DemonishOcelot

Gastenboek (171)

• saaarah12

  Hier is mijn verhaal weer!!
  
  
  Naam: Nopsey
  Leeftijd: 9 maanden (puberteit)
  Geslacht: Kater
  Ras: Europese korthaar
  Woonplaats: Amsterdam
  Vacht type: Beetje pluizig en zacht
  Vacht kleur(en): Wit, zwart en oranje-bruinachtig
  Persoonlijkheid: Nieuwsgierig, dapper, slim en koppig
  Verder: Hij heeft geen ouders
  
  

  

  
  
  
  Nopsey
  
  
  Langzaam sloop ik over de grond, mijn buik tegen de grond aan en mijn oren rechtop. Daar verderop zat een klein, grijs wezentje te knabbelen aan een stuk kaas. Nog maar 50 cm, 40 cm, 30 cm, 20 cm en voordat de muis het in de gaten had, sprong ik in een mooie boog op het diertje af en peuzelde het op. Toen ik mijn buikje rond had gegeten liep ik terug naar mijn huisje. Eigenlijk kon je het niet eens een huisje noemen, want het was een lange, smalle en donkere steegje ergens midden in de stad. Toen ik nog jong was had ik mijn vader en moeder nog, maar mijn vader is overgereden door een auto en mijn moeder is mee genomen naar het asiel. Ik herinner me die dag nog als de dag van gister. Mijn moeder werd meegenomen door een man met zwarte handschoenen. Ik kon nog net ontsnappen met behulp van mijn lieve moeder. Ik herinner haar eigenlijk niet meer. Langzaam begonnen mijn ogen zich met tranen te vullen. Snel veegde ik het met mijn pootje af. Hahaha, jullie wisten zeker niet dat katten ook konden huilen. Ondertussen was ik aangekomen bij mijn vertrouwde plekje. Totdat ik iets hoorde. Meteen sprong ik op en stond met mijn poten wijd van elkaar af. Ik draaide mijn oren alle kanten op en mijn ogen stonden op scherp. Daar zag ik iets zwarts bewegen. "Wie is daar?" miauwde ik. Zwartje kwam tevoorschijn en ik ontspande me weer. Zwartje was mijn vriend, iemand die ik vertrouwde. Hij miauwde me gedag met een ernstig gezichtje. Ik liep snel op hem af en vroeg wat er aan de hand was. "Ze komen morgen!" Miauwde hij bang. "Wie komt morgen?" Miauwde ik nieuwsgierig terug. Opeens begon hij helemaal te flippen. Hij rende in het rond en sprong wel 10 keer in de lucht. Toen hij niet stopte sloeg ik hem met mijn pootje. Hij stopte en miauwde heel zacht. "Waar was dat voor?" Vroeg hij terwijl hij over zijn pijnlijke pootje wreef. "Wie komt er?" Vroeg ik nog een keer maar dan wat strenger. Hij ging rechtop staan en zijn oogjes werden langzaam groter. "De mensen van de asiel" miauwde hij nog steeds zonder zich te bewegen. Mijn moeder was het eerste wat door mijn hoofd schoot. Zal ik haar kunnen vinden als ik me gewoon mee laat nemen? Zal ze nog leven? Vind ik haar wel? Hoe ziet ze eruit? Allemaal vragen zonder antwoorden. Ik dacht diep na en maakte daarna een beslissing. Zwartje, ik ga mijn moeder zoeken. Ik laat me gewoon meenemen" miauwde ik met een lichte twinkel in mijn ogen. "Ben je gek! Je weet niet eens of het dezelfde asiel is. Je gaat dus echt niet!" Miauwde hij met een bezorgde blik. Hmmm, dat was inderdaad een probleem. Misschien word ik wel naar een andere asiel gebracht. "Toch, het is mijn moeder, Zwartje. Ik moet haar vinden. Ik doe er alles voor en soms moet je risico's nemen" miauwde ik koppig terug. Het bleef een tijdje stil tussen ons. "Dan ga ik met je mee" miauwde hij uiteindelijk. "Zwartje, vertrouw me nou eens! Ik kan het heus wel zelf aan hoor!" Miauwde ik een beetje boos terug. Een zachte zucht verliet zijn mond en daarna trok hij me in een knuffel. "Ik ga je missen, maatje" miauwde hij heel zacht in mijn oortje. "Ik jou ook" zei ik terug. "Let goed op jezelf, Nopsey" Miauwde Zwartje nog naar me en weg was hij. "Let ook goed op jezelf, Zwartje" fluisterde ik zacht in me zelf.
  
