Synthopia

Gastenboek (1861)

• Gibbs

  Haha, dankjewel! :D
  Leesplezier heb ik wel hoor! ;)
  
  x.

  1 decennium geleden
• SonOfGondor

  Dankjewel. Ik ben erg benieuwd naar de rest

  1 decennium geleden
• Croyance

  Eigenlijk ben ik qua beloftes best wel een slecht mens, ik wil ze vaak nakomen, maar het lukt me niet altijd. Of het nu voor mezelf is of voor andere
  Gaat de buikpijn weg, krijg je last van je kies.. Is het je verstandskies?
  Het ergste is dat ze het daar toen niet bij gelaten heeft. Toen ik terug in frankrijk was heb ik haar expres een paar maanden niet gebeld. Gewoon omdat ik het niet aan kon en omdat ik hoopte dat ze de hint zou opvatten dat ze me geraakt had. Maar toen ik vorige zomer in nederland was ging ze gewoon weer verder. Dat was toen we elkaar een tijdje niet spraken omdat ik voor mijn oma (een andere oma) moest zorgen. Ook toen heeft ze me emotioneel helemaal kapot gemaakt. Ik klink vast heel overgevoelig maar ook toen heb ik meermaals mijn moeder huilend opgebeld.
  Uiteindelijk belde mijn moeder haar op om te zeggen hoe erg ik er mee zat en probeerde ze het goed te maken. Daar was ik echt heel blij mee, ik geloofde werkelijk dat ze in zag hoe fout ze zat en dat ze voldoende van me hield om te stoppen. Maar nog geen week nadat ik weer thuis was belde mijn moeder en zij elkaar weer en hoorde ik haar tegen mijn moeder zeggen dat ze me op dieet moest zetten.
  Alsof ik dat niet al vanaf mijn 12 doe? Ieder jaar heb ik weer een nieuw dieet, sommige hield ik tot flauwvallen toe aan, het enige wat ik er mee berijkt heb ik dat ik nu een jojo-gewicht heb van hier tot tokio.
  Soms denk ik ook wel wat jij zegt, ze moeten me maar gewoon accepteren zoals ik ben, als iedereen een perfect figuur had zou de mensheid toch wel iets anders verzinnen en zou ik net zo min goed genoeg zijn. Maar uiteindelijk ben ik toch mijn eigen grootste criticus.
  Ik ben trouwens heel erg blij dat je naar me wilt luisteren, soms hoef je niet eens iets te zeggen maar is luisteren voldoende. Je woorden troosten me wel, en het is waar dat tranen opluchten. Om eerlijk te zijn heb ik hier nooit om gehuild nadat het voorgevallen was, niet dit, noch om het geen wat er van te voren afspeelde. Ik huil eigenlijk gemiddeld 2x per jaar. Het klinkt vast stom maar ik kan eigenlijk niet echt meer huilen (tranen in de ogen tel ik niet mee hoor).
  Je hebt wel gelijk, ik zit er ook nu nog echt mee. Maar meer om hoe ik op dat moment behandeld werd dan wat er toen voorgevallen was. Thuis mag iedereen altijd ploffen, wanneer mijn moeder kwaad is gooit ze met servies, niemand die daar iets van zegt, mijn broertje leid aan een zware ochtendhumeur, wat betekend dat hij s'ochtends altijd met iedereen ruzie maakt, mijn zusje heeft een hekel aan werken dus wanneer ze thuis eens iets moet opruimen (wat ze niet doet) komt er ook ruzie en stormt ze naar boven, maar wanneer ik, de brave Samira, eens in de 20 jaar chagerijnig is moet iedereen haar maar eens snel de grond in trappen, zij mag dat niet.
  Oke, nu moet ik wel toegeven dat ik weer chagrijnig word hoor..
  Ik heb ook eens gevragen waarom dat was en het enige wat ik te horen kreeg was dat ze me zo niet kennen en dat mijn chagerijnigheid zo prikkelijk is dat niemand zich er goed bij voeld.
  Ik hoef geen dankjewel, maar respect voor alles wat ik doe wel. Of daar een dankjewel bij hoord weet ik niet, ik denk misschien wel, maar dat is het niet. Bijvoorbeeld, ik doe de was, maar iedereen kleed zich voor de douche uit terwijl de wasmand nog geen meter verderop staat. in plaats van het op te pakken en in de mand te gooien laten ze het voor me liggen zodat ik als een slaafje hun vieze onderbroeken kan opruimen. Dat vind ik niet bepaald repectvol, dus nu ben ik er 3 weken geleden mee begonnen hun rodzooi te laten liggen. Of je het gelooft of niet, de stapel is nu ondertussen zo groot en zo door de badkamer versprijd dat ik niet meer normaal in de douche kan stappen.
  Het zijn ook gewoon de kleine dingentjes die je voor je houd, maar uiteindelijk stapen de kleine dingen zich op zodat het iets heel groots word en uiteindelijk plof je gewoon. Dan moet ik toch zeggen dat ik me goed onder controle heb aangezien het grote ellende van 20 jaar was dat ik er toen in één keer uit gooide.
  
