Ik zit hier met tranen in mijn ogen,mijn ziel uit elkaar getrokken. Ik was nog geen half uur terug mensen aan het condoleren,hun sterkte wensen in een moeilijke tijd,hun verdriet proberen te verzachtten. Ik weet niet waarom maar toen ik bij de laatste persoon stond keek ik haar recht aan en zag de pijn in haar ogen. het verdriet van het verlies van haar vader,haar papa,de man die haar heeft opgevoed en gemaakt tot wie ze nu is. ik zag de pijn en ik voelde hoe mijn hart in duizenden stukken brak. ik heb nog nooit zoiets gevoeld als nu...
We can only learn to love by loving.