Timmieboyy

ik dacht toch echt dat ik net iets had geschreven, maar oké.
Ik ben dus timmieboyy =====>>>> tim (of muis), dat is duidelijk
ik schrijf, kijk tv, computer , lees, en die dingen.


DINGEN DIE IK HAAT...
-Rosamunde (die kut gymjuf, waar ik nu vanaf ben:D)
-Titia (oww, wat een bitch)
-mensen die gym/sporten helemaal geweldig vinden (ps. is leuk, zolang je het niet van Rosamunde (zeg= Rozamoende) krijgt
-koffie/thee
-bloemkool, brúneh bonnuh, en hollands eten (uitgezonderd erwtensoep/spruitjes)

WAT IK LEUK (soms GEWELDIG) vindt...
-Schrijven (geweldig)
-Lezen (leuk)
-naar X11 gaan (www.x11.nu) GEWLDIIGGG!!!!!

WAAR IS SOMS GEK VAN WORDT...
-Soms Tokio Hotel
-Reality(ofzo)soaps
-soaps
-domme dingen

FAN VAN...
- Bert Visscher (cabaretier)
- Humor
- Theo Maassen
- Jochem Meyer
- en andere dingen, als je er maar mee kan lachen!



VERHAAL titel: Afscheidbrief
Aan iedereen die ik ken,
Ja, het is nogal raar om achter te komen als je homo bent, maar toen ik het tegen één iemand zei, een dag later wist zowat de hele school het. Daarom heb ik ervoor gekozen om dit te doen. Mijn ouders, ja, die zullen het moeilijk hebben, ik ben hun enigste zoon, en een zoon die zelfmoord pleegt is best hevig ja. Maar dit moet ik gewoon doen! Aan iedereen, doei!
Thomas keek naar zijn brief, misschien moest zijn naam er nog even onder, nee, dat hoefde niet, hij lag in zijn kamer.
Thomas zat op zijn fiets naar de Maarseveense Plassen bij Utrecht, waar hij woonde, het was regenachtig weer. Zijn moeder vond het al raar dat hij wegging, maar ja, zo moest het. Zijn moeder zou zijn brief misschien al hebben gevonden. Bellen had geen zin. Zijn telefoon lag aan op zijn bureau, als ze zou gaan bellen zou ze terechtkomen op de plek waar de brief lag, dit had hij allemaal expres gedaan. Thomas was er nu bijna. ‘Pff... moet ik dit echt doen?’ fluisterde Thomas tegen zichzelf. Hij wist niet eens hoe laat het was. Misschien was het nog druk? Misschien rustig. Misschien... misschien... nee! Hier had hij geen tijd voor! Hij moest er nu bijna zijn.
Hij volgde de borden. Thomas zuchte nog eens. Waar was hij mee bezig? Waarom zou hij zelfmoord gaan plegen, misschien wordt hij er op de middelbare school niet meer mee gepest? NEE! Hij was nu zover gekomen, dit doe je misschien maar één keer... eigenlijk, je doet het ook maar één keer.
Thomas gooide zijn fiets tegen een boom, zijn fiets kon nu wel kapot, maar toch zette hij hem nog wel op slot. Thomas ging aan de rand van het water staan, er was niemand, gelukkig maar. ‘Nou, doei, doei iedereen.’ Thomas wilde zich bijna laten vallen totdat...
‘THOMAS NEE!’ schreeuwde een bekende stem. Thomas keek verschrikt om, hoe kon iemand dit weten? Vooral waar hij was!? ‘Asjeblieft! Doe dit niet!’ Het was Nick, een jongen uit zijn klas, die hem peste. ‘Wat doe je hier? Ga weg, mij pesten omdat ik homo ben!’ Thomas zag dat Nick tranen in zijn ogen had. ‘Asjeblieft,’ zei Nick, bijna huilend, ‘ik peste je om niet te laten merken dat ik, ja, hoe moet ik het zeggen?’ Thomas keek Nick verbaast aan. ‘Ook homo?’ vroeg Thomas. Nick knikte. ‘Sjeezus!’ zei Thomas. ‘Maar hoe weet je dat ik hier was?’ Nick kuchte. ‘Ik liet Bob uit.’ Nick wees naar een hond die in het gras uit.’ ‘Woon je hier ergens?’ vroeg Thomas. ‘Nee,’ zei Nick, ‘maar eerst fiets ik, Bob rent, dan laat ik hem hier uit, nou ja, vlakbij, dit is een plek waar ik liever niet ben.’ ‘Ow,’ zei Thomas. ‘Maar...’ begon Nick, ‘ik wilde je nog wat zeggen, ik ben niet zo stoer. Ik vind Sanne niets aan, ik ben op...’ ‘Mij?’ vroeg Thomas. ‘Ja,’ zei Nick en hij begon te blozen. ‘Ah,’ zei Thomas zacht, ‘ik vond jou ook wel leuk, maar ik heb het tegen Bram gezegt. Tegen wie zei Bram het dan?’ ‘Tegen Marlies volgens mij.’ ‘Owké.’ Thomas keek naar zijn fiets. ‘Je hebt toch wel je telefoon bij je?’ ‘Ja, maar waarom kijk je dan naar je fiets?’ ‘Ik ga terug naar huis, maar eerst m’n ouders bellen als dat mag.’ ‘Ga maar gewoon naar huis,’ zei Nick, ‘dat vinden ze denk ik beter.’ ‘Ja,’ zei Thomas en hij liep naar zijn fiets. ‘Thomas?’ vroeg Nick, en hij tikte op Thomas z’n rug. ‘Kom ’s.’ Thomas keek naar Nick, opeens kwamen ze dichter bij elkaar en... EINDE

