Spreken is zilver, zwijgen is goud
Al heel mijn leven ben ik een ‘kind’. Hunkerend om serieus te worden genomen, probeer ik me te bewijzen tegenover mijn medemens. Het voelt voor mij echter aan alsof ik aan het vechten ben tegen de bierkaai. Tot de dag dat ik als een volwaardige volwassen word beschouwd, vrees ik dat ik nauwelijks in ernst genomen zal worden. Dat is steevast zo geweest.
In mijn moeders huishouden heeft het kind zelden tot nooit inspraak, en daar kan ik me helaas moeilijk bij neerleggen. Thuis slik ik mijn commentaar alsmaar in, terwijl de nijd in mij schreeuwt om gehoord te worden. Men kan het overal om zich heen zien: adolescenten die worden bestempeld als puberaal. Dat er kinderen zijn die zich daadwerkelijk abnormaal gedragen daar twijfel ik niet aan, maar is dat altijd het geval? Zelf lijd ik enorm onder de manier waarop onze samenleving denkt over adolescenten. Al zou men wel kunnen zeggen dat mijn eigen moeder een speciaal geval is. Meer wil ik er niet over kwijt dan het gegeven dat mijn leven anders is gelopen dan dat het bij de meesten loopt. Dat dat een grote invloed heeft gehad op mij is een feit. Ik ben niet alleen volwassener, maar ik ga ook beter om met tegenslagen. Desalniettemin heb ik daar voor moeten afzien, en ik duld het nog altijd.
Het is niet alleen triest, maar ook simpelweg niet oké dat er zo weinig wordt geluisterd naar jongeren over hun thuissituatie. Wat een zonde dat ik bij machte ben om te zeggen dat het fysieke geweld dat ik vroeger heb ondergaan, me een handje heeft geholpen. Moest dat er niet geweest zijn, dan was de toestand thuis nooit aan het licht gekomen. Jammer genoeg heeft dat niet veel verschil gemaakt. Wanneer ik nu iets vertel over wat er thuis gaande is elke dag, wordt het met een korreltje zout genomen. Vindt u het kunnen dat psychologische mishandeling zo wordt gebagatelliseerd? Soms wens ik dat het fysieke geweld nog steeds bestaande was. Dan bleven mijn woorden tenminste niet onopgemerkt. En wanneer ik ruziënd op straat loop met mijn moeder kan ze me probleemloos ten gronde richten door me een puber te noemen. Een puber die onnodig boos wordt. Het schandelijke is dat iedereen in de omgeving haar stante pede gelooft. Ze trappen recht in haar hypocrisie. Wat kan ik zeggen? Ik ben ten slotte een kind. Waarom zou íémand mij serieus nemen?
Ik neem geen blad voor de mond: het is tijd dat woede niet meer wordt verward met puberaal gedrag. Het is tijd dat jongeren gehoord worden.
Reageer (2)
Bedankt voor je interessante reactie! Het is inderdaad een moeilijke verandering in de samenleving, maar dat niet alleen. Het probleem zit er ook bij dat mensen er meteen vanuit gaan dat het gezin van een kind een degelijk gezin is. Wanneer je als kind naar buiten komt met verhalen over wat er thuis aan de hand is, kunnen ouders veel te snel andere volwassenen overtuigen dat het 'maar een kind is' die dat zegt. Veel te vaak wordt het ook als 'oké' gezien als een ouder een kind slecht behandelt, maar dat het kind nog steeds voor de ouder moet zorgen, no matter what. En zeker als de ouder een paar kleine dingen wel goed doet. Wanneer die ouder bijvoorbeeld eens lief voor het kind zorgt, wordt er verwacht dat het kind alles vergeet wat de ouder ooit al heeft gedaan, zonder dat er daar ooit een woord over gesproken is, laat staan schuld voor is bekend. Ik vind het moeilijk om ouders zo heilig en onaantastbaar af te beelden. Natuurlijk zijn er zoveel ontzettend goede ouders die af en toe eens een foutje maken. Maar er wordt te vaak gedacht dat elke ouder zo is, en enkel af en toe een foutje maakt. Maar meer ouders dan dat mensen zouden denken, maken eigenlijk enorm misbruik van hun macht. Het is ook niet omdat het niet lijkt dat een kind geleden heeft in zijn leven, omdat het gewoon normaal functioneert en heel sterk is geworden van zijn ervaringen, dat hij liegt als hij zegt dat hij eigenlijk mishandeld wordt.
6 jaar geledenEn dat lijkt me inderdaad een goed idee. Ik zou het echt heel fijn vinden om dit wat meer te verspreiden in de wereld, en vooral kinderen in gelijkaardige situaties steun te geven.
Ik snap je punt en ik merk ook de speling tussen eerlijke frustratie van een adolescent die op de hoogte is en de 'stampijen' van een puber, en daarbij hoe mijn ouders dat telkens interpreteren als het laatste.
6 jaar geledenNu ben ik de puberteit als het goed is al lang voorbij, maar zo nu en dan voel je je toch gekleineerd wanneer je puber of "een brutaal kind" wordt genoemd.
Ik denk echter dat het iets is van deze generatie, dat het een soort generatiekloof is. Voorheen was de rol van een ouder duidelijk en de 'hiërarchie' tussen kind en ouder ook. De samenleving is echter totaal gedraaid van de ouder bovenaan, naar de kinderen bovenaan (zo zie je dat veel kleine kinderen vertroeteld worden, dat het kind leidend is voor de gebeurtenissen en keuzes in het leven van het gezin). De ouders van onze generatie hebben echter nog de (bij lak aan een beter woord) traditionele opvoeding genoten en handelen dan ook zo.
Ik denk niet dat het overal zo is. Je hebt natuurlijk altijd ruimdenkenden, mensen die vanuit een ander perspectief kijken en misschien 40 jaar geleden ook al "anders" zijn opgevoed. Dit verschil zie ik duidelijk bij mijn vader en mijn moeder - Maar het inzicht dat de jongere het in soms bij het rechte eind heeft en de 'volwassene' niet, dat vinden ze allebei moeilijk.
Ik zou het voornamelijk meenemen voor jezelf, voor misschien je eigen kinderen. Of schrijf een boek met hoe jij denkt dat een kind zich fijner, veiliger en geborgener kan voelen, wanneer hij of zij zich vanaf zijn 15de mag uitspreken over allerlei zaken. Ik ben ervan overtuigd dat je een sterk standpunt hebt (: