ɓuoɹʍsıɓuıɥʇǝɯos d a n t e . h e / h i m . 2 2 y / o
M O V I E S
Hard Candy (2005) ♝ El laberinto del fauno (2006) ♝ Crimson Peak (2015) ♝ Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (2001) ♝ Hanna (2011) ♝ Iphigenia (1977) ♝ Valerie And Her Week Of Wonders (1970) ♝ Peter Pan (2003) ♝ Dracula (1992) (conflicted feelings on this one though I do feel it's influenced me massively in some way) ♝ The Spirit of the Beehive (1973) ♝ Thesis (1996) ♝ Labyrinth (1986) ♝ The Lost Boys (1987) ♝ Nosferatu (2024)
S E R I E S
Hannibal NBC ♝ Death Note ♝ Yellowjackets ♝ Killing Eve ♝ Robin Of Sherwood ♝ The Last Of Us ♝ Neverland (2011) ♝ Alice In Borderland ♝ Gentleman Jack
B O O K S Lolita by Vladimir Nabokov ♝The End Of Alice by A.M. Homes ♝Frankenstein by Mary Shelley ♝The Odyssey by Homer ♝The Secret History by Donna Tartt ♝The Lake of Dead Languages by Carol Goodman ♝Jane Eyre by Charlotte Brontë ♝Wuthering Heights by Emily Brontë ♝Penance by Eliza Clark ♝The Hunchback of the Notre Dame by Victor Hugo ♝The Strange Case of Dr. Jekyll & Mr. Hyde by Robert Louise Stevenson ♝Peter Pan by J.M. Barrie ♝Ronia The Robber Daughter by Astrid Lindgren ♝Treasure Island by Robert Louise Stevenson ♝The Hunger Games series by Suzanne Collins ♝Pale Fire by Vladimir Nabokov ♝The Island of Missing Trees by Elif Shafak ♝We Have Always Lived In The Castle by Shirley Jackson ♝Alice's Adventures in Wonderland by Lewis Carroll ♝Perfume: The Story of a Murderer by Patrick Süskind ♝ Ovid's Metamorphosis♝Dracula by Bram Stoker
G A M E S
Alice: Madness Returns ♝ American McGee's Alice ♝ The Last Of Us ♝ That's it I suck at gaming but the Alice games are too important to me not to mention
P O E T S
Richard Siken ♝ Louise Glück ♝ Lord Byron ♝ Percy Bysshe Shelley ♝ Sylvia Plath (feel conflicted about her poetry but nonetheless like it a moderate amount) ♝ Oscar Wilde ♝ Theocritus ♝ Do the Orphic Hymns translated by Patrick Dunn count ♝ There are certainly more individual poems I love, as well as bundles I have read and abhorred, but given that these poems are either singular or bad and I am so very lazy I won't list them here
P L A Y S
Iphigenia at Aulis ♝ The Bacchae ♝ Jekyll & Hyde: the Gothic Musical Thriller ♝ The Count of Monte Cristo (The Musical) ♝ Peter Pan
M U S I C
Depeche Mode ♝ The Cramps ♝ Cocteau Twins ♝ Tori Amos ♝ Siouxsie and the Banshees ♝ Kiltro ♝ Nuovo Testamento ♝ Mitski ♝ Kate Bush ♝ Soap&Skin ♝ IAMX ♝ I Monster ♝ The Crane Wives ♝ Son Lux ♝ Ethel Cain ♝ Chelsea Wolfe ♝ bôa ♝ Paris Paloma ♝ Vessel ♝ AlicebanD ♝ thoushaltnot ♝ SOFIA ISELLA ♝ Nightsweat ♝ She Wants Revenge ♝ Twin Tribes ♝ Anything darkwave, really, too many separate artists I only listen to one song of come to mind
F R I E N D S ChiIdhood / My wife Kriss whom I am cruelly separated from due to me being away at sea ♝ Idk
ABOUT ME
Wie ben ik? Ha! Wie weet lol
Ik weet
Ja ik heb eindelijk een vaste naam die niet de indicatie geeft dat ik een alpha male faerie bad boy ben. Hoera!!!! (Context: ik ben een trans man die hiervoor online de naam Rhysand gebruikte omdat ik ACOTAR niet kende en dacht van Oh wat een leuke Welshe naam die neem ik. Grootse fout. Ik wist dat ik het niet als permanente naam wilde gebruiken maar de juiste naam had me nog niet gevonden, dus zat ik even vast aan interessante connotaties die een verkeerd beeld gaven.)
