'Hij is zo schijnheilig!' riep Misha terwijl ze nog steeds met haar armen heenwiegde en haar blik steevast op de grond had. Juf Senna had heelveel geduld, terwijl Quent er hopeloos bijstond. 'Het is beter als jullie elkaar met rust laten,' suste Senna kalm. Aan Misha's gezicht kon je zien, dat het niet daarbij was. Haar woede was nog niet gestild.
Ze ging fronsend achter haar klasgenoten staan en wierp een onnodige boze blik naar de Alex, de jongen waarmee ze ook niet goed op kon schieten.
En ik stond daar maar, hopend dat ze ophield. Want hoe langer ze boos was, hoe slechter ik me voelde. Een paar minuten geleden had ze tegen me geschreeuwd. Misschien haatte ze mij. Ze dacht dat ik haar zielig vond.. Alles behalve dat.
Wat een bitch, zou je denken. Een rebels meisje die haar grenzen niet weet, en meteen op haar teentjes moet worden getrapt. Iemand moet haar eens heel hard in het gezicht stampen. Dan ben je niet de enige. Al speelde ze soms wel met de meisjes in de klas, de meeste jongens vonden haar maar een grote trut. Ik, wist niet wat ik moest doen. Volgens mij haatte ze mij. En ja, nu denk je vast, dat zo'n kind dood moest..
Geloof me, dat wou ze zelf ook.
Ja, na 'Missing personality' heb ik nog een story over onbekende personen.. Misschien niet echt onbekend haha. Dit is voor Misha, een meisje die ik kende toen ik nog op de bassischool zat. Ze had ODD, misschien zelfs ADHD. Maar niemand die het merkte, thuis had ze het ook moeilijk. Haar ouders begrepen d'r niet. Ik heb haar door dik en dun gesteund, in het zesde leerjaar barstte de hel voor haar los. Na die misselijkmakende tijd, voor ons allebei, heb ik haar nog nooit meer teruggezien. En daar heb ik nog steeds spijt van. Dus wou ik speciaal een story voor haar doen. Ik hoop dat jullie proberen door haar ogen te kijken.
Doen of niet doen? Ik vind doen. Maar (sommige) lezers vinde waarschijnlijk van niet..
[ bericht aangepast op 11 nov 2010 - 21:00 ]
Ik ben nooit dood tenzij je het wilt
