SPELFOUTJE IN DE TITEL, SORRY. HET MOEST 'THAT' ZIJN MAAR IK HEB DYSLEXIE. HIHI! (:
Ja, lady's!
Ik begin een nieuw Alex Gaskarth verhaal! I hope you like it!
Mijn naam is Jessica Mary Rae.
Op mijn zestiende ontmoette ik hem voor het eerst,
Het was best koud, want we waren op kamp en kwamen uit allemaal verschillende steden. Hij viel me als allereerst op, zijn mooie bruine haar dat voor zijn voorhoofd viel, zijn mooie bruine ogen. Ik was verliefd. Maar het was de domste fout van mijn hele leven. Ik ben nu twintig jaar en herinder het als de dag van gisteren.
‘Hoi. Ik ben Alex.’
‘Jessica Mary.’ Antwoorde ik.
‘Weet jij hoe je vuur moet maken?’ vroeg Alex me.
‘Ehm. Heb je geen aansteker?’ vroeg ik.
Alex voelde in zijn broekzak en haalde er eentje uit.
‘Dúh, ik denk dat ik blond ben geboren.’ Zei Alex en grijnst.
En toen sprongen de vlammen over. Het was het beste jaar ooit!
Maar toen het was afgelopen allemaal, kwam ik erachter dat hij een band had. “All Time Low.”
‘Ik ga op tour.’ Was zijn antwoord. Op tour. De hele wereld rond reizen en optredens geven. Mijn leven viel op de grond en viel kapot als stukken glas.
‘Zal ik je ooit nog eens weer zijn?’ vroeg ik hoopvol.
‘Ik weet het niet. Ik schrijf je, vaarwel.’ Antwoorde Alex en stapte zijn tourbus in. Alex was twee jaar ouder dan mij. Hij was toen achttien.
Ik zwaaide hem voor het laatst uit, toen ik me echt alleen voelde die dag. Alex had me zo anders laten voelen, zo speciaal. Maar hij schreef me nooit. Hem kon ik niet schrijven want hij was op reis en ik had zijn adres niet. Ik hield echt van hem, tot op de dag van vandaag.
‘Jessica! Er is post!’
Hier klikkon (:
Reacties?
[ bericht aangepast op 9 maart 2010 - 15:50 ]
“She was another broken doll dreaming of a boy with glue.” - Atticus