McCree

Gastenboek (327)

• Gibigianna

  Hihi, graag gedaan hoor gekkie (;
  Ah, als het niet te vol is, is goed vol goed! Dan zal je niet snel kou hebben meestal. Of honger krijgen, haha. Hihi N'aww schattie!! Het was ook heel leuk! En jij kan zo fijn voorlezen! Met die leuke stemmetjes, jij maakt het echt grappig, haha!
  Inderdaad! Gelukkig, discussies zijn stom, tenzij het zo'n grappige is zoals die tennisbal ;p
  Hihi, ah, ik kan wel dramaqueen zijn, maar denk dat dat alleen is als ik het expres doe, om te spelen dus. Volgens mij (verbeter me maar als ik verkeerd ben) ga ik niet zo snel dramaquenen als het voor echt is. Hihi N'awww schattie!!! JIIIJJJJJJJJ BENT PERFECT!!!
  Hahahaha! Jaaaaaaaaaaah!! Gekkie!
  En gek op jou eh!!!
  Weet ik liefje, ouders hebben altijd wel is van dat soort momenten. Ze kunnen ook niet hun hele leven lang vrolijk en de perfecte ouder zijn. Iedereen is wel eens slecht gezind en dan wordt dat meestal wel op het kind uitgewerkt, ook al willen ze dat niet. Haha, echt eh! Tja, als hij in het gips ligt, ben ik op school, kan ik niet veel helpen met koken en zo, dus mama heeft al veel pizza en lasagne en dat soort stuff gekocht, haha!
  Hihi, yeeey! (en is niet erg gekkie, kan gebeuren! Is soms moeilijk op alles te reageren, aangezien we wel veel in 1 bericht zetten (; )
  Hihi!!!
  
  Okido schatjelief van me! Zal meteen verwarming gaan aanzetten. Thanx lieverdje!!! Jaaaaaaaaaaaaah!!!!!
  TOZZZOOOOOOOOH!!!

  1 decennium geleden
• Gibigianna

  Okidoe lieverdje van me! Komt wel goed, heb niet zo lang nodig om verwarming aan te zetten, hihi! ;p
  Oh, smakelijk dus schatjelief van me!!!
  Hmm, jaaaaaah!! Of als ik moeilijk kan slapen! Hihi Dat was zo fijn en lief!! En daarna kon ik wel weer slapen!!! (;
  Ja, inderdaad, gelukkig hebben we graag een beetje hetzelfde soort verhalen en films en zo! Dat is zeer handig natuurlijk (;
  Haha! Ah, dramaqueen is niet altijd iets slecht, in schrijven toch niet! Moest ik niet zo verlegen zijn zou ik ook geweldig kunnen acteren door mijn dramaqueengehalte!! ;p
  N'awww, haha, neeeeeeeeee! Dat ben jij!!!
  Ah, zolang het niet verschrikkelijk is. Vrijdag kan je hier weer gekookt eten! (:
  Hihi, bedankt schatje! Ah, soms is ze een beetje met iets bezig en dan snap ik het wel dat je het eens niet uit, maar hihi is wel fijn. Oh trouwens papa heeft net vrijwillig tafel afgekuist, terwijl ik borden en zo naar vaatwasser bracht (zodat mama alleen in moest steken) Wowie eh?!
  Jaah, lukt zeker nog liefje! (al kunnen lezen eingelijk?)
  I LOVE YOU!!!

  1 decennium geleden
• Gibigianna

  Wanneer jij gaat sluiten, zal ik verwarming dan gaan aanzetten! (:
  Dus dan komt dat allemaal goed uit. Ik zal zeker rustig doen! En precies!! Hmm, misschien werkt dat wel als boost om het sneller uit te lezen idd. Dat andere boek is veeel leuker! En dat kunnen we ook zo fijn samen lezen, hihi!
  Hihi, thanx liefje! Ik doe mijn best! Ben dan ook wel een beetje een dramaqueen als ik daar zin in heb, haha! N'awwww schatje!!! JIJ BENT PERFECT!!!
  Natuurlijk is vers veel beter, maar gelukkig is het gerecht op zich wel lekker! Het voordeel is nu dat je zelf kan kiezen wat je eet, het is alleen idd minder lekker omdat het niet vers is. Maar gelukkig heb je iets te eten gewoon en gelukkig is het nog redelijk lekker ook!
  Hihi ja eh! Vond het wel fijn, maar eigenlijk doet ze dat altijd wel, dus was die dag vast gewoon een uitzondering! Thanx schattie! (;
  als je gaat eten: smakelijk!!!!!