VERHAAL titel: De flat
Ik stond boven op het dak van de flat.
Eén verkeerde stap en ik zal naar beneden vallen, en dood zijn.
Niet dat mij dat erg leek.
Dat begrijpt helaas niemand. Zelfs mijn vriendinnen niet.
‘‘Nee Zoey! Doe het niet!’’ roepen, of zeggen, ze dan.
Ik doe een stap naar achteren en laat me zakken zodat ik op mijn billen landt.
Au!
‘Hallow!?’ schreeuw ik.
Niets.
Ik twijfel of ik nu spring, of morgen, of overmorgen.
Eigenlijk wilde ik het gisteren al doen, maar toen had ik zin in vandaag, maar vandaag was weer gewoon klote, maar nu heb ik zin in morgen.
Nu ik hier ben wil ik eigenlijk niet, maar straks, als ik weer in het ‘appartement’ ben wil ik weer.
Mijn leven is een verkeerde weegschaal.
‘Is zelfmoord echt de enigste uitweg?!’ schreeuw ik.
Zelfmoord… nu is het een stom, rot woord, maar straks in het ‘appartement’ wil ik weer.
Weer die verkeerde weegschaal, weer alles, weer al die bende.
Shit zooi! Mijn leven is één grote teringbende!
Ik pak mijn pakje sigaretten uit mijn broekzak.
Nog drie sigaretten.
Misschien moet ik ze eerst allemaal (langzaam) oproken.
En dan springen…
‘GA WEG!’ schreeuw ik.
Het leven moet weg, ik wil niet meer.
Ik wil nu toch echt dood.
Ik doe mijn haarklipje uit en ga verder naar de rand van de flat.
Ik laat mijn haarclipje vallen.
Zover ik kan zien haalt het net de grond, ik ga sneller, ik ben zo beneden.
Waarschijnlijk ga ik er toch niets van voelen.
Ik laat mijn pakje met mijn twee laatste sigaretten vallen terwijl ik laatste oprook.
‘Niemand gaat mij missen,’ fluister ik. ‘Niemand gaat merken dat ik weg ben.’
Ik kijk mijn pakje sigaretten na.
Deze halen wel de grond, maar ook dat duurt even.
Als ik nu spring kan ik mij niet meer bedenken.
Ik wankel, wil terugstappen, maak een misstap en ik val.
Ik schreeuw mijn longen uit mijn lijf. ‘NEEE!!’
En toen voelde ik niets meer.