  De volgende dag was ik al vroeg wakker. Zenuwachtig ijsbeerde ik over mijn domein. Elke keer keek ik om het hoekje om te zien of de mensen er al waren. Ik liep nog een keer en keek voorzichtig om het hoekje. Vier mannen stapte uit een kleine, witte busje met katten erop afgebeeld. Ik begon sneller te ademen. Ik ademde een keer diep in en uit en liep toen voorzichtig de kant van de mensen op. Één van de vier zag me al aankomen en wenkte de andere mannen om te kijken. Ze keken allemaal mijn kant op en ik voelde me heel ongemakkelijk. Snel liep ik door en keek naar de grond. Via mijn ooghoeken zag ik de mannen op me afkomen lopen. Ik begon toen heel erg te zweten. Toen ze dicht bij me waren, pakte ze me voorzichtig op en legde mij in een kooi. Ik werd in het busje gezet en we reden weg. Na een half uurtje waren we er. Ik werd weer uit de busje gedragen en ze liepen met me naar binnen. Wat ze niet zagen is dat ik met mijn tanden de kooi open had gemaakt tijdens de lange rit. Ik grinnikte wat in mezelf. Wat zijn mensen toch dom. Ik werd in een kamer neergelegd op de grond en de mannen waren druk bezig met mijn voorlopige huisje in te richten. Langzaam duwde ik het deurtje van mijn kooi helemaal open. Weer keek ik zenuwachtig omhoog om te zien of de mannen me hadden opgemerkt maar tevergeefs. Toen gebeurde alles heel snel. Ik rende mijn kooitje uit en vloekte toen ik teveel geluid maakte. De mannen zagen me en rende achter me aan. Ik rende zo snel mogelijk totdat ik over iets scherps struikelde. Ik weet niet wat het was maar het deed verschrikkelijk veel pijn. Kreunend stond ik op en probeerde alsnog te ontsnappen. Elke stap die ik zette deed pijn en er kwam steeds meer bloed uit. Toen ik na een paar minuten achter me keek, zag ik niemand. Ik liep op drie poten naar een hoekje dat donker was, waardoor ze me niet zo snel zouden opmerken. Ik keek naar mijn pootje het was helemaal opengescheurd. Ik likte voorzichtig over de wond. Zo bleef ik een lange tijd zitten. Misschien was het toch geen goed idee. Ik schudde mijn kopje. Zo mocht ik niet denken. Ik zal alles doen om mijn moeder te vinden. Ik stond voorzichtig op en liep langzaam heen en weer. Na ongeveer een half uurtje kon ik weer goed lopen op mijn pijnlijke poot. Nu dit gebouw verkennen. Ik liep kamers in en uit. Niemand te bekennen. Waarschijnlijk is het al gesloten. Ik liep door een lange gang en stopte bij een deur waar ik geluid uit hoorde komen. Ik ging naar binnen en gleurde nieuwsgierig naar wat het was. Het waren allemaal katten en poezen in kooien. Ze zaten in kooien dus ze konden me niks aan doen, dus liep ik gewoon naar binnen. Katten en poezen keken me jaloers aan. "Wat moet je hier?" Miauwde een van de katten hard en waarschijnlijk ook om stoer te doen. "Ik zoek mijn moeder" miauwde ik kalm terug. Van verschillende richtingen begonnen de dieren me uit te lachen. Ik keek om me heen en mijn blik vestigde op een oude poes die me naar zich toe wenkte. Ik twijfelde een momentje, maar liep toen toch naar haar toe. Ze keek me vol medelijden omdat! "Weetje misschien wat de naam van je moeder is, mijn kindje?" Vroeg ze lief. Ik moest even nadenken. "Bluebell!" Zei ik opgewekt. Het gezichtje van de vrouw lichtte op en keek me met een grote glimlach aan. "Bluebell" herhaalde ze zacht. Ik keek met een scheef kopje nieuwsgierig in haar ogen. "Weet u meer over haar?" Miauwde ik beleefd toen ze nog niks had gezegt. Ze keek me weer aan. "Mijn jongen, je moeder is een heel dappere meid, net zoals jou. Ze heeft ons lang geleden geholpen met het ontsnappen uit deze afschuwelijke gevangenis. Het lukte haar de helft te bevrijden. De andere helft en zijzelf niet. Ze is nu alleen in een kamertje gevangen gezet. Niemand weet waar. We hebben ook niks meer gehoord van haar na die dappere gebeurtenis" miauwde ze terwijl haar ogen twinkelden maar bij de laatste paar zinnen keek ze triest naar me met haar grijze ogen. Die lieten zien dat ze blind was. Ik bedankte haar beleefd en vertelde haar dat ik haar meer zal laten weten. Ze wenste me succes en ik liep het kamertje uit. Ik liep meer kamers in en uit, maar geen spoor van mijn moeder. Wat me wel opviel was dat alle deuren helemaal niet opslot zaten. Dat is wel heel dom. Hoe dan ook, dat was beter voor mij. De hele nacht zocht ik mijn moeder. Maar ik vond niks. Na een tijdje wou ik opgeven en zakte neer op de grond voor een grote deur. Ik kon niet meer en mijn pootje deed echt heel erg pijn. Totdat ik een zachte gemiauw hoorde achter de grote deur die ik vaag herkende uit het verleden. Ik stond weer op en keek omhoog waar de deurklink zat. "Alle kattenharen nog aan toe, hoe kom ik daar nou weer bij" miauwde ik zacht terwijl ik de deurklink bestudeerde. Ik had een plan maar dat zal slecht aflopen met mijn pootje. Na even te hebben getreuzeld, won mijn nieuwsgierigheid het van mijn verstand. Ik nam een aanloop en sprong op de deurklink. De nagels van mijn pootjes boorde ik diep in het hout van de deur voor meer kracht. Door mijn gewicht ging de deurklink omlaag en ging het open. Nu eraf..... Als ik spring zal het met mijn pootje alleen maar erger aan toe gaan, maar ik kon hier ook niet de hele dag blijven hangen. Ik verzamelde al mijn moed en sprong naar beneden. Een scheut van pijn ging door mijn pootje heen en ik zakte onderuit. Met de laatste restjes energie riep ik zacht naar hulp. Ik zag een donkere schaduw uit het kamertje komen die ik net had open gemaakt. "Nopsey" hoorde ik een verbaaste en blije stem zeggen. "Mama!" Miauwde ik enthousiast en ik probeerde naar haar toe te gaan. "Blijf zitten mijn kindje" miauwde ze bezorgt. Door haar stem ontspande ik me en ging weer liggen. Ze liep op me af en keek naar mijn pootje. "Wacht hier" miauwde ze en ze liep weg. Na een paar seconden kwam ze terug met een potje. "Wat is dat?" Vroeg ik nieuwsgierig. Mijn moeder grinnikte zacht. "Je bent net zo nieuwsgierig als je vader" miauwde ze zacht en zuchtte daarna diep. Ze stopte haar pootje in het potje en haalde er iets wits uit en smeerde dat daarna op mijn gewonde pootje. "Hoe weet je dat je dat moet doen?" vroeg ik verbaast. "Geleerd van de mensen" miauwde ze terwijl ze mijn pootje verzorgde. Misschien zijn mensen toch niet zo dom als ik dacht. "Mama?" Zei ik zacht toen het wel heel stil was. Ze mompelde wat en ik ging verder. "Ik hou van je" miauwde ik verlegen. Mijn moeder keek me met tranen aan. "Ik hou ook van jou, schatje!" Miauwde ze als antwoord en ze trok me voorzichtig in een knuffel. Dit was mijn eigen mama. Als ik had opgegeven had ik haar nooit gevonden. Daarom moet je ook nooit opgeven! Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald door mijn moeder die vroeg of ik kon lopen. Als antwoord stond ik op en probeerde te lopen. "Gaat prima" Miauwde ik blij. "Mooi zo" Miauwde ze net zo blij terug. "We moeten nu weg hier!" Miauwde ze daarna en ze keek om haar heen, hopend een uitgang te vinden. "Maar mama en al die andere dieren hier dan. We kunnen ze toch niet hier alleen laten!" Miauwde ik hysterisch terug. "Wat ben je van plan?" Vroeg mijn moeder die door had dat ik een plan had. Moeders, ze weten altijd wat je wilt. Nou sommige dan! "Volg me!" Miauwde ik en liep voor haar naar de kamer waar ik de andere katten en poezen had ontmoet. Toen ik als eerst binnenkwam begon iedereen weer raar te doen maar toen mijn moeder achter me binnenkwam kon je een speld horen vallen. Iedereen keek haar met respect aan. Ik keek naar links en zag de oude poes die met een brede en trotse glimlach ongeveer onze kant op keek. Ze wist natuurlijk niet waar we precies stonden. "Hallo allemaal, dit hier is Nopsey mijn kindje. Hij kwam op het idee jullie te bevrijden uit deze gevangenis, maar hoorde ik net dat de meeste wel gewoon hier willen blijven!" Miauwde mijn moeder luid en duidelijk. Grijnzend keek ik iedereen aan. Iedereen mompelde een sorry mijn kant op. "Wil je ze nog helpen?" Vroeg mijn moeder zacht in mijn oor. Ik twijfelde geen moment en knikte met mijn hoofdje als antwoord. "Okey iedereen ga voor je kooi staan" gaf mijn moeder als eerste instructie en iedereen gehoorzaamde. "Nu moeten jullie goed luisteren, pak het uiteinde van de slot met je tanden vast. Draai het om, schuif het naar links daarna naar boven en nog een keer naar beneden" ze stopte even en controleerde of het iedereen was gelukt. "Nu moet je met je nagel de drie dunne, ijzeren draden kapot maken" vervolgde ze. Iedereen deed het en je hoorde overal het akelige geluid van ijzer tegen nagels. Ik huiverde even en keek naar mijn moeder die een paar van de poezen en katten hielp. Toen realiseerde ik me opeens dat de oude poes helemaal niet kon zien. Snel rende ik naar haar toe. Gelukkig was mijn pootje dun genoeg om het naar binnen te krijgen en daarna deed ik de instructies precies na zoals mijn moeder het had uitgelegd. Ik miauwde tevreden toen het me gelukt was en ik hielp haar eruit. Ik draaide me om en zag mijn moeder trots mijn kant op kijken. Toen iedereen uit z'n kooi was, liepen we zonder geluid het gebouw door. Ik liep voorop omdat ik deze gebouw al had verkent en dus de weg wist. Mijn moeder liep achteraan met de oude poes en hield ook de groep bijelkaar. Toen we bijna bij de uitgang waren stopte ik en vertelde iedereen dat als ze buiten waren ze niet veel geluid moesten maken en niet opvallend moesten gaan rennen enzo. Ook zei ik dat iedereen zijn eigen weg moest nemen en proberen in leven te blijven. Ik keek even naar buiten, de zon was bijna op dus sommige mensen zullen ook bijna wakker worden om te werken bijvoorbeeld. Snel liepen we door en ik liet iedereen naar buiten. Toen iedereen weg was en ook uit het zicht verdwenen was, liep ik met mijn moeder en de oude poes voorzichtig over straat. Gelukkig had ik goed uit het raam gekeken toen ik in het busje zat. Ik had de weg onthouden dus kon ik mijn huis ook wel weer terug vinden. We liepen best lang voordat we aankwamen. Toen we eindelijk