  1 decennium geleden
• Gibigianna

  Hihi, sgoed lieverdje!
  Doe maar rustig hoor liefje, ondertussen schrijf ik er ook aan verder, dus kan me bezighouden (:
  Oh, ja ik moet ook nog in bad... Ik ga nu na dit bericht de verwarming aanzetten. Of nee... Ik zou beter nog even wachten tot 18:30 of zo, dan kan ik rond 19:30 in bad, tegen dan ben je weer weg, toch? Ah, ik zie inderdaad wel. Waarschijnlijk zal ik rustig lezen ondertussen. Dan zit ik tenminste weer wat verder in het boek ;p
  Haha, drama is het belangrijkste ingrediënt in een goed verhaal ;p
  Jaaah, precies! T'heeft zeker zijn voordelen! En in dit geval alleen maar voordelen! (;
  Ik heb zeker lekker gegeten! Cordon Bleu en erwtjes!!!
  Hihi sgoed lieverd! Ik ga even tafel afruimen voor mama!
  Love yoooooooouuuuuuu tooooooooooo!!!!!!!

  1 decennium geleden
• Gibigianna

  Donzige sneeuwvlokjes dwarrelen sereen naar beneden. Maagdelijk wit en ongeschonden strekt het wintertapijt zich voor me uit. De sneeuw protesteert luidruchtig, terwijl mijn benen tot mijn knieën in het pak verdwijnen. Een heldere, rode vlek trekt mijn aandacht, waardoor ik meteen in elkaar duik om mezelf kleiner te maken. Ik ben veel te kwetsbaar op deze open plek, maar het was nodig ze over te steken. Het enige drinkbare, stromende water bevindt zich in het midden van deze open plek. Zo stil als maar mogelijk is in de knerpende sneeuw begeef ik mezelf naar de rand van de rij dennenbomen. Hun naalden nemen me dankbaar op in hun schaduwen, terwijl ze zachtjes heen en weer schudden in de wind. Het is net als het lied dat mijn moeder vroeger altijd voor me zong om me gerust te stellen.
  Baby mine, don't you cry
  Baby mine, dry your eyes
  Rest your head close to my heart
  Never to part
  Baby of mine
  
  
  
  
  Het lied speelt door mijn hoofd, terwijl ik luister naar het ruisen van de wind door de bomen en richting de rode vlek loop. Terwijl ik nader, valt er een luid gesnik mijn oren binnen. Vroeger zou ik meteen medelijden gehad hebben, maar dat was voor ik hier terecht kwam. Nu zie ik het alleen maar als een verzwakt persoon, wat mij makkelijker maakt te handelen. Hoe dichterbij ik kom, hoe luider het gesnik klinkt. Zodra ik zo dicht ben dat ik alles kan zien zonder gezien te worden, blijf ik even staan om het tafereel voor me op te nemen. Ik zie het lijk van een vrouw van middelbare leeftijd op de grond liggen, het bloed dat uit haar bijna hoofdloze nek was gelopen, is door de sneeuw geabsorbeerd. Het rood valt fel op tegenover het maagdelijke wit eromheen. Vroeger heb ik het nooit aangekund om naar zo’n tafereel te kijken. De nek van de vrouw hangt nog maar met een paar huidlagen aan haar lichaam. Nu kan ik ertegen. Ik verplicht mezelf om het allemaal in me op te nemen, uit schuldgevoel. Het is een soort straf, die ik voor mezelf heb opgesteld. Als ik levens kan nemen, dan kan ik ook kijken naar de gruwelen van de dood. Ik ben het mijn slachtoffers verschuldigd, ook al zou ieder van hen hetzelfde doen om te overleven. Iedereen, behalve waarschijnlijk deze jongen, die nu huilend over het lichaam van de oudere vrouw zit gebogen. Ik herinner me dat het zijn moeder is, ze had zichzelf als vrijwilliger opgegeven, zodra zijn naam getrokken was. Er was geen man in de familie om het voor de amper dertienjarige jongen op te nemen, dus besloot ze in wanhoop mee de arena in te gaan, in de hoop hem te redden. Eigenlijk bewijs ik hem een dienst. Hij zal nooit meer zonder trauma door het leven kunnen gaan, zijn leven zal niet eens meer leven waard zijn. Hij heeft zijn moeder vast zien sterven, hoe zou hij ooit nog normaal en gelukkig door het leven kunnen gaan?
  Ik besef hoe goed ik ben geworden in het goedpraten van mijn moorden, terwijl ik uiteindelijk mijn krachten verzamel en naar voren begin te lopen. Zodra de jongen door heeft dat er iemand aankomt, draait hij geschrokken zijn hoofd naar me toe. Hij moet een soort van redding in mij zien, want zijn gezicht klaart meteen wat op. Hoopvol steekt hij een hand naar me uit, zijn andere hand steunend op het lichaam van zijn moeder. “Help me alsjeblieft! Mama… Ze…” Verder komt hij niet. Met een akelig geluid plant mijn mes zich in zijn hals, dat geluid zal nooit wennen. Het scheuren van vlees, spier en bloedvat, het ongecontroleerd stromen van bloed en het akelige gevoel wanneer je per ongeluk een spier of bot raakt… Doden zal nooit wennen, maar toch doe ik het steeds weer. Ik ben een monster…
  
