Where We Are Tour, Amsterdam 24 Juni 2O14
Hiiii (:
Ook ik kan nu eindelijk zeggen dat ik nu ook na bijna 4 lange jaren wachten One Direction live heb gezien en omdat ik niet dit hele verhaal in een hoofdstukje wil zetten, maak ik er even een blog van.
Ik weet nog dat toen de kaartverkoopdatum aangekondigd was, ik er echt alles aan wou doen om kaartjes te krijgen. Vorig jaar kon ik helaas niet naar de TMH tour gaan en daar baalde ik echt vreselijk van. Maar goed, de dag voor de kaartverkoop echt letterlijk tien wekkers gezet in de hoop op tijd wakker te worden. Maar je raadt het al, ik kon niet slapen door de zenuwen en had de hele nacht wakker gelegen met het gevolg dat ik me versliep.
Gelukkig werd ik gebeld door mijn vriendin met de mededeling dat ze 5 kaartjes voor het Groene Veld had geregeld. En toen kon het aftellen eindelijk beginnen, met in de laatste maand en weken fangirlen.
Nog steeds besefte ik niet dat ik ze nu eindelijk live ging zien en was ook té raar om dat te bedenken. Enkele dagen voor het concert nog lang getwijfeld over mijn concert outfit en toen brak 23 Juni aan. Die dag ben ik na het 3e uur op school naar huis gegaan om ons plannetje voor de 24e in werking te zetten.
24 juni bleven ik en mijn vriendin thuis en ging ik ’s ochtends naar haar toe, waar we nog even de C1000 in vlogen voor eten. Bij haar thuis stond MTV aan en die bereidde ons nog even heerlijk voor op het concert met een Top-3 van One Direction video clips. Gillen en dansen werd dat in de woonkamer.
Om iets over 10 stapten we op de tram richting Utrecht, waar we na een klein kwartiertje wachten op de trein richting de Arena stapten. De hele trein zat vol met meiden die duidelijk ook naar het concert gingen.
Om kwart over 11 kwamen we bij de Arena aan en liepen we nog redelijk rustig richting de Arena. Er was gezegd dat we voor 12 uur niet de Boulevard op mochten, maar er stonden nergens hekken. Bij de Arena moesten we een klein halfuurtje wachten voor we onze tickets moesten laten zien en in de juiste rijen werden geplaatst. Het ging allemaal heel netjes bij ons, maar bij het paarse veld was het onderhand vechten om als eerste de rij in te mogen.
In de rij zaten we naast 2 Belgische meiden waar we het echt heel gezellig mee hadden, ook hebben we 5 van onze vriendinnen van school naar voren gesmokkeld in de rij en heb ik nog 3 Larry Shippende friends gemaakt. Mijn vriendin is nog over het hek geklommen om 5SOS en 1D shirts te halen, hahah. Toen gingen iets voor half 5 eindelijk de deuren open en mochten we naar binnen. Iedereen duwde en gilde en het was een chaos. Mijn lichaam en geest waren het daar niet mee eens en ik kreeg dus een paniekaanval in de rij. Ik trilde als een gek, de grond golfde onder mijn voeten en ik jankte als een baby. Maar gelukkig ging het na een kwartiertje weer helemaal prima.
Na een kleine twintig minuten waren we eindelijk binnen en liepen we richting het veld. Er zaten nog niet veel mensen terwijl het leek alsof er zoveel naar binnen was gegaan. Na een tijdje stond iedereen ineens op en renden ze naar het hek, waardoor we dus weer geduwd werden. Ik stond achter drie lange meiden en met mijn smurfenlengte was dat niet echt ideaal.
Maar goed, om de tijd te doden werden er video’s van allerlei artiesten gedraaid. That Moment en Don’t Stop EP ads en clips van Katy Perry, 5SOS, Olly Murs, Little Mix en Avicii werden op de schermen geshowd en ook de pre-order reclame van de Where We Are tour DVD.
