Ik ben vandaag met mijn mentor gaan praten over mijn leerprobleem, nadat ik mijn wiskunde totaal verneukt had.
En weten jullie wat?
Ik heb er ontzettende spijt van. Ik had het gewoon niet moeten doen. Mijn ogen branden al sinds het moment dat ik dat lokaaltje uitliep. Het was gewoon stom.
Ik haat het.
Alsof alles nu beter wordt. Alsof ik nu opeens wel wat ga doen. Ik zou willen dat ik terug kon gaan en het gesprekje nooit had gehouden. Ik moet me nu ook gewoon inhouden om terug naar school te gaan en tegen hem te zeggen dat hij het gewoon moet vergeten.
Shoot me, please...
En ik heb nog maar de helft - waarschijnlijk nog minder - gezegd van wat er allemaal mis is. Wat is er eigenlijk niet mis met mij?
Ik heb er gewoon echt geen zin meer in.
En dat was waarschijnlijk weer mijn zeiktopic van de dag
I may not always be perfect, but I'll always try.