Een meisje.
Een meisje, zo alleen zit ze daar. Ze staart in het niets. Ook hoort ze alleen haar gedachten en vaag in de verte haar muziek die luid en duidelijk aan staat. Langzaam verschijnen er tranen in der ogen. Ze heeft het gevoel dat ze niemand meer kan vertrouwen. Dat er eigenlijk toch niemand is die het snapt. Die weet wat ze bedoelt. Hoe moeten hun nou weten hoe het is om afgekeurd te worden door je moeder. Hoe het is om een broer te hebben die het je alleen maar moeilijker maakt. Hoe het is om in twee totaal verschillende levens te leven. Te maken te hebben met stief en half mensjes… Hoe moeten hun weten hoe het is om elke keer te confronteert te worden met moeilijke situaties?
Een meisje, ze durft niet voor haar problemen uit te komen. Ze voelt zich een last, een onwaardig persoon. Ze verschuilt haar pijn, ze verschuilt hoe ze is. Haar angst en haar verdriet, niemand die het ooit zal zien. Maar toen kwam er een meisje, die doorbrak de stilte, die doorbrak een deel van haar angst. Het meisje vertelde een boel, maar ook voor haar verzweeg ze de diepste lasten, want nee die worden niet begrepen.
Een meisje, ze staart naar een foto. Een foto van vroeger, toen ze nog klein was en van niets wist. Toen de problemen zich nog niet op stapelde en toen ze zich nog niet zo onzeker voelde. Ze heeft het idee dat ze beter niet op kan staan, soms durft ze het ook gewoon niet. Als ze dan op school is en bang is voor alle blikken, maar niets kan laten merken. Dan moet ze weer vrolijk doen, dan moet ze weer doen alsof ze het meisje zonder angsten en emoties is. Het sterke meisje…
Een meisje, nu bijna verdronken in haar tranen, probeert te vertellen dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat, probeert te zeggen dat het onnodig is, dat de hulp geen zin heeft. Niemand die het snapt, want tja ze moet er zo hard voor knokken, maar ze heeft de kracht niet meer. Ze heeft geen puf meer om ook maar iets te veranderen. Het is toch allemaal haar fout? Ze koos er zelf voor dat haar ouders uit elkaar gingen, dat het slecht ging, dus bij de pa ging wonen, het was allemaal vrije wil. O ja, want het meisje vindt pijn in haar hart zo fijn.
Een meisje, nu lijkt ze krachtig, nu lijkt ze vrolijk. Ze vertelt nu zelf dat het ook beter gaat. Dat ze meer kracht heeft en dingen accepteert hoeveel pijn het ook doet, hoeveel moeite het ook kost. Nee, ze hoeft niet meer te rekenen op steun van die ene persoon, ze hoeft niet meer te vechten voor een goede band. Het is allemaal niet meer nodig, nu ze zelf geaccepteerd heeft dat het zo is. Dat het allemaal zo gegaan, maar toch blijft ze pijn voelen. Twijfelt ze aan veel dingen, want vertrouwen in de mede mensen is erg beschadigd.
Een meisje, dat een week heeft uit mogen rusten, dat een week nergens aan heeft hoeven denken. Dat meisje, ja heeft kracht weten te winnen aan de kleine normale maar toch speciale dingen. Natuurlijk weet ze dat ze terug zal vallen, dat is ook al wel gebeurt. Het gaat beter en daarom durf ik te zeggen, dat meisje ja dat ben ik…
Er zijn nog geen reacties.