Morgen ga ik naar Nena, iets waar ik al 6 jaar op heb gewacht. Het is nu zo dichtbij dat ik de grens angst lang geleden al gepasseerd ben. (mensen die me kennen snappen wel waar dit over gaat :'D). Normaal zou ik bang zijn en helemaal zenuwachtig. Nu boeit het me niet eens en ik zie wel wat er morgen op me af komt, ergens weet ik toch wel dat het allemaal goed komt.
Wens me succes, want ik denk dat ik dat morgenvroeg toch wel nodig zal hebben .