Rond kwart voor zeven werden de beelden zwart en kwam er een video over de veiligheidsinstructies, ingesproken door 1D zelf. Erg leuk en heel lief gedaan. 5 minuten later verschenen de jongens van 5SOS op en begon het gegil pas echt. Nog steeds kon ik niet de geloven dat die 4 Aussies nu echt voor me op het podium stonden. Ik had me inmiddels tussen mensen gewurmd en kon nu tussen de 3 reuzinnen voor me door kijken, tot een bewaker besloot dat het wel even grappig was om voor mijn beeld te staan. Maar goed, ietwat draaien en ik kon het weer zien.
Ze begonnen met Eighteen, waarna Heartbreak Girl, Don’t Stop, Teenage Dream (fangirl momentje bc Blaine van Glee oh), Disconnected, Amnesia (waar bij mij de tranen al begonnen), Beside You, What I Like About You, Good Girls (Waarbij Michael ‘She can speak DUTCH’ zong) en She Looks So Perfect.
Luke vroeg op een gegeven moment of we iets oranjes op het podium konden gooien, wat dus een oranje boxer bleek te zijn. Luke overhandigde die aan Ashton die hem met een grote grijns op zijn hoofd zette en zo begon te spelen. Geweldig (:
Ashton riep ook nog: ‘Aussie Aussie Aussie!’ waarna de hele Arena vrolijk terugschreeuwde. Het voorstellen was zo cute en omygod mijn Mashton feels gingen er helemaal aan. Michael ook met zijn HALLO en AMSTERDAYUUMM .
Tijdens Amnesia bleek dus B-Brave binnen te komen en werd er achteraf gezegd dat Calum moest huilen, maar dat heb ik niet gezien. Volgens mij heeft hij niet staan huilen..
Nadat 5SOS na een luid applaus weer backstage was, werd Ashton’s drumstel weggehaald en werden er aanpassingen aangebracht, natuurlijk weer met de liedjes. Na een tijdje gingen de schermen weer uit en werd de Macarena gedraaid. En letterlijk de hele Arena deed mee. De hele tribune ging op en neer, heen en weer. Geweldig om te zien. En daarna Single Ladies van Beyoncé, heerlijk gewoon. Iedereen deed vrolijk mee en nergens voor te schamen. Heerlijk!
Om 5 over half 9 kwam het filmpje van de veiligheidsinstructies weer en kwamen de zenuwen pas echt. Het introfilmpje startte niet lang daarna en de band kwam langzaam maar zeker op. En toen de eerste noten van Midnight Memories door de Arena galmden, ging meteen het dak eraf.
En God, wat zagen ze er geweldig uit. Zayn in zijn leren? vest, Louis met de geweldige tanktop die zijn tattoo’s zo mooi uit lieten komen, Niall met de gitaar en Harry met zijn bandana en blouse, Liam in een mouwloos spijkerjasje die natuurlijk zijn dancemoves even moest showen.
Meteen werden we het luidste publiek van de hele tour genoemd en werd het gegil alleen maar harder. Iedereen zong luid mee en maakte foto’s. Gilden naar hun favoriet in de hoop dat hij even hun richting op keek. En dat deden ze. Kushandjes, zwaaien en glimlachen was het enige wat ze deden. En Zayn, god wat heeft die gozer een talent. Die hoge noten, perfect eventjes live gedaan. Wauw..
Na een kort welkom begon Kiss You, en Kiss You was echt geweldig. Daarna deed de hele band even een praatje en gingen ze weer naar het volgende liedje. Why Don’t We Go There en Rock Me werden gezongen en weer ging ik dood door Zayn’s hoge noot.
Liam en Niall deden weer een klein praatje en complimenteerden ons met het luide gegil. Niall’s speech was best emotioneel en toen begon Don’t Forget Where You Belong. Op de schermen werden allemaal filmpjes en foto’s afgebeeld van hun reis, van de X-Factor tot waar ze nu stonden. En toen begon mijn eerste huilbui tijdens 1D. Het gevoel was niet te beschrijven hoe vreselijk trots ik wel niet op ze ben.