  Ow, waarom blijft er dan niet gewoon één iemand staan? Is toch veel gezelliger om met zijn 3e te blijven? :')

  1 decennium geleden
• Croyance

  Owja, dat zal ik morgen eens doen. Nu zit mijn vader achter de computer met de scanner :p
  In ieder geval, mijn zusje schirjft ook super klein en erg onleesbaar. ik ben echt niet dol op mijn handschrijft maar die verkies ik wel boven die van mijn zusje. Ik ken trouwens ook iemand (kende eigenlijk) die ook halverwegen de woorden ineens een hoofdletter schrijft. Dat vind ik altijd wel heel vreemd, al moet ik zeggen dat ik die tik soms ook heb, maar dan met typen
  Haha zulke beloftes heb ik mezelf nooit gedaan, maar ik moet wel zeggen dat ik goed naar mezelf luister en mezelf ook altijd heel goed onder controle heb. in ieder geval wel een goede belofte, ik denk dat zulke dingen ook wel echt werken.
  Awh, al een maand buikpijn is toch ook niet alles. Weet je waar het vandaan komt?
  Het is een beetje vreemd om over zoiets te praten, vooral omdat ik nu echt in een super vrolijke phase zit nu mijn neefje geboren is.
  Toen ik 11 was had ik geen vrienden, ik praten niet veel, de leraren dachten dat ik geestelijk niet in orde was en naja, dat had ik je al verteld. Maar zoals altijd in groep acht gaan de leerlingen een weekje op vakantie, ik wilde absoluut niet mee. Ik wist gewoon dat dat één van de slechte weken van mijn leven zou worden. Ik moest die week dus toch naar school, één hele week alleen in een groot leeg lokaal. Eigenlijk was dat ook de week dat ik me het minste eenzaam voelde in jaren. Maar toen kwam de klas terug, ouders en kinderen kwamen met zijn alle om me heen staan. Ze leken me met zijn alle aan te vallen. Ik herinner me niet meer wat ze precies zeide maar ik weet nog goed hoe ik me voelde. Ik heb me toen een paar uur verstopt en toen mijn moeder me uiteindelijk ophaalde was er een vriendin van haar bij waardoor ik mijn verhaal niet kwijd kon. Pas thuis barste ik in huilen uit en zei ik voor het eerst dat ik niet meer wilde leven.
  Bijna twee jaar geleden zat ik in een dip. Ik kan moeilijk zeggen wat er vooraf allemaal gespeeld heeft maar ik was alles zat. Ik had een hekel aan de hele wereld, alles zat me tegen, iedereen waar ik om gaf viel dood (leterlijk als ik wil toegeven) en niemand, leterlijk niemand was er om mij te helpen. Het was zelfs zo dat iedereen me net op het moment dat ik ze het harst nodig had ze me het meest lieten stikken. Ik ben toen ook een paar keer thuis weg gelopen, gewoon omdat ik de ruzie's niet meer aan kon. Ik heb sinds mijn 16 alles voor iedereen gedaan, gekookt, de was, afwassen, schoonmaken het huishouden alles, buiten dat alles om ging ik nog geregeld bij mijn vader werken en had ik zelf ook bijbaantjes, ook ging ik er zelfs iedere ochtend trouw om 6 uur uit bed om 2 kilometer te lopen om mijn zusje naar de bushalte te brengen, om naderhand weer helemaal alleen terug te lopen. Ik heb nooit om een dankjewel gevraagt en dat vraag ik nu nog niet, maar wat ik wel wilde was af en toe een beetje respect en op dat moment hield dat in dat wanneer ik me even niet goed voelde mensen me probeerde te begrijpen in plaats van me afsnouwde en me nog dieper de grond in boorde of ik de slechterik was die nooit iets goed deed.
