Spontaan geschreven

Ik liep langs een meertje terwijl de zon warm op mijn huid scheen. De bomen waren zo licht groen dat je de lente erin kon herkennen. Zachtjes streek de wind langs mijn huid, een traan gleed langzaam over mijn wang. Voorzichtig zakte ik bij de oever door mijn knieën en beek de bloemetjes die mooi glansden waardoor de kleuren mooi aftekenden tegen het lichtgroene gras. Als je goed keek zag je zelfs donker groene sprietjes ertussen zitten.

Langzaam streek ik met mijn vingers erlangs en boog voorover om in het water te kijken. De vissen die door het water zwommen en glinsterde door de zon schoten weg tussen de stenen die in het meertje lagen.

Ik zag mijn weerspiegeling en schrok, alles wat ik erin zag was echt gebeurd, alles beleefde ik opnieuw mee. De jongen die mij lief was die mij in de steek liet voor een ander. Het meisje dat het meest gehaat werd op school die mij overal waar ik kwam belachelijk maakte. De tranen stroomden harder over mijn wangen en ik sloot mijn ogen.

Ik voelde dat ik mijn evenwicht verloor en tuimelde van de oever in het water. Het meertje was toch dieper dan ik had durven dromen en ik opende mijn ogen. Ik keek naar boven terwijl ik mijn adem langzaam uitblies. De zon flakkerde over het bewegende water en ik wist dat alles voor goed voorbij zou zijn. Nooit meer pijn en nooit meer leed. Langzaam sloot ik mijn ogen en vergat alles om mij heen, om de volgendeochtend badend in het zweet wakker te worden en een nieuwe dag tegemoet te komen, maar nu met het idee dat alles beter zou worden en dat ik me niet meer onder de voet zou laten lopen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen