Eifersucht/Jalousy [NL]
Laat mij verdwalen in mijn eigen gedachten, mijn gedachten, niet de jouwe, ik wil niet meer, ik verdrink erin!...
Onzekerheid slaat toe, slaat, hard en bruut, laat me nogmaals verdrinken.
Verdrinken.
Haal mij hieruit. Nu. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Reëel denken is nooit mijn beste eigenschap geweest, en op de momenten dat ik dat het meest nodig had verliet het me telkens opnieuw.
Net als nu weer.
Laat me haar vergeten, haar perfectie, die mij in het niets doen opgaan, haar perfectie, die mij doet verdrinken…
Ik kan enkel hopen dat je ooit hetzelfde voelt. Maar, hoop is enkel voor de naïeveling die in sprookjes, zoetgevooisd en mooi geloofd.
Ik weet hoe het allemaal zit. Dat is misschien het ergste van alles. Nee. Het ergste zijn de twijfels, is het over, en als het er nog is, is het een herinnering, of een hunkering naar haar, een verlangen dat ik niet kan vervullen?
Ik ben jouw binnengedraaide verovering, jij de hare. Grootste verschil is dat ik meer geluk heb dan jou en dat jij me tenminste nog even valse hoop geeft voor je me laat vallen. Hard en koud. Net als al de rest. Want ik weet, jij houd van haar. Ik begrijp je, als ik jou was zou ik ook op haar verliefd zijn.
Laat mij nu gewoon met rust. Laat mij even met mijn neus in de wetenschappelijke medische termen verdwalen, perfect om haar beeld (veel te perfect) uit mijn gedachten te krijgen. Pas als ik terug in sprookjes geloof, en geloof me, die fout zal ik maken, zal ik er weer uitkomen en jou vertrouwen. Ik weet zelfs dat ik die fout veel te snel ga maken.
Maar tot dan…
Laat mij verdrinken. Laat mij verlangen naar verse lucht. Laat mij verdrinken…
En waag me uit het water te trekken, hoezeer je het ook claimt, ik geloof je niet. Als ik dood ga, ik ga enkel een begrafenis meer zijn waar je heen moet gaan, een verplichting, om je sociale status van het perfecte vriendje hoog wil houden.
En het ergste van allemaal, ik ben me gewoon weer eens aan het aanstellen.
Er zijn nog geen reacties.