FORTIETOE.
I know it's been a long time since I wrote. I regret it, but I don't have a lot inspiration anymore. There've been some big changes in my life. And now I just need a break. I'm done. I thought everything was going alright until now. I know Justin taught me to never give up but I just can't.
Ik heb van die dagen die komen en gaan. Het zijn dagen die me leren hoe te leven, hoe te lachen, maar ook hoe te huilen. Ik heb lang een donkere periode in mijn leven gekend. Het liefste zou ik daar natuurlijk niet meer in terugvallen. Ik kan het niet aan dat mensen praten of beter gezegd, roddelen. Ik weet dat het er altijd zal zijn. Het ding is dat ik de waarheid weet, maar dat niemand me gelooft omdat ik niet populair genoeg ben. Alles draait om standen. Iedereen gelijk, ja zal wel. Ik haat het om zo behandelt te worden. Morgen zal ik proberen om het voor een laatste keer recht te zetten, als dat niet lukt dan weet ik niet wat zal volgen.
Sommige dagen laten me mijn bewustzijn verliezen. Ze laten me zweven door een blauwe lucht met roze wolkjes. Sommige dagen laten me mijn waardigheid verliezen. Ze laten me neerstorten, razend door de lucht en met een noodlanding op de harde grond neerkomen.
Jongens zijn mensen, maar ook wezen. Ik weet niet wat ze bedoelen. Ik weet dat ik het nooit zal weten, toch doe ik soms alsof. Alsof ik geliefd wordt, alsof ze me graag hebben, alsof er niet geroddeld wordt. Toch ben ik altijd degene. Ik ben altijd degene waar mensen mee kunnen lachen of ik ben het gespreksonderwerp van de dag. Ik heb me een tijd bedeesd moeten houden, maar ik dacht klaar ermee. Het is genoeg. Ik wil mezelf zijn, maar kijk nou. Ik heb het weer eens verpest. Nou ja, niet bepaalt ik, maar wel de manier waarop de informatie circuleert in mijn school en de mensen die dom genoeg zijn om zo'n leugen te geloven. Leugens en vooral de sappige zijn natuurlijk leuk om te geloven. Ik ben dan weer zo naïef om het niet door te hebben en pas net voordat mijn hele reputatie weer om zeep is, begrijp ik het. Ik begrijp het nu waarom mensen me raar bekeken en weg draaide wanneer ik hun kant op kwam. Ik begrijp nu hoe het komt dat mensen lachten en staarden. Ik was het. Ik was degene die de slet was. De hoer, de sloerie, de binnendraaister, de schaarpoes, whatever. Ik was het weer. Alweer. Niemand weet mijn kant van het verhaal. Natuurlijk ben ik niet de persoon die ze geloofden die ik was. Ik ben niet zoals de sappige leugens vertelde, maar ja. Wie ben ik om hun te vertellen wie ik wel ben. Niemand kent me. Niemand neemt het voor me op. En als er toch zo'n mensen zijn dan waren ze er ofwel niet bij ofwel weten ze het zelf niet meer. Ze willen alleen maar goed doen, toch denken ze diep vanbinnen hetzelfde als die goedgelovige roddelaars. Nog te denken dat ik degene was die goedgelovig was. Heel even dacht ik dat het zou overwaaien, maar het werd alleen erger. Ik wil mijn oude ik terug. De asociale, schrijvende, niet met jongens bezighoudende, stille ik. Jammer dat ik niet meer weet waar die persoon is gebleven. Alweer zal ik op zoek moeten naar een nieuwe ik. En gewoon omdat de eerste ik het verknoeit had en deze, de tweede ik, hetzelfde had gedaan. Je weet wat ze zeggen, derde keer goede keer. Opzoek naar de nieuwe en misschien wel blijvende ik. Waarschijnlijk zal ik tegen dat ik 80 jaar ben al zo'n 100 keer verandert zijn van mezelf. Omdat ik, gewoon ik, degene waarvan ik niet eens meer weet hoe die is, niet goed genoeg ben.
Tegenslagen zullen er altijd zijn, maar weet iemand hoe je er mee omgaat? Ik niet. Het is makkelijker om er gewoon van weg te lopen of het te ontkennen. Jammer genoeg gaat dat niet altijd. Ook niet deze keer. Ik zal het zelf moeten rechtzetten, alleen. Ik weet nog niet hoe, maar het zal gebeuren.
"De natuur heeft ons twee oren en één tong gegeven opdat we meer zouden luisteren dan praten." Ik zeg: puberteit doet rare dingen met een mens.
Ik zal dit citaat voor altijd koesteren. Zo verschrikkelijk waar is dit. "Sommige ezels kunnen enkel over paarden praten."
Ik begon dus random citaten op te zoeken en sommige zijn echt zo waar. Hier zijn er nog een paar:
"Nieuwsgierigheid is slechts ijdelheid. Meestal willen we alleen maar iets weten om erover te kunnen praten."
"Schrijven is een manier om te praten zonder onderbroken te worden."
"De waarheid kunnen we proeven, voelen en zien. Die praten we onszelf niet aan."
"Roddels kruipen door de kleinste spleten."
"Sommige mensen geloven alles, als je het maar fluistert."
"Kwaadspreken van anderen is bedoeld om zichzelf te prijzen."
"Indien zij, die kwaad over mij spreken, precies wisten hoe ik over hen denk, zouden zij nog veel ergere dingen zeggen."
"In het wassalon maken ze hun linnen wit en hun buurvrouw zwart."
Er zijn nog geen reacties.