Perspectief
Als ik iets wil vinden op mijn bureau, moet ik eerst een stapel papieren wegschuiven om bij het tafelblad te komen. Het is een puinhoop van tekeningen, potloden, gummen en zelfs een tablet om mijn nieuwste ideeën op te realiseren. Hoe het komt dat ik ondanks mijn slechte zicht een voorliefde heb voor tekenen en zo veel andere vormen van beeldende kunst, zal ik vast nooit weten. Mijn moeder zegt dat ik het niet van haar of mijn vader heb, maar toch zitten er wel een paar creatievelingen in mijn familie. Van tekenaars tot fotografen tot muzikanten.
Tekeningen
Dat ik daar een van ben, werd door mijn omgeving enthousiast aangemoedigd en ook ik voelde me altijd al thuis in de tekenwereld. Ik deed het op een gegeven moment zelfs zo veel dat het sommige mensen de spuigaten uit liep. Op school vonden ze het vervelend dat mijn schriften en speciale boeken op A4-formaat volstonden met tekeningen. Niet gewoon kleine krabbeltjes, maar dingen waar ik veel aandacht aan besteedde. Met mijn neus op het papier tekende ik fantasiefiguren, personages uit mijn favoriete boeken, gezichten of ik schreef woorden in opvallende letters.
Perspectief
Ik leerde al op jonge leeftijd wat perspectief was en kon dat ook tekenen. Apart, want ik zie zelf totaal geen diepte. Toch zag mijn oma direct dat ik op mijn zevende een hollende jongen had afgebeeld. Hij liep recht op de kijker af, zijn ene onderbeen half verscholen achter zijn knie. Duidelijk was dat hij dat naar achteren had opgetild. Naast dat ik van tekenen kon – en nog steeds kan – genieten, kijk ik net zo graag naar het werk van anderen. Ik wilde namelijk graag leren. Ik wil mijn werk leren verbeteren en daarom wil ik al sinds mijn basisschooltijd aan een kunstacademie studeren.
Belemmeren
Ik zag het al helemaal zitten. Me onderdompelen in een wereld van beeldende kunsten: schilderijen, beeldhouwwerken, mode en sieraden… Me enkel bezighouden met het maken en beoordelen van kunst. Wat een leven en uiteindelijk zou ik afstuderen en naam gaan maken als kunstenaar. Mensen zouden in de rij staan om werk van mij te kopen. Als kind is het nog moeilijk inschatten wat je wel en niet kunt en in die tijd stond ik er niet bij stil dat mijn zicht me enorm zou kunnen belemmeren.
Oog voor detail
Intussen weet ik beter. Het kán me belemmeren, maar dat laat ik niet gebeuren. Ik ben met mijn kleine portfolio van tekeningen en andere ideeën en werken die ik in de loop der jaren heb gemaakt, naar de Rietveld Academie gegaan en heb dat laten beoordelen. Ik had potentie! Ze vonden me dapper en waren in eerste instantie niet bang om me met mijn gezichtsbeperking les te geven. Ik zei hen dat ik, hoe gek het ook klinkt, een oog heb voor detail en dat ik, als ik rustig de tijd krijg, precies kan zien wat iemand met zijn werk wil zeggen. Dat geloofden ze wel, die docenten daar.
Hoopvol
Helaas was ik toen zestien. Ietwat jong en onervaren. Ik fladderde in feite nog wat door het leven heen. Dat was niet de basis die een kunststudent moest hebben en dat begreep ik wel. Toch ben ik hoopvol. Wat me daar in feite werd aangeraden was verdergaan met leven en ik was niet van plan daar opeens mee op te houden.
Er zijn nog geen reacties.