Daar heb ik dus heel hard last van, volgens mij.
Daarnet ook weer, ik moet morgen een héle grote opdracht inleveren voor Nederlands, het telt ook mee voor een groot deel van m'n examen etc. Wilde het een uur geleden afprinten, maar onze printer is stuk door m'n moeders schuld. Het steunbordje voor de papieren is kapot, waardoor het moeilijk is om de papieren recht te leggen.
En echt, het printte misschien één millimeter schuin, maar ik was zo hard aan het flippen. Het zag er in mijn ogen gewoon vreselijk uit, het liefst wilde ik die printer gewoon fakking hard tegen de muur gooien. Maar nja, dat zou niet zo heel verstandig zijn. En echt, je weet niet hoe hard ik me heb moeten inhouden om die printer te laten staan waar die stond. Heb een uur lang dezelfde pagina zitten afprinten en telkens met m'n geodriekhoek gemeten hoe schuin het was. Een UUR lang!
Ik stond echt gewoon te koken van woede en dan komt mijn moeder ook nog eens m'n kamer binnen om tegen me te zeiken dat ik rustig aan moet doen. Kwam ze ook zeggen dat ik moest ophouden met dat stom gedoe, dat het niet boeide of die papieren nu recht waren of niet, dat ik belachelijk aan het doen was. En ze had ook wel gelijk, maar ik was zó kwaad hé. M'n tekst moest en zou recht op het blad staan. En als ze me dan komt storen, moet ik me met al m'n wilskracht tegenhouden om haar niet aan te vallen ofzo. Op zo'n moment wil ik gewoon haar kuthoofd even ineen timmeren. Als ze dan gewoon oprot, gaat het allemaal over. Maar dan blijft ze me gewoon grijnzend en minachtend aankijken, niet van plan om het eerst volgend kwartier weg te gaan, wetend dat ik zó veel moeite doe om haar niet 'aan te vallen'.
En dit soort dingen heb ik de laatste tijd steeds vaker. Meestal alleen thuis en alleen zo hard als m'n moeder er is.
Echt serieus, dit is niet normaal meer.
Salaryman