"I have love in me the likes of which you can scarcely imagine and rage the likes of which you would not believe."
Oohh, ben blij dat je het leuk vond! Snap helemaal hoe in je eentje de twijfels soms je hele hoofd kunnen overnemen--unfortunately, i can relate :'DD
1. Door inderdaad slechts een beperkte groep te hebben die hem erkent in zijn identiteit, creëer je veel isolatie, moeizame relaties tussen mensen die het wel weten maar nog weigeren zich aan te passen, of mensen die nog helemaal van niks weten. Het is het volhouden van verwachtingen van anderen, constant een masker op hebben en je aanpassen aan de rest. Bovenop het normale zware leven van D12 is dat nog eens extra vermoeiend en een interessante persoonlijke struggle om mee te beginnen. Zeker als hij (als achttien zijnde en bíjna ontsnapt aan het doodsvonnis van de Spelen, onderhand begonnen is met pogingen om in bredere cirkels uit de kast te komen (is dat bij trans ook de juiste term?) met het idee van het opbouwen van een echt leven).
> Mogelijk al in de mijnen werken --> Als vrouw ook? Ik ben niet bekend genoeg met de backstory van D12 om meteen te weten of de vrouwen ook in de mijnen werkten of niet. Zo niet kan je jouw personage eerst nog een baan ergens anders geven, waarbij hij er van baalt niet in de mijnen te werken (ondanks dat dat fucking zwaar werk is) omdat het werken in de mijnen juist zo genderaffirming zou zijn.
> Dubbel leven --> heerlijke problematiek
> De druk van het kinderen krijgen --> God ja, zeker als hij al achttien is. Misschien zijn zijn ouders al bezig met het uitkiezen van mogelijke matches, want vroeg trouwen lijkt me realistisch voor D12. De galg van de bruiloft die je personage achtervolgt met elke interactie met zijn familie. Fantastisch.
1b. Wel getrokken als meisje --> En zodoende, voor de rest van zijn waarschijnlijke leven, vastzitten in een identiteit die niet de zijne is. Welp, in ieder geval is hij van het kinderengezeik af, maar dit alternatief is nou niet veel feestelijker. Goeie angst.
2. Zeker met hoe je in het begin al de strijd met identiteit opbouwt, het dragen van een masker, kan je dat hier nog veel verder uitvergroten. Het is een mooie spanningsopbouw die in de arena eventueel tot explosie kan komen. Hij had al weinig zelfexpressie buiten zijn vriendengroep, en in het Capitool wordt hij in een frilly roze jurk het podium opgeduwd en oefent zijn mentor met hem hoe hij dramatisch moet knipperen om sponsoren te krijgen. En hij doet zijn best, natuurlijk, want je hebt sponsors nodig en the best case scenario is toch nog altijd om niet dood te gaan (maar wat dan? Stel hij wint, en is voor altijd een capitool sweethart? voor altijd vast? problemen alom) maar vanbinnen is het wel een beetje sterven.
> En dan met de tributen zelf en de bondgenoten die hij vindt, eindelijk wel een beetje ademruimte. Eindelijk wel een beetje zichzelf. En de bondgenoten die relatief accepting zijn, want god wat maakt het ook uit als je liever een "hij" bent? We gaan toch allemaal dood, might as well. En dan gaan die natuurlijk keihard dood en is je HP weer helemaal in zijn eentje.
3. Jaa, zou je ook nog allerlei dingen mee kunnen! Zie, mogelijkheden voor originaliteit alom :p
4. Eén afsluitend puntje van advies: ondanks alle tragedie van de Hongerspelen en de gebeurtenissen die Katniss meemaakt, blijft het diep van binnen een verhaal over hoop. Er gebeurt gruwelijke shit, maar toch is er die hoop dat ze het misschien tot het einde overleeft en weer terugkan naar Prim. Ze is niet verliefd op Peeta, maar het is toch ook fijn om niet alleen te zijn. Terug onderweg naar huis wil ze de Spelen zo ver achter zich laten als ze kan, we weten allemaal dat dat niet zomaar gaat gebeuren, en toch hopen we met haar mee.
Which is to say: zorg dat je als tegengewicht voor alle struggles en angst waar je personage mee dealt, dat er stukjes humor zijn, luchtige passages, en kleine momenten van licht en warmte zelfs in de Arena. En dat zelfs als je ervoor kiest dat hij het niet overleeft, dat je bij zijn dood de rust meegeeft dat hij dood is gegaan als zichzelf, oid.
Zorg voor licht in het duister, want alleen maar zware angst is voor lezers vaak té zwaar (en voor auteurs ook niet helemaal de shit). En er is het debat over donkere Queer verhalen en dat Queers daar wel een beetje genoeg van hebben, omdat ze zelf al zoveel shit meemaken in hun leven; geef ze gewoon een fluffy queer verhaal danku.
Lichte momenten zijn belangrijk in een verhaal die dealt met zware thema's, want het donker is pas echt goed zwart als je ook gezien hebt hoe licht eruit ziet.
inktzwart schreef:
Ik wil weer een THG fic schrijven om te kunnen vergelijken met mijn oude domme fics maar aangezien dat bijna allemaal mild self-insert fics zijn stuit ik op het probleem dat nu dat ik mezelf goed snap ik gewoon trans man Katniss ben binnen deze context. Ja we verschillen maar als het binnen Panem is valt dit op. Ik wilde zelfs een boog toevoegen omdat ik daar goed in bleek te zijn + een grote interesse heb in jager verzamelaar samenlevingen en deze doorgaande fantasie heb van een prehistorische jager zijn die in z'n uppie geïsoleerd kan leven zonder dat mijn vastgelopen fight or flight instinct ongepast is en toen was ik van. Wacht. Laat ik dat maar niet doen want dat was het originele hoofdfiguur al.
Anyway now I must either embrace the embarrassment of writing a cliché fanfiction or I must interpret my actual real life self as a different person somehow really fast
Tbh denk ik juist dat als je met de trans hoek er een nieuwe fic van maakt, het wel gaat meevallen met de katniss 2.0. Er zijn nieuwe problemen waar je mee kan werken, en met de angle van de Covey in D12 die altijd al een nomadische instelling hadden waardoor een personage wiens ouders bevriend waren met Burdock (Katniss' vader) en zodoende jou ook geleerd heeft om te jagen... vind ik vrij logisch klinken! En zéker met de trans achtergrond kan je een verhaal neerzetten waar anderen misschien 1) veel herkenning of representatie uit halen of, 2) waar begrip voor de trans community uit kan voortvloeien.
Een paar vragen die iiinstantly bij mij opkwamen:
1) hoe gaat dat bij de reaping? Is transitionen oké en normaal in (jouw versie van) Panem? Wordt het personage getrokken met hun deadname? of juist met hun nieuwe naam - en proberen anderen nog te roepen "janeemaardatishelemaal niet hen, want zij zijn gewoon [xxx]"
Ik bedoel; shit, op dat punt wil je alles alles behalve getrokken worden, maar daarom je identiteit opgeven of dat proberen door de "janeemaareigenlijknevermind" is ook niet het. De familie die je komt bezoeken smeekt je om deze "fase" gewoon los te laten en zo thuis te blijven (een reaping is al eerder in scène gezet, dus als je nu eindelijk die binder afdoet is er geen probleem, Ethel) -- of er is geen familie, want ze zijn bigoted shits.
2) dan in het capitool; of de make-over kan juist ontzettend gender-affirming zijn omdat bepaalde gezichtstrekken benadrukt worden, of juist niet.
3) dan bij de trainingen, de interviews, het gezeik over "jamaardieendieheefteenvoordeelwant" en andere shit
dit zijn problemen waar in een TGH setting volgens mij nog niet vaak over geschreven zijn. Hoezo een cliché fanfictie?
((i really hope this wasn't intrusive or insensitive, i just wanted to share the potential that i saw in your post c: ))
2 maanden geleden
inktzwart
Gastenboek (497)
Wattt waarom? Ik heb pbs van 10k hestuurd ooit. Ehh okay?? Yeah, let’s do email!!
2 maanden geledenOohh, ben blij dat je het leuk vond! Snap helemaal hoe in je eentje de twijfels soms je hele hoofd kunnen overnemen--unfortunately, i can relate :'DD
2 maanden geleden1. Door inderdaad slechts een beperkte groep te hebben die hem erkent in zijn identiteit, creëer je veel isolatie, moeizame relaties tussen mensen die het wel weten maar nog weigeren zich aan te passen, of mensen die nog helemaal van niks weten. Het is het volhouden van verwachtingen van anderen, constant een masker op hebben en je aanpassen aan de rest. Bovenop het normale zware leven van D12 is dat nog eens extra vermoeiend en een interessante persoonlijke struggle om mee te beginnen. Zeker als hij (als achttien zijnde en bíjna ontsnapt aan het doodsvonnis van de Spelen, onderhand begonnen is met pogingen om in bredere cirkels uit de kast te komen (is dat bij trans ook de juiste term?) met het idee van het opbouwen van een echt leven).
> Mogelijk al in de mijnen werken --> Als vrouw ook? Ik ben niet bekend genoeg met de backstory van D12 om meteen te weten of de vrouwen ook in de mijnen werkten of niet. Zo niet kan je jouw personage eerst nog een baan ergens anders geven, waarbij hij er van baalt niet in de mijnen te werken (ondanks dat dat fucking zwaar werk is) omdat het werken in de mijnen juist zo genderaffirming zou zijn.
> Dubbel leven --> heerlijke problematiek
> De druk van het kinderen krijgen --> God ja, zeker als hij al achttien is. Misschien zijn zijn ouders al bezig met het uitkiezen van mogelijke matches, want vroeg trouwen lijkt me realistisch voor D12. De galg van de bruiloft die je personage achtervolgt met elke interactie met zijn familie. Fantastisch.
1b. Wel getrokken als meisje --> En zodoende, voor de rest van zijn waarschijnlijke leven, vastzitten in een identiteit die niet de zijne is. Welp, in ieder geval is hij van het kinderengezeik af, maar dit alternatief is nou niet veel feestelijker. Goeie angst.
2. Zeker met hoe je in het begin al de strijd met identiteit opbouwt, het dragen van een masker, kan je dat hier nog veel verder uitvergroten. Het is een mooie spanningsopbouw die in de arena eventueel tot explosie kan komen. Hij had al weinig zelfexpressie buiten zijn vriendengroep, en in het Capitool wordt hij in een frilly roze jurk het podium opgeduwd en oefent zijn mentor met hem hoe hij dramatisch moet knipperen om sponsoren te krijgen. En hij doet zijn best, natuurlijk, want je hebt sponsors nodig en the best case scenario is toch nog altijd om niet dood te gaan (maar wat dan? Stel hij wint, en is voor altijd een capitool sweethart? voor altijd vast? problemen alom) maar vanbinnen is het wel een beetje sterven.
> En dan met de tributen zelf en de bondgenoten die hij vindt, eindelijk wel een beetje ademruimte. Eindelijk wel een beetje zichzelf. En de bondgenoten die relatief accepting zijn, want god wat maakt het ook uit als je liever een "hij" bent? We gaan toch allemaal dood, might as well. En dan gaan die natuurlijk keihard dood en is je HP weer helemaal in zijn eentje.
3. Jaa, zou je ook nog allerlei dingen mee kunnen! Zie, mogelijkheden voor originaliteit alom :p
4. Eén afsluitend puntje van advies: ondanks alle tragedie van de Hongerspelen en de gebeurtenissen die Katniss meemaakt, blijft het diep van binnen een verhaal over hoop. Er gebeurt gruwelijke shit, maar toch is er die hoop dat ze het misschien tot het einde overleeft en weer terugkan naar Prim. Ze is niet verliefd op Peeta, maar het is toch ook fijn om niet alleen te zijn. Terug onderweg naar huis wil ze de Spelen zo ver achter zich laten als ze kan, we weten allemaal dat dat niet zomaar gaat gebeuren, en toch hopen we met haar mee.
Which is to say: zorg dat je als tegengewicht voor alle struggles en angst waar je personage mee dealt, dat er stukjes humor zijn, luchtige passages, en kleine momenten van licht en warmte zelfs in de Arena. En dat zelfs als je ervoor kiest dat hij het niet overleeft, dat je bij zijn dood de rust meegeeft dat hij dood is gegaan als zichzelf, oid.
Zorg voor licht in het duister, want alleen maar zware angst is voor lezers vaak té zwaar (en voor auteurs ook niet helemaal de shit). En er is het debat over donkere Queer verhalen en dat Queers daar wel een beetje genoeg van hebben, omdat ze zelf al zoveel shit meemaken in hun leven; geef ze gewoon een fluffy queer verhaal danku.
Lichte momenten zijn belangrijk in een verhaal die dealt met zware thema's, want het donker is pas echt goed zwart als je ook gezien hebt hoe licht eruit ziet.
thanks for coming to my ted talk? 😂
Shit man, al schrijf je het verhaal van Katniss vanuit het perspectief van een trans-katniss. that already works
2 maanden geledenTbh denk ik juist dat als je met de trans hoek er een nieuwe fic van maakt, het wel gaat meevallen met de katniss 2.0. Er zijn nieuwe problemen waar je mee kan werken, en met de angle van de Covey in D12 die altijd al een nomadische instelling hadden waardoor een personage wiens ouders bevriend waren met Burdock (Katniss' vader) en zodoende jou ook geleerd heeft om te jagen... vind ik vrij logisch klinken! En zéker met de trans achtergrond kan je een verhaal neerzetten waar anderen misschien 1) veel herkenning of representatie uit halen of, 2) waar begrip voor de trans community uit kan voortvloeien.
Een paar vragen die iiinstantly bij mij opkwamen:
1) hoe gaat dat bij de reaping? Is transitionen oké en normaal in (jouw versie van) Panem? Wordt het personage getrokken met hun deadname? of juist met hun nieuwe naam - en proberen anderen nog te roepen "janeemaardatishelemaal niet hen, want zij zijn gewoon [xxx]"
Ik bedoel; shit, op dat punt wil je alles alles behalve getrokken worden, maar daarom je identiteit opgeven of dat proberen door de "janeemaareigenlijknevermind" is ook niet het. De familie die je komt bezoeken smeekt je om deze "fase" gewoon los te laten en zo thuis te blijven (een reaping is al eerder in scène gezet, dus als je nu eindelijk die binder afdoet is er geen probleem, Ethel) -- of er is geen familie, want ze zijn bigoted shits.
2) dan in het capitool; of de make-over kan juist ontzettend gender-affirming zijn omdat bepaalde gezichtstrekken benadrukt worden, of juist niet.
3) dan bij de trainingen, de interviews, het gezeik over "jamaardieendieheefteenvoordeelwant" en andere shit
dit zijn problemen waar in een TGH setting volgens mij nog niet vaak over geschreven zijn. Hoezo een cliché fanfictie?
((i really hope this wasn't intrusive or insensitive, i just wanted to share the potential that i saw in your post c: )) 2 maanden geleden
2 maanden geleden