Duidelijk geschreven door een hater.
Spijbelen om 5 dagen te kunnen kamperen voor de deuren van Vorst Nationaal. Het gaat niet alleen tegen alle regels van het gezond verstand in, wie gaat er nu in hemelsnaam in het midden van de winter in de kou, regen en wind wat buiten liggen? Het legt ook een hypotheek op de slaagkansen van de tienermeisjes in kwestie op school, want velen konden het zich wellicht niet permitteren om wat lessen over te slaan . Maar vooral: het is dom, zeker als je weet dat de Tokio Hotel-hype volledig gaan liggen is.
We banen ons een weg door al de troep die het “kamp Tokio” voor de deuren heeft achtergelaten. De aanblik is er ronduit ranzig en het stinkt er, her en der liggen bekers, verzopen karton, hier en daar ligt ook gebruikte beschermende goudkleurige folie die dient om de lichaamswarmte op peil te houden. Uiteindelijk bleek dat alles een maat voor niets van de die hardfans. Slechts 6000 mensen zakten af naar Vorst Nationaal, de balkons bleven dicht.
Wie iet of wat de charts volgt, zag de bui al lang hangen. Het laatste album Humanoid van de twintigjarige tweelingbroers Tom en Bill Kaulitz hield het 7 weken vol in Vlaanderen en 10 in Wallonië. Ook de persbelangstelling was tamelijk mager voor dit optreden: 2 cameraploegen en een handvol fotografen. En toch vond het management van Tokio Hotel het nog steeds nodig om de fotopas voor uw favoriete concertsite te weigeren.
20u, de band laat op zich wachten. Op het laatste moment tekenen enkele meisjes nog hartjes op hun wangen met daarin “TH” of “Bill”. Sommigen tekenen het logo na van de groep. Een enkeling is wel zeer ver gegaan: ze heeft het hoofdhaar voor de gelegenheid vol gel gestoken, om tot een soort groots uitgevallen hanenkam te komen, net zoals de frontman. Al bleek die van hem deze keer een stuk platter.
Uit een spacy egg, verschijnt de groep dan rond kwart na acht. Tieners hadden al vele keren de ziel uit het lijf geroepen om hun band op het podium te krijgen. Kaulitz draagt een zonnebril en zet die nog tijdens “Noise” af. Gegil. De man zal anderhalf uur lang in een soort leren pak op het podium staan, en verschillende lichtgevende harnassen en stekels erover plaatsen. Helemaal van de pot gerukt zijn dan ook “Humanoid” en “Phantomrider” waarbij Kaulitz als een soort ruimevaartmotard samen met zijn broer op klassieke gitaar, Georg Listing op bas en Gustav Schäfer op drums een akoestische versie brengen. Beeldt u in, een motard met leren pak, die even op een krukje gaat zitten om een poging te doen om “intimistisch” te doen. Lachwekkend gewoon. We hadden het zien aankomen trouwens dat Kaulitz nog op een moto op het podium zou staan: en jawel zo gebeurde het ook tijdens “Dogs Unleashed”.
Bill Kaulitz bewees tevens een behoorlijk zwak zanger te zijn. Hoge noten bij “connect you” uit “Human connect to you” klonken vals. De tienermeisjes zullen zich vooral herinneren dat de frontman tijdens dat nummer zijn jasje uitdeed wat voor –jawel – gegil zorgde. “Brussels how do you feel? I feel so cool. Are you ready to have some fun? Welcome to the Humanoid City” sprak Kaulitz ons toe. Een prijs in originaliteit zal die opener alvast niet scoren. “World behind my wall” kreeg visuals mee van de Berlijnse muur, een verwijzing naar de val van de Berlijnse Muur. Eind 2009 werd nog stilgestaan dat de Muur 20 jaar geleden was gevallen.
Al gauw begint het format van Tokio Hotels muziek ons wat te voorspelbaar te worden. Bij “Hey you” drumt Gustav Schäfer het ritme van “We will rock you”, waardoor het publiek mee in de handen klapt. Velen voelen zich ook aangesproken wanneer Kaulitz vraagt of er buitenaardse wezens in de zaal zitten. Gegil volgt, de overgang naar een stevig meegezongen “Alien” is het. In Your Shadow (I Can Shine) klinkt klef. Het is wachten tot “Ready, Set, Go!“ dat stevig meegescandeerd wordt door het jonge volkje: het ene vingertje in de lucht, terwijl ze met de andere hand foto’s maken of met de gsm filmen. Al een geluk dat meisjes meerdere dingen tegelijk kunnen doen. Het is dan pas dat we beleven wat zich ongeveer een gans optreden tijdens Werchter Boutique 2008 afspeelde: onwaarschijnlijk hevig meekelen. Screamin’ krijgt een streepje Engelse Monsoon mee en wordt later in de Duitse versie volledig gezongen. Het blijft nog steeds hun grootste nummer.
Tijdens “Dogs unleashed” viel het op dat de synths op tape stonden, wellicht stond er van het ganse optreden nog wel een heel pak meer op tape. Behalve de stem van Bill Kaulitz, die was 100% live, jammer genoeg soms. Ook in “Love and death” had ie moeite om de toon te vinden op de woorden “love you” en eerder bij “World behind my wall” zat hij er soms onder, waarbij hij weliswaar herstelde door naar de juiste noot te glijden met zijn stem.
Muzikaal stelde het dus allemaal niet zo veel voor. Vooral op visueel vlak, met een catwalk, bruggen naast het drumpodium dat op en neer kon, metershoge vlammen tijdens “Darkside of the sun”, een pianodeksel dat in de fik ging tijdens “Zoom into me” en confetti dat de lucht in werd geblazen tijdens de laatste bis “Forever now” wist de band te scoren. Verder raakte het optreden onze koude kleren niet. Maar de vele tienermeisjes in de zaal zullen het wellicht een “buitenaards goed” optreden gevonden hebben.
“Forever now” het is maar zeer de vraag of dat ook opgaat voor Tokio Hotel .
< Bert Hertogs >
Wat vonden jullie ervan???
Bill zong toch nie vals?
Volgens mij was et volledig live.
I live on the pages of these books, dance between the words and get lost in the maze of pure beauty.