Bij Live While We’re Young werden natuurlijk de dansjes vrolijk mee gedaan en roeide iedereen erop los. C’mon C’mon veranderde het veld in één grote springende massa en iedereen danste vrolijk mee. Right Now werd op de schermen met pictogrammen verteld, bij de hoge Whoo bij het refrein verschenen er spookjes en uiltjes op het scherm en het was echt heel leuk gedaan. Through The Dark werd weer emotioneel voor mij, gewoon omdat ze me door hun muziek en dat liedje zo erg hebben geholpen.
Happily werd weer een groot feestje en ging het dak er opnieuw af. Niall zei ook nog een zin in het Nederlands: “You’re amazing, lekker ding!” Geweldig (:
Zayn mocht nu eindelijk wat zeggen waarna Little Things begon. De zaal werd donker, overal gingen kleine lichtjes aan. En wat een geweldig gevoel gaf dat. Ik hield het droog, tot Harry’s solo. Dat liedje betekent zoveel voor me en heeft me echt zo erg geholpen, in de meest ondenkbare manieren. Laten we zeggen dat Little Things echt mijn leven heeft gered, dat zegt wel genoeg.
Niall’s solo was echt heel mooi en toen zei hij dat we zijn solo af moesten maken. Hij zong : Maybe you’ll love yourself like..” en dan het hele publiek; “I LOVE YOU!” Zijn glimlach was niet met woorden te beschrijven. Harry liet ons het laatste couplet zingen, iedereen zong mee. Little Things gaf iedereen het gevoel om het waard te zijn, dat je mooi bent hoe je ook over jezelf denkt. Kippenvel had ik, door de betekenis van dat liedje en wat het voor mij had gedaan.
Na Little Things deden de jongens er nog een schepje bovenop met Moments. De tranen gingen als Niagara Falls over mijn wangen naar beneden terwijl ik mijn mobieltje met flits aan in de lucht zwaaide en meezong met de teksten. En god, weer een Zayn uithaal die iedereen van zijn stoel liet vallen.
Na Moments kwam Strong en gingen de briefjes met You Make Us STRONG erop omhoog. Ik had er geen, maar ik had wel een blaadje met de beroemde Larry tweet van Louis naar Harry van iemand gekregen. En die hield ik dus vrolijk omhoog.
Daarna kwam Better Than Words en zong iedereen weer luid mee. En bij Alive gingen ze bij het laatste couplet richting het kleine podium, wat omhoog ging. Iedereen gilde en zwaaide terwijl de jongens breed glimlachend terug zwaaiden. Hoewel ze me nooit zullen onthouden, voelde ik me heel even speciaal zoals alleen zij dat kunnen doen.
One Thing werd ook op het hoge podiumpje gedaan en bracht ons weer even terug naar het begin. Het podium zakte weer en Diana begon te spelen. Met de gedachte aan de Wrists Up At WWa actie, haalde ik mijn blaadje naar beneden en stak ik mijn linkerarm de lucht in. Het was best ontroerend om te zien hoeveel andere meiden ook aan die actie dachten.
What Makes You Beautiful bracht ons pas echt weer terug naar het begin. Hoe het allemaal voor hun begon met hun eerste single, niet wetende dat ze zo’n beroemde boyband zouden worden en wat niemand van hen ooit had durven dromen. God, wat ben ik trots op ze..
Na What Makes You Beautiful gingen ze weg en begon iedereen te schreeuwen. “WE WANT MORE!” Natuurlijk zouden ze terug komen, ze hadden 3 van hun bekendste liedjes nog niet eens gedaan.. En ze kwamen terug. Met een ontroerende You And I begon de Encore, de lichtjes gingen weer aan en opnieuw begonnen de tranen te stromen. Story of My Life volgde en nog steeds huilde ik als een gek. Prachtige liedjes..
Little While Lies kwam daarna en veranderde weer alles in een feestje. De hele zaal ging los en toen Best Song Ever kwam, deden we zo hard mogelijk mee. Best Song Ever was het teken dat het ten einde kwam, net als bij This Is Us. Het was geweldig en ze gingen extra lang door met ‘Oh oh oh,yeah yeah yeah!’.
En toen, waren ze weg..
