Iedereen heeft ze wel. Soms komen ze zomaar ineens weer boven, als je alleen bent en na zit te denken. Als je een liedje luistert, of langs een bepaalde plek komt. Herinneringen. Ik heb er een heleboel. Aan jou, aan onze zomer. Die zomer van 2009, toen ik voor de tweede keer verliefd werd. Even denken. Fearless van Taylor Swift. Elke keer als ik dat liedje luister, moet ik denken aan die eerste avond. Toen ik je leerde kennen, en bij je achterop de fiets zat. Het grasveld achter mijn huis, waar je me kietelde totdat ik buikpijn had van het lachen. Een minder leuke, de kermis. Toen je een vriendin had, en nog een loempia voor me wilde kopen omdat ik verdrietig was, al had je geen idee waarom. Oh, en de speeltuin natuurlijk. De tafeltennistafel. Hoe vaak hebben we daar wel niet gezeten, gewoon een beetje niks doen, praten… Het zwembad. De ijskraam. Die bankjes aan het water. Al die horrorfilms die we hebben gekeken, haha. Je kamer, waar we voor de eerste keer zoenden. Het kanaal, waar we voor de tweede, derde, vierde, vijfde – ok, ik stop met tellen – zoenden. Al een jaar geleden… Sommige tijden vergeet je gewoon niet meer, je wilt dat ze terugkomen. Terwijl je dondersgoed weet dat het niet kan. Aan alles komt een eind. I don't know why, but with you I'd – still – dance. In a storm, in my best dress, fearless.
Destiny is what you're supposed to do. Fate is what kicks you in the ass to make you do it.
