Goed, ik moet toch echt iets van m'n hart.
Ik ben van Indonesische afkomst, en de vrouwen van Indonesië, die ik ken, nou, die zeggen wat ze denken en zijn heel erg eerlijk. Vooral mijn familie. En dat is natuurlijk een goede eigenschap.
Maar ik ben anders. Dan is het ineens niet meer goed. Ik en mijn vader zijn altijd de buitenbeentjes geweest omdat we niet burgerlijk zijn en gewoon héél anders denken dan de rest van de familie.
Neem nou de communie van mijn neefje. We moesten om 9 uur in de kerk zijn. Nou, goed, punt 1) Ik en mijn papa houden niet van vroeg opstaan. Punt 2) Wendy, een goede vriendin van mijn papa en mijn tweede moeder, kwam pas om 2 uur. 3) Ik en papa geloven niet en hebben een onbeschrijfelijke hekel aan de kerk.
Nou, daar kreeg ík meteen commentaar op toen we die middag aankwamen. Komt mijn tante naar me toe "Ja, familie gaat voor alles, en het is je neefje, en de volgende keer als er zoiets is kom je wél." Goed, fijn, natuurlijk.
Het probleem is enkel dat ik het zát ben om mijn familie op de eerste plek te zetten. Ze accepteren me in níks, ze kraken me af, lachen me uit om hoe ik eruit zie en muziek ik luister (ik luister hiphop, WAT is daar zo raar aan?!?!) En eerst was ik een beetje de emo kant op, maar nu loop ik in baggykleren enzo, en nog steeds schelden mijn 3 nichten me uit voor gothic enzo.
Pff, ik ben het echt zat. En ze blijven gewoon wel zeuren dat ik ze op de eerste plek moet zetten, en dan óók nog eens mijn steun en toeverlaat River de grond in boren.
Goed, als je dat allemaal hebt gelezen ben je gek & dank ik je heel erg. Maar ik word er echt gestoord van. Iemand ook zoiets of misschien iets van tips of ... weet ik veel? (':
You move me ......... Kurt