  Op dat moment voelde ik me heel eenzaam. Ik was mijn maatje lady kwijd, mijn beste vriendin had een nieuw vriendje dus had ze nooit tijd voor me en rade ze me alleen maar een spycholoog aan, mijn zus deed nogal wild met iedere vent die ze tegen kwam terwijl een nadere vriendin er met ee getrouwde man vandoor ging, mijn ouders maakte canstant ruzie met me en ook mijn zusje en broertje keerde zich tegen mij.
  Uiteindelijk besloot ik om er tussenuit te gaan, maar dat mocht alleen van mijn moeder als ik een tijdje weer 'normaal' deed omdat ze niet het gevoel wilde hebben dat ik met ruzie vertrok. Ik heb toen heel erg moeten toneelspelen en mezelf inhouden, al ging het wat beter door het idee dat ik er later tussenuit zou kunnen. Ik ben toen meer als een maand in nederland geweest waar ook niet alles even vlotjes liep. één hele week werd ik uitgescholden als dikke door mijn oma. Ik weet best dat ik geen topmodelefiguur heb, verre van zelfs. Maar ik eet niet meer als het gemidelde en ik probeer ook altijd zo gezond mogenlijk te doen. Dat iemand het me één keer zegt kan ik hebben, maar ik ben niet dom en zelfs al zou ik het willen, ik kàn niet eens vergeten dat ik dik ben dus het me iedere 2 minuten zeggen was echt niet nodig.
  Uiteindelijk thuis kreeg ik te horen dat Ladder dood was en kreeg ik ineens Ceazar als vervangingshond. Ik denk dat hij me heel erg goed geholpen heeft, net zoals het forum waar ik Paul ontmoet heb.
  Nou, dat is langer geworden dan bedoeld en ergens zit het nog duidelijk vast want ik zit hier echt met tranen in mijn ogen.
  Ach, eigenlijk heeft swen wel gelijk hé (a) maar waarom kwam chris niet gewoon bij jou en swen zitten? Dat zou toch veel gezelliger zijn en had hij jou niet in zo'n ongemakkelijke situatie gezet. Maar goed, misschien om duidelijk te kijken of jullie nu iets hebben kun je weer eens met chris afspreken, gaan wandelen en dan 'per ongeluk' zijn hand aanraken onder het wandelen. Als hij je hand dan vastpakt is het denk ik wel duidelijk. Tenzij hij verlegen is

  1 decennium geleden
• Croyance

  Met lisanne gaat het goed hoor.
  Nee, eigenlijk is dat ook helemaal niet logisch, maar dat zal of aan het ziekenhuis liggen of aan het franse cultuur maar ik vind het toch best stom, het zag er ook gewoon niet gezond uit. Maar goed, nu gaat het beter en ik hoop dat ze hem nu ook zo houden.
  Hier trouwens een foto:
  http://www.leo-lalande.kijkonzebaby.nl/babysite/dagboek/16710/112646.jpg?var=1368353855
  
  Oeh, betekend dit dat jullie iets hebben?
  
  Owja, op Wattpad zei je dat je mijn verhalen wel wilt corigeren, vind je het goed dat ik je dan als co-writer vraag bij mijn nieuwe verhaal? Ik heb tegenwoordig geen corectie meer op mij computer (op mijn vorige wel) dus het barst van alle kanten van de fouten. Zo heeft u de eer om als eerste mijn nieuwste verhaal te lezen en je zou me echt heel hard helpen want ik faal in Nederlands

  1 decennium geleden