Een hele goede vriendin van mij is depressief, al twee en een half jaar. Nu moet ze naar een soort inrichting waar de dag en nacht zit en het is gesloten. Dus zelfs haar ouders mogen niet langskomen en het is nog maar de vraag of ze op andere manieren contact mag hebben.
Ik voel me gewoon zo kut, het is gewoon dat ik haar helemaal niet wil missen. Of het nu voor twee maanden of een jaar is, ik wil dat ze hier is en niet daar. Wanneer ze terug komt weet niemand, want ze moet blijven zolang het nodig is.
Je bent zowel de weg als degene die hem bewandelt.
