Frustraties

Uit het niets kwam deze frustratie terug omhoog en ik wilde deze van mij afschrijven, bang dat ik niet kan slapen.

Ik was net 1,5 maand 13 jaar (Inmiddels al 10 jaar geleden) toen mijn lievelingsoma overleed.
Het was toen juli en een maand later ongeveer zou ik weer naar de middelbare school gaan (mijn persoonlijke hel op dat moment) om te beginnen aan het 2e jaar vmbo kader.
De zomer stond altijd in het teken van leuke dingen doen met familie en vrienden, laat op blijven en lekker lang in bed blijven liggen. Bruin worden aan zee of aan het strand en naar de kermis gaan.
Eind augustus begon de school weer en op de eerste dag vroeg mijn mentor aan heel de klas hoe onze zomer was.
Iedereen zei volmondig ja, leuk. Behalve ik.
Mijn mentor wilde natuurlijk weten waarom ik geen leuke zomer heb gehad en daarom vertelde ik dat mijn oma was overleden.
Iemand, waar van ik dacht dat ze een vriendin was, zei dat ik me maar niet zo moest aanstellen en ik werd boos.
Ik ben mijn oma verloren terwijl ik haar naar mijn gevoel die jaren het meeste nodig had. De dynamiek in ons gezin veranderde door dit plotselinge verlies en de plannen die we voor de zomer hadden veranderde.

Een maand later, september. Ik was aan het veranderen sinds het overlijden van mijn oma. Vaak zonderde ik mij af thuis, was niet meer het vrolijke en aardige meisje dat soms luid was maar werd het stille meisje, dat bijna in paniek raakte als haar naam werd genoemd.
Ik was weer in het ritme van school gekomen.Op een dag kwam iemand de klas in en begon meteen aan haar vriendinnen (waar ik niet helemaal meer bij hoorden) was overleden. Vervelend inderdaad maar persoonlijk vond ik haar reactie overdreven, misschien ook wel omdat ik mij maar niet moest aanstellen toen mijn oma was overleden die als een 2e moeder was voor mij.
Onze mentor les begon en iemand moest meteen kwijt dat haar buurvrouw was overleden, hoe vreselijk ze het vond want ze ging er elke week langs. De buurvrouw was net een 2e moeder voor haar.

Ik rol oogde er om en zei dat ze zich niet moest aanstellen. Achteraf gezien had ik dit beter niet kunnen zeggen natuurlijk maar ik was 13 en boos. Haar vriendinnen begonnen boos te schreeuwen en te schelden, op dat moment knapte er iets in me.
Terwijl ik normaal stil in de les zat en braaf deed wat de docent zei, altijd al het gezeik en het vervelende geplaag over me heen liet komen stond ik nu op en ging er tegen in. Normaal zouden er meteen ook tranen over mijn wangen rollen maar tot mijn verbazing deze keer niet.
Met een harde en vlakke stem, zonder een echtte emotie behalve woede sprak ik ze tegen.
‘ ow dus ik ben nu de bad guy? Op de eerste schooldag moest ik me volgens haar niet aanstellen terwijl mijn bloed eigen oma in de vakantie is overleden! Mijn oma waar ik bijna elke dag kwam! Heel mijn vakantie is daar door omvergegooid en ik heb er geen fijne herinnering aan maar ik moet me niet aanstellen? Terwijl iemand waar van ik hou er niet meer is. Maar ondertussen moet ik mevrouw met de krokodillen tranen gaan zeggen dat het me spijt van haar verlies? Andersom kan het niet dus rot maar op’

Ja ik weet het. Ik had het allemaal kunnen vermijden en weer op m tong bijten zoals ik altijd deed maar ik kon het niet meer.
De maanden erna werden erger.
Ik miste mijn oma, ik werd gepest en kreeg suïcidale gedachten die ik met niemand deelde. Als ik ze deelde kreeg ik te horen dat het aandacht trekkerij was, of dat andere het slechter hadden dan mij. Ik sneed niet, heb ik ook nooit gedaan dus volgens de mensen waar ik het aan vertelde was ik niet echt suïcidaal.

