Mijn hart luchten. Want ik heb het gevoel alsof ik het aan niemand kan vertellen en aangezien jullie me niet kennen, lijkt het me hier wel goed..
Wel, ik voel me de laatste paar maand gewoon heel erg onzichtbaar. Ik heb altijd het gevoel alsof ik in mensen hun schaduw leef.. Thuis leef ik in m'n broer z'n schaduw; alles wat hij doet is oh zo wauw, maar als ik dan eens een keertje iets doe, ziet niemand het. Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik bijna nergens goed in ben?
En dan op school heb ik altijd het gevoel alsof ik in m'n beste vriendin haar schaduw leef.. En ik wil dat gevoel helemaal niet hebben, maar het gaat vanzelf.. Ik heb altijd het gevoel alsof zij de betere is van ons twee. Ze is mooier, liever, spontaner, zegt meer wat ze denkt, ze is socialer,..
En dan ben ik de stille van de twee, degene die de mensen zien als 'de beste vriendin van..' , degene die haar emoties moeilijk uit en altijd bang is van wat anderen van haar zullen denken. Ik heb gewoon een heel laag zelfbeeld..
En dan gaat één van m'n beste vrienden ook nog eens verhuizen naar de andere kant van het land waardoor we hem dus bijna nooit meer zullen zien. Ik kan er gewoon niet meer tegen.
En ik ben ook zo bang.. Want ik toon mijn gevoelens niet snel aan mensen, ik wil ze daar niet mee opschepen.. En dat heeft mijn moeder vroeger ook gedaan, jaaaren lang. Tot op een dag alles eruit moest en toen moest ze in de psychiatrie en nu zit ze daar nog steeds en ik ben zo bang dat ik net als haar ga worden want ik probeer altijd happy te lijken tegen iedereen, maar vanaf ik 's avonds thuis kom, voel ik me verschrikkelijk. En zeker tegen m'n familie durf ik het niet te tonen. Dus ook tegen hen doe ik lekker vrolijk enzo, maar op mijn kamer zit ik dan wel lekker te huilen. Ik wil dit allemaal helemaal niet ):
Sorry voor dit gezeik, ik moest het gewoon even kwijt (:
[ bericht aangepast op 12 jan 2010 - 22:54 ]
I'll need a little more luck than a little bit.