FORTIEWAN.
Vrijdag, 15 maart 2013, 0:29, no song.
Het zijn weliswaar de woorden die me wakker houden. Woorden die gedachtes vormen en die gedachtes dwalen doelloos door mijn hoofd. De ene gang in dan weer uit. Het zijn die woorden die me geforceerd hebben acties te doen waarvan ik dacht dat ik ze nooit aankon. Het zijn die woorden die ik dankbaar ben en waarin ik me heb kunnen uiten. Die woorden maken mij een persoon en jou een medemens. Het zijn woorden die ons verbinden en ons elkaar laten begrijpen. Niet begrijpen, meer verstaan en soms luisteren. Begrijpen is woorden plus gevoelens. Medelijden of machteloosheid is woorden plus gevoelens gedeeld door onmacht. Het zijn die gevoelens die ons woorden laten gebruiken, maar ook die woorden die een ander ons meedeelt die ons gevoelens geven. Woorden die via het hart naar buiten komen zijn die woorden die het meest betekenen. Woorden die niet zomaar woorden zijn, meestal een samenstelling van woorden, een zin. Een zin met een zin. Een zin gevormd van woorden met betekenis. Één voor één gekozen door ons hart die gevoelens creëert en daardoor deze woorden kiest en zinnen vormt. Het zijn ook die woorden die me dit laten doen. Die woorden die in mijn hoofd spelen of een weg naar buiten zoeken. Ze zoeken een weg naar begrijpen en verstaan. Niet moeten luisteren, niet eens horen, gewoon er zijn en uitgesproken worden door lippen. Lippen zo zacht als zijde maar toch zo ruw als wol. Lippen zo zacht als zijde bij lieve woorden, mooie zinnen, maar lippen zo ruw als wol bij pijnlijke woorden, lelijke zinnen. Vorm veranderend, geluid veranderend. Het is alsof ik niet kan horen zonder lippen en niet kan begrijpen zonder hart. Hart dat gevoelens maakt en woorden die het uitdrukken. Longen die lucht in ademen om daarna woorden uit te blazen. Woorden via de lippen die verbonden zijn met het hart dat gevoelens maakt. Longen die zuurstof inhaleren en dan zinnen exhaleren. Longen blazen op en lippen spuwen uit of blazen, want dat ligt aan het hart dat gevoelens maakt. Verder zijn er woorden, nutteloze. Die woorden doen niets, ze zijn er gewoon. Niets, gewoon. Handen die meegaan met wat uitgesproken wordt, met wat gevormd word door de lippen die aan het gezicht plakken. Handen maken bewegingen soms eleganter dan anders. Helpend om het uit te leggen om de woorden met gevoelens gefabriceerd door het hart te expliceren aan het volk of gewoon aan een vriend. Een vriend die je gevoelens verdient, zomaar een vriend. Niet jouw vriend. Jouw vriend is specialer dat is je hart in persoon vorm met zelf een hart met gevoelens en die gevoelens ben jij. Jij bent het hart van je vriend in persoon vorm. Jij bent hem en hij is jou. Het is maar hoe je het bekijkt. Ogen die zien en inspecteren. Kijken naar wie je de woorden oh zo teder uitspreekt, verklaart. Staren naar wie je de woorden oh zo onverklaarbaar probeert te verklaren maar het niet lukt omdat het onverklaarbare woorden zijn en eveneens onverklaarbare zinnen. Hart met gevoelens ontwerpt onverklaarbare woorden die eigenlijk gevoelens zijn, daarom dat men ze niet kan uitspreken laat staan kan horen. Onverklaarbare woorden worden gesproken met de ogen of de lippen of de handen. Onverklaarbare woorden zijn die woorden die men niet ziet, maar wel voelt. Het warme gevoel van staren. Staren in elkaars ogen tot je bedwelmt of net niet. Wimpers elegant en sierlijk om je ogen, zwart, soms niet. Omarmen je ogen, omarmen de staar die je geeft aan de persoon die ge de oh zo onverklaarbare woorden schenkt. Wimpers die onverklaarbare woorden warm maken, warmer dan ze al waren en kouder dan ze ooit zullen zijn. Pupillen, groot bij vreugde, klein bij ongeluk. Graag zien en onverklaarbare woorden, kleine grens, maar is er wel. Toch niet zo veel verschil. Wel verschil tussen woorden oh zo teder en woorden oh zo onverklaarbaar. Niets zal meer hetzelfde zijn na de staar van de woorden oh zo onverklaarbaar, maar dat telt niet want na die blik wil je niet meer terug. Je wil staren en blijven staren. Onverklaarbare woorden zijn op. Tastbare woorden komen eraan. Tastbare woorden opgeroepen door het hart met gevoelens plus het brein der mensen. Behoeftes en niet alleen behoeftes, nee ook gevoelens. Gevoelens die vertellen en uitleggen aan het brein der mensen hoe ze moet handelen met het lichaam zo fragiel, maar toch stevig. Stevig genoeg om de vertellen over de tastbare woorden. Die woorden oh zo tastbaar zijn woorden voor twee personen. Twee personen die elkaars hart zijn, gekozen door het hart met gevoelens. Tastbaar als in zorgzaam maar ook als in ja ja genot en voldoening. Menselijkheid vergaat niet, never nooit niet. Woorden oh zo tastbaar vormen taferelen oh zo dromerig en oh zo hemels. Ook korte moment als in een zin door de lippen van twee personen. Een zin die zegt ik heb je lief of ik wil je niet kwijt. Het brein der mensen raakt zo'n momenten, personen niet kwijt. Het hart met gevoelens doet dat wel. Het kiest wiens hart je bent en wie het jouwe is. Soms is het een akkoord met het brein der mensen, maar meestal niet. Dan spreken we met ons voorhoofd. Heuvels ontstaan en een nieuw gevoel ontstaat. Het hart met gevoelens plus het brein der mensen plus de ziel van de wijsheid is gelijk aan onwil. Niet willen maar moeten, gedwongen worden door het hart met gevoelens, tegengewerkt door het brein der mensen en geholpen door de ziel van de wijsheid maakt niet alleen onwil, maar ook boosheid en soms jaloersheid, onjuistheid. Gevoelens door het hart met gevoelens. Behoeftes door het brein der mensen. Onwil door de ziel van de wijsheid. Samen is maakt dat: jij. Jij met gevoelens van het hart met gevoelens. Jij met behoeftes van het brein der mensen. Jij met onwil van de ziel van de wijsheid. Niets kan je er aan doen dan accepteren en zwijgen. Tenzij je wil spreken, want spreken is de sleutel tot alles, nee dat is het niet. Woorden gevormd door het hart met gevoelens plus het brein der mensen plus de ziel van de wijsheid. Ja dat is de sleutel tot alles.
1:11, no song.
Er zijn nog geen reacties.