aankwamen bood ik mijn moeder en de oude poes aan om gelijk te gaan slapen. Mijn moeder vroeg nog of ik niet moe was maar ik vertelde haar dat ik nog geen zin had om te slapen. Eigenlijk was ik helemaal kapot van binnen en van buiten, maar ik wilde de wacht houden. Ik was bang dat die mensen ons komen zoeken en ons dan meenemen terwijl wij slapen en we het niet eens door hebben. Ik ging tegen iets scherps zitten, zodat ik niet in slaap zou vallen. Het zat niet lekker maar dat kon nu even niet anders. Ik schrok wakker toen ik iets hoorde. Potverdomme, ben ik toch in slaap gevallen. Geschrokken keek ik om me heen en ontspande pas toen ik de o zo vertrouwde kleur ergens zag flitsen en ik die kleur ook herkende. Ik stond op en liep op Zwartje af en viel in zijn pootjes. We knuffelden elkaar als echte vrienden. "En....." miauwde Zwartje nieuwsgierig. Ik zette een stapje opzij zodat hij ze zag liggen. Hij liep zonder geluid te maken wat dichterbij en bestudeerde de poezen goed. Hij liep weer naar me toe. "Je lijkt op je moeder!" Miauwde hij enthousiast en ik grinnikte. Echt een opmerking voor Zwartje! "Maar is dat je oma?" vroeg hij bloedserieus. Ik rolde over de grond van het lachen om zijn vraag en zijn blik die hij erbij trok. "Wat!" Miauwde hij iets te hard waardoor mijn moeder wakker werd. "Nopsey, ben jij dat?" Vroeg mijn moeder slaperig. "Ja, mam, ik en een vriend" antwoordde ik terug. Mijn moeder stond op en liep naar ons toe. "Hallo jochie, en wat is jou naam?" Vroeg mijn moeder met een moederlijke stem. "Zwartje!" Antwoordde Zwartje vrolijk. "De beste naam voor jou" miauwde me moeder terwijl ze Zwartje bestudeerde. Ik en zwartje lachte wat ongemakkelijk. "Mam, stop" zei ik uiteindelijk. "Oeps, sorry" giechelde ze en ze liep weer terug naar haar slaap-plaatsje. Na een paar seconden hoorde je haar weer diep ademen. "Maar je hebt nog steeds geen antwoord gegeven" miauwde Zwartje. "Zwartje, dat is gewoon een oude poes die blind is en dus hebben we besloten haar te helpen. We kunnen haar niet in die gevangenis achterlaten of gewoon haar laten gaan zonder dat ze weet wat er om haar heen gebeurt!" Antwoorde ik een beetje geïrriteerd. Zwartje knikte begrijpelijk met zijn kopje. "Gaan we dan maar slapen. Ik ben moe" zei ik slaperig. "Okey" miauwde Zwartje terug en liep alvast naar mijn slaapplek. Gelukkig was het groot genoeg voor ons allebei. We gingen allebei liggen en nestelde ons tegen elkaar aan. We zijn vrienden dus, wij vinden het niet erg om zo naast elkaar te liggen. Ik weet niet of mensen dat ook doen als ze willen slapen maar ach ja mensen zijn rare wezens. Ik keek naast me en zag dat Zwartje al sliep. Ik glimlachte en ging toen ook liggen. Wat had ik een groot avontuur beleefd! Ik deed mijn oogjes dicht en voor het eerst viel ik vol liefde in slaap en je weet al waarom, mijn familie en vrienden lagen nu vredig om me heen. Diegene van wie ik hou!
  
  Mijn eerste opdracht zit erop!!!

  9 jaar geleden
• saaarah12

  Maakt niks uit, iedereen maakt foutjes!

  9 jaar geleden
• saaarah12

  Okey komt helemaal goed
  bedankt!

  9 jaar geleden
• EvilDaughter

  Oke

  9 jaar geleden
• saaarah12

  Heeey, ik had nog een vraagje: Moet ik de verhaal gewoon als privebericht sturen?
  
  Ps; sorry als ik een beetje veel vraag -xxx-
  

  9 jaar geleden