Als ik het soms niet meer weet,
begin ik altijd maar als excuus woorden te verzinnen.
Schrijven over dingen wat m'n emoties tonen,
zelfs soms zo veel dat ik niet weet hoe ik moet beginnen.
Dan begin ik bij mezelf,
fouten die ik maak.
Niet allemaal voor mij maar ook voor anderen,
wat ik bij hun dan veroorzaak.
Waar ik dan spijt van heb,
en dan vaak door mijn eigen zin.
En dat wil ik dan helemaal niet,
dan wil ik een nieuw begin.
Dan denk ik na over PERFECTIE,
zou dat iets zijn ?
Zo'n volmaakt leven,
zonder problemen of pijn.
Die je kunt meemaken
of door kunt geven,
Die nooit meer op zullen dagen,
zo'n perfect leven ?
Dan zie ik mijn spiegelbeeld,
geen emoties en zonder enig gevoel.
Als ik daar naar kijk,
weet ik wat ik bedoel.
Dan weet ik wat ik wil,
en weet ik wat ik mis.
Ik zoek geen perfectie,
want wat ik niet heb, wat er niet is.
Dan bedenk ik, al zou dat spiegelbeeld echt zijn,
dan leef je in een hel.
Met nog zo'n geliefde,
het perfecte stel.
Nou nee, zo zie ik het niet,
ik ben dat echte,
met dat echte gevoel van binnen.
En al die gevoelens die door problemen komen,
of door liefde is niet te schrijven in zinnen.
En het is moeilijk om nu te voelen wat ik jou wil zeggen,
hoe ik jou kan geven, en kan uitleggen.
Dat ik van je hou,
en dat ik bij je wil horen.
Dat het geen jij en ik is,
dat ik zonder je ben verloren.
Mijn spiegelbeeld is wel perfect dan,
maar zegt geen woord.
Het geeft geen aanwijzingen of steun,
het laat me alleen zien hoe het juist niet hoort.
i like cookies :Y)
<333