Ik weet nog een dag heel goed.ik werd weer gepest in de klas, kreeg voorwerpen naar mijn hoofd gegooid en er werden dingen naar me geschreeuwd.
Ik werd bos maar durfde niks te zeggen, ik werd al gehaat dus er tegenin gaan had naar mijn idee geen nut en ik durfde het ook niet meer sinds die laatste keer.
Als ik thuis boos was maakte ik iets kapot of sloeg ik ergens tegen aan, dat kan ik op school niet. In plaats daar van schreef ik in mijn werkboek/schrift dat ik dood wilde, er niet meer wilde zijn.
Een jongen die naast mij zat en mij vaak zat peste las dit en ging er over door.
Mijn mentor kwam de klas in en zag dit,. ‘ je weet dat er toch hulp is angela?’
En ik hoor mezelf zeggen ‘ja dat weet ik’ , maar ik wist niet hoe ik aan deze hulp moest komen.
Ik durfde ook niks tegen mijn ouders te zeggen, mijn moeder was namelijk ook nog steeds bezig met het verwerken van het verlies van haar moeder.
Mijn mentor heeft niks gedaan voor zo ver ik weet. Misschien een paar gesprekken met de meest pestende leerlingen en misschien een paar leeraren.
Maar niet met mijn ouders, ook niet met een docent die als vertrouwen persoon kon dienen of iets anders.

nog geen heel jaar later in juni verloor ik mijn andere grootmoeder, opeens kreeg ik wel begrip van mjjn klasgenoten voor het verlies van mijn oma.
En in de derde kreeg ik ook een beetje medeleven.
Onze docent maatschappijleer had een preek gegeven dat we zuinig moesten zijn op onze grootouder. Ik staarde voor me uit en luisterde niet echt want ja ik had al geen grootouders meer.
Na zijn preek vroeg ie een aantal dingen en je moest dan je hand op steken.
Wie heeft al zijn grootouders nog? Wie heeft er 2 oma’s nog? Wie heeft er nog 2 opa’s?
Dat soort vragen.
Uit mijn hele klas was ik de enigste die zijn hand niet op stak en dat was hem ook opgevallen.
Hij vroeg eerst of ik wel mee deed met de les of dat ik gewoon niet op aan het letten was.
‘Ik let op meneer, maar ik heb geen grootouders dus kan ik mijn hand niet opsteken’

Vervolgens heb ik het allemaal uit moeten leggen waarom niet. Dat was raar om nu even zacht uit te drukken.
Aan mijn moeders kant is mijn opa overleden 10 jaar voor ik geboren werd en mijn oma was nog net geen jaar overleden aan ouderdoms problemen.
Aan mijn vaders kant is mijn opa een ruime 15 jaar vertrokken uit het leven van mijn vader na een ruzie. Mijn oma was een maand voor deze vraag overleden nadat ze was aangereden door een automobilist.
De hele klas was stil en ik staarde voor me uit.
Niemand zei iets en ik voelde me ongemakkelijk.Gelukkig ging de bel en waren we klaar voor die dag en kon ik zo snel mogelijk naar huis.

Het is nu ongeveer 10 jaar later.
Nog steeds mis ik mijn oma’s en nog steeds ben ik boos en gefrustreerd over de school waar ik op zat en hoe hun met de hele situatie zijn omgegaan.
Het is in die jaren vaker geëscaleerd, niet alleen met woorden.
Naar mijn gevoel ben ik nog steeds bezig met het verwerken van mijn verlies en heb ik het idee mentaal ook nog steeds niet helemaal goed op de rit te zijn.

Als je tot zo ver bent gekomen met lezen wil ik je graag bedanken.
Dankjewel dat je mijn verhaal wilde lezen <3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen