Zondag, 23 Januari, hebben ze mijn verzorgpaard laten inslapen. Ze haalde net niet haar 24e verjaardag wat best oud is voor een Fries. Ik zat toen in een wok restaurant en werd opgebeld of ik er nog bij wou zijn. En dat kon niet. Want ik zat in Emmen en was uit eten met mijn ouders, broers en schoonzus. Die maandag was het geen leuke dag voor mij, want het enigste wat ik deed was huilen en haar weer voor mijn geest halen. Ze heette Marie-Anne, en ze liep als eerste niet weg voor mij in het weiland, ik kon haar altijd rustig pakken, en de rest niet. Sinds die dag heb ik een sterke band met haar opgebouwd, en ik vond het leuk om haar nog 2 jaar gekend te hebben. Gisteren was ik tot 22:00 uur bezig met een filmpje over haar, en die is nu aan het uploaden op Youtube. Dus als 'ie klaar is, zet ik hem in een topic hier op Q. Vandaag was ik daar dus weer, en werd ze dus opgehaald met via een vrachtwagen met kadaver bak. Ik heb het dus zien gebeuren dat ze werd opgetild met een grijparm en in die kadaver bak viel. Ik kan het nog steeds geen plekje geven, en soms kan ik zomaar gaan huilen omdat ik het gewoon super raar vind dat ze er niet meer is. Dagen dat ik me slecht voelde nam ik altijd een kijkje bij haar in het weiland, en zij liet me weer goed voelen. Maar dit is de reden dus dat ik even een break neem met het schrijven aan mijn verhalen. Inmiddels hangt er al een A3 foto van haar aan mijn muur, en kan ik het nog steeds geen plekje in mijn hart geven.
Bedankt voor het lezen in iedergeval.
Bedankt voor het lezen in iedergeval.
“She was another broken doll dreaming of a boy with glue.” - Atticus
