Mijn verleden

Aangezien ik geen columnist ben, zet ik mijn verhaal in mijn blog. Ik heb er lang over getwijfeld om dit online te zetten, maar ik doe het toch in de hoop andere mensen te kunnen helpen. Als jullie met vragen zitten, of jullie zoeken zelf hulp of een luisterend oor, weet dan dat ik er ben, voor iedereen.

Je hebt het al zo vaak gehoord: je moet het verleden achter je laten, je kunt het niet meer veranderen. Maar niet iedereen kan zijn verleden loslaten, of het nu goed was of niet.
Mijn verleden is niet zo rooskleurig als jullie misschien denken. Ik heb een zeer zware periode achter de rug. Een periode vol verdriet en donkere gedachten. Maar het is beter als ik begin bij het begin.
Het begon toen ik in het eerste leerjaar veranderde van school. Ik was niet erg geliefd in mijn nieuwe school en had zo goed als geen vrienden. In het vierde begon het gepest. ‘Hé, konijn, wil je geen wortel?’ of ‘Er staat een paard in de gang’ waren dagelijkse kost. Ik liet niks merken als ik zulke dingen hoorde, maar ’s avonds in mijn bed, huilde ik mezelf meestal in slaap. Pas toen het in het zesde ook fysiek werd, ben ik echt in mijn schulp gekropen. Ik durfde niemand, zelfs mijn ouders niet, te zeggen wat er op school gebeurde. Ik droeg zo weinig mogelijk t-shirts en broeken waren altijd tot op kniehoogte. Zo verstopte ik de blauwe plekken die ik had.
Gelukkig kwam er het eerste middelbaar aan. Alleszins, dat dacht ik toch. Ook daar maakte ik niet snel vrienden en zat ik meestal alleen. De mensen die me pesten in de lagere school waren ook naar deze school gekomen en waren niet van plan te stoppen. In de helft van het jaar werd het me allemaal teveel. Ik wilde van alle zorgen en pesterijen af zijn en zag nog maar 1 uitweg. Ik heb toen het geluk gehad dat er iemand was gestopt om me tegen te houden. 3 seconden later, en ik had gesprongen. Ik ben deze meneer nog altijd dankbaar dat hij met me gepraat heeft en dat hij luisterde naar de problemen waar ik mee kampte.
Toen ging het een periode een beetje beter. De pesterijen waren verminderd en ik had al wat meer vrienden gemaakt. Toch ging het nog altijd niet goed. Na de grote vakantie begonnen we aan het tweede jaar. Ook dat verliep niet vlot. De pesters hadden gedurende de grote vakantie hun batterijen opgeladen en waren weer volop scheldwoorden aan het roepen. Toen ze me op een dag van mijn fiets duwden, kon ik het niet langer voor mezelf houden. Dat was de druppel, zo kon het niet meer verder. Ik vertelde aan een leerkracht wat er allemaal was gebeurd en zij ging eens met die jongens praten. Dat was geen goed idee, het pesten werd nog erger en weer werd het teveel.
Na de tweede poging hebben ik en mijn ouders na een lang en emotioneel gesprek besloten om naar een psycholoog te gaan. Na een paar bezoeken durfde ik tegen mijn pesters ingaan. In het begin reageerden ze er hard op, maar na verloop van tijd verminderde het gepest wel. Ze waren verbaasd dat ik tegen hen durfde ingaan doordat ik vroeger alles maar slikte zonder te reageren. Ze riepen nog steeds dingen, maar het gebeurde niet meer elke dag.
In het derde had ik een hechte groep vrienden gemaakt en voelde ik me al veel beter. Het gepest was zo goed als gestopt en ik kon eindelijk beginnen aan mijn jeugd. Na het derde jaar, ben ik het meisje geworden dat hier nu voor jullie staat. Ik durf nieuwe mensen aanspreken en durf al eens te antwoorden als ik het met iets niet eens ben.
Toch blijven er een aantal zaken moeilijk. Als een leerkracht bijvoorbeeld een preek geeft die niet op mij bedoeld is, zal ik me dit toch nog aantrekken. Ik kan ook niet goed tegen commentaar. Als iemand zegt dat ik ergens niet goed in ben, trek ik het meteen helemaal in het negatieve en stop ik ermee. Het allermoeilijkste blijft wel mensen vertrouwen. Ik durf wel op nieuwe mensen afstappen, maar ik ben telkens bang dat ze me evenveel pijn doen als de mensen van vroeger of dat ze me niet meer leuk vinden als ze weten wie ik echt ben.
Mijn verleden is dus niet iets dat ik kan loslaten. Telkens als ik een slechtere periode heb, moet ik terug denken aan vroeger. Ik weet nu wel beter, maar zelfmoordgedachten blijven in je leven als je ze eenmaal hebt gehad. Mijn verleden zal me dus altijd achtervolgen, maar ik leer ermee leven. Ik zoek manieren om me beter te voelen, zoals voetbal, rope-skipping en muziek. Met deze manieren zet ik de focus op iets anders en kan ik mijn gedachten even loslaten.
Met deze tekst wil ik mensen die hetzelfde hebben ervaren of die nu in een pestsituatie zitten een hart onder de riem steken. Het is niet makkelijk om tegen iemand te zeggen dat je gepest wordt of dat je met zo’n donkere gedachten kampt, maar praten lucht op. Het heeft mij geholpen en ik ben er zeker van dat het jullie ook kan helpen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen