Probeersel meningen graag en kritiek als het kan

Wat vind je hiervan?? Het kwam ineens in me op nu wil ik meningen of het nieuwsgierig maakt enzo en misschien kan ik er een verhaal omheen maken zodat het een boek wordt dus kritiek enzo is welkom

Mijn rokken zwierden vrolijk om mijn benen terwijl ik door het gras richting de heuvels rende. Achter de heuvels lag iets, ik voelde het. Steeds sneller en sneller dwong ik mijn benen te gaan tot ze niet meer konden, of nee tot ik er was, ik mocht niet opgeven. De wolken werden steeds grijzer en grijzer, mijn hart roffelde tegen mijn borstkas en mijn ademhaling versnelde door de inzet die ik van mijn lichaam eiste. De heuvel kwam dichterbij en ik dwong mijn benen nog sneller te lopen.
Mijn blonde haar wapperde in een staart achter me aan en mijn helderblauwe ogen gericht op de heuvel voor mij. Ik moest weten wat hierachter was. Het leek net of ik geroepen werd, als of hij mij aantrok als een magneet. Als klein meisje voelde ik me al aangesproken door de heuvels. Het gaf je een vrij gevoel maar vooral ook een gelukkig gevoel. Maar deze heuvel heeft mij mijn hele leven mijn aandacht getrokken. Het was wonderbaarlijk om te zien hoe alleen deze hier stond helemaal in zijn eentje. Op school werd er gesproken dat deze heuvel haat zaaide en ongeluk. Natuurlijk geloofde ik het niet want tot nu toe waren alle heuvels goedaardig en alles wat erachter zat was een geweldig uitzicht op het landschap. Lang heb ik onderzoek gedaan naar deze heuvel. Ik wist nog hoe mijn ouders reageerde toen ik over de heuvel sprak.
'Deirdre je gaat er onder geen enkele voorwaarde heen!' zei mijn vader boos.
Ik haalde mijn schouders'Maar..'
'Niks te maren je gaat er niet heen! Begrepen?' zei mijn moeder ernstig. Ik zag dat mijn vader rood aanliep. Er was iets met die heuvel anders reageerde hij niet zo. Nu wist ik dat Ierland een land was vol geheimen. Mijn ouders beweerde dat ze er niet in geloven maar deze reactie gaf toch echt iets anders weer.
Dat gesprek was dus hopeloos en als hun mij niet zouden vertellen wat er met die heuvel was dan ging ik het zelf maar uitzoeken.
Mijn benen voelde ik onderhand moe worden maar ik moest doorzetten.
Eindelijk kwam ik onderaan de heuvel terecht en het begon te regenen. Ik zuchtte, fijn daar gaat mijn nieuwe jurk, dacht ik sipjes. Echt lang zat ik er niet mee want ik begon de heuvel op te lopen. Ik vond wel dat mijn benen wat rust verdienden dus liep ik op normaal tempo.
Bijna was ik boven aan toen ik mijn evenwicht bijna verloor met een misstap. Onder mijn voet zag ik dat er een gat in de grond zat. Rustig haalde ik adem en stapte erover heen. De lucht was bijna zwart en ik hoorde de donder boven mijn hoofd en nog geen seconde later verlichtte de hemel boven mij. Verbaasd keek ik er naar, eigenlijk moest ik nu terug gaan naar huis en gaan schuilen misschien dat ik later terug kon gaan om te kijken als het mooier weer was. Maar mijn koppigheid won en ik liep door. Eindelijk was ik op de top en mijn ogen kwamen bijna uit mijn oogkassen van verbazing. Voor mij was alles zwart. Geen wereld geen leven, gewoon zwart.
De regen kletterde met een volle snelheid op mijn schouders en het leek net of voor mij een stuk uit de aarde geslagen was. Een vreemd gevoel bekroop mij en ineens drong het tot me door dat ik hier inderdaad niet naartoe had moeten gaan. Van angst draaide ik me om en wilde de heuvel af rennen. Maar ik werd vastgepakt bij mijn schouders en ik werd terug getrokken. Mijn voeten zweefden door de lucht en voor ik het wist verdween ik in de leegte. De leegte van mijn hart en in mijn ziel. De leegte waar de wereld in was vergaan. Een rilling bekroop mijn rug en ik voelde eenongelukkig gevoel. Het gevoel alsof ik niet meer zou kunnen leven, het gevoel waardoor je nergens meer zin in had. Toch probeerde ik wanhopig eruit te ontsnappen want ik wilde zo niet leven ik wilde niet ongelukkig zijn. Ik wilde niemand missen maar vooral wilde ik me niet zo voelen en eindelijk merkte ik dat de last van mijn schouders gleden. Onder mijn voeten voelde ik de grond terug komen en zonder om te kijken naar het zwarte gat rende ik de heuvel over rechtstreeks naar huis terwijl ik me steeds gelukkiger voelde alsof ik vleugels had. Ik nam me voor het er met niemand over te hebben wat ik zag en mijn leven vrolijk te laten kleuren maar vooral om een gelukkig en kleurig gevoel door mijn aderen te laten stromen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen