Dinnetje

Gastenboek (2098)

• IfUSeekDemi

  Good luck ^^
  Oh shit ik heb echt weinig inspiratie Iedereen aan wie ik het heb gevraagt wil trouwens dat ze seks hebben hahahahahaha.
  Maar ik denk dat dat miss te vroeg is ;o
  xoxo

  1 decennium geleden
• IfUSeekDemi

  Heb je dat echt gedaan ... xd hahahha. het boeit mij niet zo heel veel hoor hij hoeft me niet zo te zien maar ik ga niet wegrennen xd
  maar ja, ik kleed me altijd heel sneaky om hahahaha.
  Het hoeft niks raars te zijn trouwens Hahahahahaa
  Gewoon iets spannends
  Of een flashback, hmmmmmmmmmm.....
  xxx

  1 decennium geleden
• IfUSeekDemi

  I know, mevr. Sanders speelt een belangrijke rol, maar ik vind juist dat ze nu wel weer genoeg in dit hoofdstuk heeft gebitcht
  Ik probeer mijn spanningsopbouw te verbeteren haha
  Hahahaha cool, ik krijg altijd ideeën op de meest rare momenten haha.
  xoxo <3

  1 decennium geleden
• Femkexx

  Eeeeh, wat ging ik ook al weer zeggen?? Even denken...
  Oja!! Nou, zal ik het dan maar toegeven!! Het is van...eehh... iemand die begint met de letter M en eindigt met de letter S. Mag jij even raden!!
  Nee hoorr, haha grapjee!!
  Maar ik ga nu eten!!
  xx

  1 decennium geleden
• IfUSeekDemi

  Ja hahhahah Echt vaag. Oké hier komtie:
  
  “Stop dan ook niet.”, fluisterde ik. “We kunnen hier makkelijk betrapt worden.”, zei Dylan, waarna hij zacht in mijn oorlel beet en me weer kuste. Ik probeerde de warmte binnen in me te verdringen. “Je hebt gelijk.”, zuchtte ik. Ik ging recht op zitten en leunde met mijn hoofd tegen een tafelpoot.
  
  Ook Dylan zat nu recht op en hij leunde naar voren, waarop ik mijn hand tussen ons in hield. Hij pakte deze vast en gaf er een kus op. Ik stond op. “Oké, oké. Ik stop al.”, zei hij teleurgesteld. Ik glimlachte voorzichtig en trok hem omhoog.
  
  Onverwacht drukte ik snel een zoen op zijn lippen. “Jij weet van geen ophouden.”, prevelde hij, voordat hij mijn zoen beantwoorde.
  “Hallo? Dylan?”, hoorde ik mevrouw Sanders kirren met een ongeduldig klopje op de deur. Dylan liet me los en maakte de deur open. Ik ging snel aan tafel zitten met het natuurkundeboek voor me. Ze liep het lokaal heupwiegend binnen, haar naaldhakken tikkend op de vloer. Opeens struikelde ze en ik kon mijn lach nog net onderdrukken.
  
  “Waarom doen jullie het lokaal op slot?”, vroeg ze met nog een rood hoofd van haar blunder. “We werden steeds gestoord.”, loog ik. “Ik vroeg jou niets, meisje.”, zei ze neerbuigend. Ik rolde met mijn ogen. “Wat ben jij onbeleefd! Ga je snel melden bij de afdelingsleider.” Er ging een rilling door me heen toen ik die vreselijk irritante, hoge, overslaande stem hoorde. “Hij is niet op school.”, zei ik nonchalant.
  
  Het hoofd van mevrouw Sanders liep rood aan, dit keer van woede. “Ze heeft niets gedaan.”, zei Dylan verdedigend, “Wat doe jij hier eigenlijk?” Ik glimlachte dankbaar naar hem. “Ik dacht dat je wel van gedachten veranderd zou zijn…”, zei ze duister. Dylan wilde net iets zeggen, maar werd door haar onderbroken.
  
  “Ik weet wat je doet, Dylan. Ik weet precies wat je doet.” Ze fronste, haar mond vormde een streep. Dylans ogen werden groot, maar hij herstelde zich snel. “Wauw. Dat vind ik heel knap van je. Koop een ballon en ga het vieren. Dag!” Hij gebaarde naar de deur. Mevrouw Sanders liep verontwaardigd het lokaal uit.
  
  “Denk je dat ze iets weet?”, fluisterde hij geschrokken toen ze weg was. Ik haalde mijn schouders op. “Volgens mij zegt ze gewoon maar wat. En anders zijn het vermoedens. We zijn heel voorzichtig, toch?”, zei ik niet erg overtuigd. Hij keek bedenkelijk toen hij een arm om me heen sloeg. “We moeten voorzichtiger zijn.”, zuchtte hij. Ik knikte.
  
  Dylan drukte een kus op mijn wang. “Ik hou van je…”, zei hij zacht, “We moeten echt voorzichtig zijn. Ik kan niet zonder je.” Mijn hart maakte een sprongetje. Nog nooit had ik gedacht dat er iemand zou zijn voor wie ik zo speciaal was. “Het is beter als ik nu ga.”, glimlachte ik gemaakt. Ik voelde tranen opkomen.
  
  “Belleza, waarom moet je huilen?”, vroeg hij licht geschrokken. Ik schudde mijn hoofd, maar de tranen stroomden al over mijn wangen. “Het is allemaal zo moeilijk.”, snikte ik. Hij drukte me dicht tegen zich aan. “Ik weet het… Maar het komt allemaal goed, geloof me.”, zei hij sussend. Zijn hand wreef hij zacht over mijn rug. “Niet huilen, liefje.”
  
  “Het spijt me, Dylan.”, zei ik nog steeds snikkend. “Daar hoef je je niet voor te verontschuldigen.” Ik keek in zijn diepbruine ogen, die vol medelijden waren. “Dank je.”, fluisterde ik. Snel gaf ik hem nog een kus. Daarna pakte ik mijn tas en liep het lokaal uit. Ik keek nog een keer om. Hij glimlachte bemoedigend.
  
  Hoe was je bijles? X Jenna
  
  Thuis was ik gelijk aan mijn huiswerk begonnen als afleiding.
  
  Ik wil bij je zijn. xxx Dylan
  
  Maar op dit moment leek alles om Dylan te draaien. Tot mijn schrik zag ik dat zelfs de jongen uit het wiskundeboek nu ook deze naam droeg. Ik kreeg kippenvel als ik aan zijn gespierde armen dacht. Dylan is gewoon zo sexy… En ik moest ophouden zo over hem te denken.
  
  
  

  1 decennium geleden