Een van mijn allerbeste vrienden, Kim, stond altijd voor me klaar. Ze zat ook bij mij in de klas enzo. Maar dit schooljaar is ze er niet meer, ze is naar een andere school. Als ik wel eens van meisjes hoorden dat hun BF naar een andere school ging, dacht ik van; ‘Mens, stel je niet aan.’ Maar het is best kut.
Nu kijk ik Challenge Day, en dat deed me aan iets denken...
Als i me niet goed voelde, of gewoon een bad day had, was Kim er altijd om te vragen; ‘Is er iets?’
Nu zij weg is, en mijn beste vriend in een andere klas zit, mis ik het toch. Want als het huilen mij nu nader staat dan het lachen, heb ik gewoon zoiets van; ‘Waar zijn de mensen die zoiets merken aan je?’ Ik bedoel, daar zijn vrienden toch voor.
Dus nu wou ik weten, gewoon om zeker ervan te zijn dat ik niet de enige zeikerd ben, of jullie ook wel eens nood aan een knuffel hebben op zulke momenten, en dat jullie je afvragen waarom niemand je die geeft?
My heart can't possibly break when it wasn't even whole to start with.