Ik begon te huilen, echt heel hard. Niet zozeer dat het voorbij was, maar dat ik zo blij was dat ik deze dag heb mogen meemaken en ik het volgehouden heb tot deze dag. Dat ik na bijna 4 jaar te hebben gewacht ook eindelijk de gelukkige mocht zijn die kon zeggen dat ze One Direction en 5 Seconds of Summer live had gezien. En dat was niet het enige.
Tijdens het concert kwam Paul fucking Higgins even langshobbelen. Ik gilde zijn naam en hij keek me aan, kwam naar me toe en toen heb ik hem een high five gegeven. Wat een geweldige vent is dat.
Ook hebben Louis en Harry naar mijn blaadje van de tweet gekeken toen niemand anders iets omhoog hield. Louis heeft naar me geglimlacht nadat hij het blaadje zag en ze zwaaiden ook naar me. Het was echt geweldig dat ze glimlachten om die tweet op mijn blaadje.
Na het concert wachtten we even tot iedereen weg was, aangezien ik nog een paniekaanval wou hebben en zijn we even naar voren gelopen om nou te kijken hoe het nou was om in Paars te staan.
Buiten hebben we nog wat laatste merchandise gekocht, 5SOS en 1D armbandjes en de foto sets. Shirts hadden we van te voren al gekocht om niet te riskeren dat ze straks mijn maat niet meer hadden.
Uiteindelijk stonden we toch buiten en renden we door alle rotzooi die de Directioners op de boulevard hadden achter gelaten richting de HMH, waar mijn moeder en oom stonden te wachten die ook net een concert van ZZ Top achter de rug hadden. Gillend en fangirlend alles aan mijn moeder verteld.
In de parkeergarage nog bijna een halfuur stil gestaan door alle drukte, rond Utrecht nog kort stilgestaan en toen nog even langs de Mac geweest voor een Happy Meal. Vriendin thuisgebracht en al met al was ik iets na 1 uur thuis. Om half 2 lag ik in bed en heb ik nog fangirlend met vriendinnen ge-appt, voor ik eindelijk na alle drukte in slaap viel.
Vandaag was ik alleen het eerste uur naar school geweest omdat ik zo moe was en alles nog pijn deed van het springen. Meteen ondervraagd door iedereen en ze waren echt heel blij voor me dat ik zo’n geweldige avond heb mogen hebben.
Het feit dat ik er nu eindelijk bij mocht zijn, deel zijn van het luidste publiek ever, Niall die Lekker Ding zei, het keiharde meezingen, gillen, genoticed door Larry worden en Paul high fiven, was een geweldige ervaring die ik never nooit ga vergeten. Het was ongelooflijk en zeker weten de beste dag van mijn leven.
Morgen weer naar school, dus ga ik dit na 5 bladzijdes in Word afronden. Ik hoop dat iedereen die geweest is een geweldige avond heeft gehad, ondanks de plaatsen die je had. Ik ben zelf ongelooflijk blij dat ik uiteindelijk vooraan in het groene veld heb mogen staan en alles geweldig heb kunnen zien.
Op naar de volgende tour!
X Quinty (:
Reageer (3)
Het was zo leuk!
9 jaar geledenIk stond best ver weg
De halve arena dacht dat BBrave 1D was...
Ik had ook geen blaadje
Maar wel extreme lol!
En die avond werd mij verteld dat ik over ben, wat het nog echt 1000x beter maken
Xoxo gelukkig heb jij het ook leuk gehad.
Oh my god heb je Niall's lekker ding gefilmd?
9 jaar geledennu lijkt het net alsof ik over zijn lul praatIK HEB NERGENS 5SoS MERCH GEZIEN
mijn ouders wel
en die hebben het niet gekocht
huuuuuu :c
ik had tijdens Diana een hartje met mijn handen gemaakt die ik in de lucht hield, mja.
gisteren was het ook echt geweldig, volgens mij waren allebei de concerten gewoon perfecter dan perfect
alhoewel, ik vind he twel kut voor Niall...
klinkt leuk, ik ben helaas niet geweest
9 jaar geleden