snel een slok. Het water was lekker verkoelend, waardoor ik nu pas merkte dat ik het ontzettend warm had. Ik leek wel te gloeien. Ik nam nog een slok en weer nam het gloeien wat af. Na nog een paar slokken voelde ik me al beter. Langzaam opende ik mijn ogen en ze langzaam wennen aan het felle licht. Hannah staarde nog steeds bezorgd naar me. Toen ik mijn ogen helemaal open had tilde ik langzaam mijn hoofd op en keek Hannah aan. Ze keek me alweer verschrikt aan. “Je-Je ogen” stamelde ze. Ik begreep haar niet. Snel pakte ze een spiegeltje uit haar tas en hield het voor me. Ik keek in de spiegel en voor de tweede keer deze dag sloeg mijn hart een slag over. Mijn ogen waren nog feller dan vanmiddag, ze leken bijna licht te geven! Ik stond op en liep snel de toiletten uit. Toen ik buiten was rende ik naar mijn fiets, haalde het snel van het slot en fietste zo hard als ik kon naar huis. Toen ik thuis kwam sloop ik zachtjes naar boven, mijn kamer in. Ik liet me op mijn bed vallen en sloot mijn ogen. Nog een keer zag ik weer die 'andere wereld'die ik in de bioscoop ook had gezien. Snel opende ik mijn ogen. Het was weg. Dit was ontzettend raar. Dit kon niet waar zijn.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

Door FlyingMinds