  Mijn ogen schieten met een schok open. Tranen stromen over mijn wangen, terwijl het schuldgevoel als een boze zwerm bijen in mijn buik tekeer gaat. Mijn handen klemmen het deken vast, terwijl ik wacht tot de afschrikwekkende beelden van mijn netvlies verdwenen zijn. Verschillende lijken en dodelijk gewonden verschijnen voor mijn ogen, terwijl op de achter grond het slaapliedje als een lugubere, donkere melodie zich afspeelt. Op nachten als deze voelt het alsof ik gek word. Piepend haal ik adem. Een brok in mijn keel voorkomt dat mijn ademhaling vlotter dan dat kan gaan. Uiteindelijk ontspan ik dan toch mijn handen en gooi de dekens van me af. Klam zweet plakt aan mijn lichaam, terwijl ik rechtop ga zitten. De koude lucht, die in contact komt met mijn oververhitte huid laat me rillen. Duistere, zwarte gedachten blijven in mijn hoofd rondspoken, terwijl ik mijn kamer verlaat. Als een ziekte verspreiden ze zich door mijn lichaam en ik ben bang. Bang van mezelf, bang van tot wat ik in staat ben. Ik voel mezelf de verkeerde kant op gaan. Ik voel het al dagen dichterbij komen, maar wat kan ik doen? Hoe kan ik het voorkomen? Er is niemand die me snapt, niemand aan wie ik het kan uitleggen.
  Geruisloos sluip ik langs de kamer van mijn ouders, zodat ik mijn weg kan vervolgen richting de beneden verdieping. Ik heb mijn ouder beloofd terug te komen. Ik ben hun enige dochter en toen ik werd uitgeloot om in de Hongerspelen te gaan vechten, heb ik hen beloofd dat ik het zou overleven. Nog nooit eerder heeft iemand dit meegemaakt. Nog nooit eerder zijn deze dwaze spelen gespeeld. Ik ben de eerste. Het eerste meisje van district 11 dat ooit is uitgeloot voor de Hongerspelen. En het eerste meisje dat ooit de Hongerspelen heeft gewonnen. Iedereen die kan begrijpen hoe ik me voel is dood, velen heb ik met mijn eigen handen vermoord. Er is niemand meer die mij kan helpen, niemand die de stemmen uit mijn hoofd weg kan jagen. Het schuldgevoel woekert als een gevaarlijk vergif in mijn aderen. De stemmen van de mensen die ik vermoord heb, lijken zich in mijn brein te nestelen.
  Zonder mezelf zorgen te maken over het feit dat ik nog in pyjama loop, doe ik gewoon mijn jas aan zodra ik op de begane grond ben. Met trillende benen en een geest vol verwarring loop ik naar buiten, in de hoop dat de frisse lucht me helderheid kan schenken. Mijn handen begraaf ik diep in mijn jaszakken, nadat ik de deur achter me heb toegetrokken. Doelloos begin ik rond te lopen, de lege winnaarswijk verlatend. Enkel ons huis is bewoond, aangezien er nog maar één winnaar is geweest. Al snel merk ik dat ik nog dieper verdrink in mijn schuldgevoel en duistere verlangens. De sneeuw om me heen maakt iets in me wakker, het doet me teveel denken aan de arena. Winter is nooit mijn lievelingsseizoen geweest, maar zo intens heb ik het nooit gehaat. De zon staat al aan de horizon te pronken, maar de meeste mensen slapen nog of maken zich klaar voor de dag met een stevig ontbijt.

  1 decennium geleden